FILM
St. Louis, jaren 30. Weduwe Amanda Wingfield (Joanne Woodward) is door het leven getekend, meer bepaald door het feit dat haar echtgenoot er jaren geleden vandoor is gegaan, en haar alleen heeft laten opdraaien voor de opvoeding van haar intussen volwassen kinderen Tom (John Malkovich) en Laura (Karen Allen). De laatste obsessie die haar leven nog enige reden van bestaan geeft is dat ze op zoek is naar een partner voor haar hypergevoelige, lichtjes aan haar voet gehandicapte dochter Laura, die liever de tijd binnen doorbrengt met haar collectie kristallen beestjes. Tom, een niet van de grond gerakende schrijver die in een warenhuis werkt om de familie te steunen, brengt een kennis van het werk, Jim O'Connor (James Naughton) mee. De familie laat niets aan het toeval over en zet er alles op in om er een geslaagd rendez-vous van te maken, inclusief romantisch dineetje en de stroomstoring die niet op een beter moment kon komen. Wanneer O'Connor echter onthult dat hij al verloofd is, is het kot te klein, en zit het er vooral bovenarms op tussen de familieleden.

Acteur Paul Newman engageerde zich om een nieuwe verfilming te maken van dit klassieke toneelwerk van Tennessee Williams over vergane glorie en over de breekbaarheid van het menselijke ego, ook al omdat de vorige verfilming uit 1950 blootgesteld werd aan hevige kritiek van Williams zelf, die onder meer het zoetsappige alternatieve einde uit de film niet kon smaken. Deze film, bijna de letterlijke registratie van een toneelstuk, blijft iets trouwer aan het originele script. Newman maakt er niet dadelijk de grootste stijloefening van zijn carrière van - alle decorstukken zijn duidelijk fake - maar weet vooral de perfecte omstandigheden te creëren om de acteurs te laten schitteren in deze filmversie van een toneelstuk: John Malkovich als de enigszins enigmatische Tom, vanuit wiens standpunt het verhaal wordt verteld, en Karen Allen als de frêle Laura. De spitante dialogen houden de film levend, ondanks het feit dat de actie zich voornamelijk in de Casa Wingfield blijft afspelen. De dialogen zijn voor William een kapstok om zijn ideeën over de sociale verhoudingen tussen de klassen te beschrijven, en dat lukt best aardig. Als er echter één reden is om deze film in huis te halen, dan is het wel voor het schitterende acteerwerk van Malkovich, die zowat de hele rest van zijn carrière in de schaduw stelt met deze uitvoering.

BEELD EN GELUID
Het beeld verraadt een zekere ouderdom. De scherpte is niet helemaal wat het zou moeten zijn, wat onder meer in de decors pijnlijk tot uiting komt, en alles ziet er soft uit. De kleuren zien er één door elkaar lopende waterverf uit. De film is nochtans vergelijkbaar met enkele van zijn tijdgenoten. De keuze van het 1.33:1-formaat is op zijn minst opmerkelijk te noemen, waaruit we kunnen besluiten dat Newman niet meer dan een televisie-carrière voor deze film had geënvisageerd. De Dolby Surround 2.0-track is meer dan voldoende om de dialogen, waar deze film op drijft, correct weer te geven.

EXTRA'S
Een Homescreen-release betekent als extra's alleen cross-promotionele trailers. Alhoewel het er ditmaal een hoop zijn.

CONCLUSIE
Alhoewel The Glass Menagerie een zeker engagement van de kijker vraagt, is het een feest voor toneelacteurs, waarbij vooral fans van John Malkovich dit item zullen willen koesteren. Wij lusten meer van dat.