FILM
Het recept van een goede horrorfilm kent talloze invullingen, maar een grondregel is dat de prent verontrustend genoeg moet zijn om de kijker eventjes opnieuw de angst voor het donker te doen ontdekken. The Haunting In Connecticut is in dat indachtig absoluut géén goede horrorfilm. Nooit voel je mee met de hoofdpersonages, zodat ook hun angst niet de onze wordt. Nimmer creëren de makers een omineuze sfeer. Zelden slagen de talloze goedkope schokeffecten er daadwerkelijk in je de stuipen op het lijf te jagen. The Haunting In Connecticut is kortom eerder schatplichtig aan de voyeuristische, enggeestige invulling die in dit millennium aan gruwel wordt gegeven op het witte doek. En dat terwijl de plot van de prent zich uitstekend leent voor een terugkeer naar de traditie van de gluiperige spookfilms van de jaren zestig.

Het verhaal gaat immers over een gezin dat naar een woning verhuist die ooit als begrafenisonderneming dienst deed. De verhuis is het gevolg van de ziekte van de oudste zoon Matt: op deze manier wordt de dagelijkse reis naar het ziekenhuis voor chemobestraling immers draaglijk. Maar het duurt niet lang eer de macabere geschiedenis van het huis zich in bizarre verschijnselen manifesteert. Matt krijgt visioenen waarin hij seances meemaakt en getuige is van de verminking van uit het plaatselijke kerkhof gestolen lijken. Eerst wijt de jongen het aan de neveneffecten van zijn behandeling, maar de visioenen worden steeds levendiger en maken Matt paranoïde. Wanneer niet veel later een stel oude foto's en een doosje met een verontrustende inhoud opduiken, zijn ook de andere bewoners niet meer veililg voor de geesten in het huis.

Elke hoop dat de prent de suggestie als breekijzer zal gebruiken om angst te genereren - zoals in klassieke spookhuisfilms als The Haunting en vooral het meesterlijke The Innocents - wordt echter al in de begingeneriek de nek omgewrongen. De gruwel komt dus als een veel te grafische invulling: bloederige huidverminkingen, afgeknipte oogleden en bizarre ectoplasmaverschijningen zijn schering en inslag. Telkens wanneer deze horror op het scherm gekwakt wordt, gaat dat bovendien gepaard met een plotse opstoot van pseudo-spannende muziek. Er is niets mis mee om de plotse schok op te zoeken, maar wanneer dit zo opzichtig en voorspelbaar gebeurt als in The Haunting in Connecticut is voor de kijker de lol er toch een beetje af.

Niet alleen de regie en het scenario zijn overigens ondermaats. Ook over de acteerprestaties valt - ondanks een interessante cast - weinig goeds te zeggen. Virginia Madsen, die enkele jaren geleden eindelijk de goede weg leek ingeslagen dankzij Sideways, hervalt in haar oude fout door het kiezen voor de foute scripts. Maar ze bezondigt zich ook aan een stevig potje overacting, vooral wanneer de tranen rijkelijk moeten vloeien. Ook de doorgaans betrouwbare Martin Donovan bakt er niets van, hierbij niet geholpen door het feit dat hij een karakter moet vertolken dat - o cliché! - met een drankprobleem kampt. Elias Koteas injecteert in de tweede helft van de prent een beetje welkome gecontroleerde waanzin als een priester die een antwoord denkt te hebben op het spookhuis. De grootste handicap van de film is echter protagonist Kyle Gallner. De jonge acteur meandert van de ene verveelde gelaatstuitdrukking naar de andere en wekt zo voortdurend gegeeuw op bij de kijker.

Bovenstaande is misschien een te harde kritiek op The Haunting in Connecticut, dat er - eerlijk is eerlijk - geregeld wel degelijk in slaagt om je achteruit te doen schieten in je zetel. De film is echter zodanig op maat gesneden van ADHD-tieners met de aandachtscurve van een epileptische hond, dat ergernis al snel de boventoon voert. Waarom slaagt de huidige generatie filmmakers er maar niet in om intelligente, beklijvende horror naar het witte doek te brengen terwijl buitenlandse voorbeelden - het Zweedse Let The Right One In, het door Alejandro Amenabar geregisseerde The Others - wél naar de klassieke traditie van de horror durven teruggrijpen? Zolang die vraag niet beantwoord wordt door een getalenteerde cineast, zal deze reviewer alvast iedere nieuwe gruwelfilm met een erg kritisch oog blijven bekijken.

BEELD EN GELUID
Het 1080p-beeld van de transfer toont perfect aan waarom Blu-ray zo'n uitstekend medium is voor horrorfilms. Enerzijds is het beeld in staat in de daglichtscènes een geloofwaardige groezeligheid te creëren zonder aan scherpte of kleurintensiteit in te boeten. Anderzijds bevatten de nachtscènes genoeg contrast om de actie probleemloos te volgen zonder dat dit de duistere sfeer tenietdoet. Ook de soundtrack maakt een prima beurt. De boxen spelen allemaal hun rol in de copieuze schokeffecten van de prent, maar spreiden niettemin een geloofwaardige mix tentoon.

EXTRA'S
Het Audiocommentaar van regisseur Cornwell en acteurs Gallner en Madsen - de eerste van vele extra's op de Blu-ray - gaat er gemakkelijk in, maar schiet tekort qua inzichtelijkheid. De Deleted Scenes (8 min.) zijn niet echt een meerwaarde, zelfs niet wanneer ze samen met het verhelderende commentaar van de cineast worden bekeken. Two Dead Boys (14 min.) blijkt een standaard making-of met veel hype maar weinig informatie. The Fear is Real (41 min.) biedt vervolgens een tweedelige blik op de ware feiten achter de film. Anatomy of a Haunting (12 min.) gaat over geestverschijningen in het algemeen. Memento Mori (10 min.) levert fascinerende inzichten over de 19de-eeuwse praktijk van het fotograferen van doden. De disk wordt afgerond met Interviews met cast en crew, een B-Roll en een handvol Trailers.

CONCLUSIE
The Haunting In Connecticut is een spookhuisfilm die meer weg heeft van een krakkemikkig pand op de kermis dan van een door geesten bezeten huis. Van het lamentabele script tot de doordeweekse regie en de soms tenenkrommende acteerprestaties is de film hét typevoorbeeld van hoe de focus op domme tieners in de bioscoopzalen het ganse genre naar de verdoemenis dreigt te helpen. Beeld en geluid halen daarentegen een uitstekend niveau. Ook de vooral kwantitatief sterke bonussectie is omgekeerd evenredig met de 'kwaliteiten' van de film.