Maxime Bojastan heeft z’n schaapjes op het droge: een prachtige villa met zwembad, een dikke bankrekening, een mooie en veel jongere vrouw en een prachtige dochter en een goed lopende autohandel van een bekend merk die hij runt met zijn zakelijke partner Simon, een wat fatterige en bebaarde veertiger die graag aan verse poesjes ruikt. Toch is het niet allemaal rozengeur en maneschijn, want in de eerste scène van de film vertelt Maxime de toeschouwer dat hij ergens in het noorden van Finland in de sneeuw aan de voet van een witte berk is terechtgekomen met een kogel in z’n maag. Blanc Comme Neige is dan ook niet de nieuwste versie van Sneeuwwitje, maar een keiharde thriller over een man die uit z’n droom gerukt wordt en betrokken raakt bij grootschalig gesjoemel waarover hij schijnbaar niet op de hoogte is gebracht.

 

De ellende begint in Brussel op het 87^ste autosalon, waar Maxime en Simon een prijs in ontvangst mogen nemen als bijzonder succesvolle autodealers in Marseille. Ver van het feestgewoel wordt Simon aangesproken door een aantal gewapende Finnen die hem dringend verzoeken om hun geld terug te geven, want dat de auto’s die hij hun heeft verkocht niet aan de afgesproken kwaliteit voldoen. Een paar dagen later deelt Simon zijn partner mee dat ie een paar dagen naar Zwitserland gaat skiën, maar zijn lijk wordt de dag nadien gevonden: volgens de politie is hij wellicht in slaap gevallen. Doch de Finnen komen Maxime in z’n zaak vertellen dat ze 900.000 euro van hem te goed hebben als schadevergoeding voor Simons malversaties. Die doet een beroep op z’n broertjes Grégoire en Abel, zaakvoerders van een slechtlopende hondenkennel, om de Finnen in te tomen, maar de affaire loopt uit de hand en wordt alleen maar erger.

 

Regisseur Christophe Blanc gaat zuinig te werk en maakt van de eerste twintig minuten van Blanc Comme Neige een spannende introductie waarin thrillereffecten en nuttige plotinformatie om de voorrang strijden. Waarmee hij bewijst heel goed naar Hitchcock en konsoorten te hebben gekeken. Het resultaat is een tenenkrullende voortgang die z’n hoogtepunt krijgt op de hoogste etage van een parkeergarage, waar Grégoire en Abel één van de norse Finnen flink onderhanden nemen. Wat volgt is een poging om het brandje te blussen en de politie buiten de deur te houden, want hoe kan Maxime bewijzen dat hij niet op de hoogte was van de praktijken van zijn partner? Bovendien zit hij nu zo goed als zeker opgescheept met een lijk, want in paniek is Abel wel heel erg ver gegaan.

 

 

Ter gelegenheid van de release van de film werd Maximes vervolgreactie ongeloofwaardig genoemd, maar eigenlijk wordt zijn doen en laten louter gestuurd door paniek: hij kan of wil de eisen van de Finnen niet inwilligen, hij vreest dat zijn zaak én zijn bezit verloren gaan en dat zijn vrouw – de luxe gewend – hem zal verlaten. Bijgevolg wendt hij zicht tot zijn beide broers (Grégoire heeft al een ruime gevangenisstraf achter de rug, Abel is misschien een beetje simpel) in de hoop dat zij de Finnen af kunnen schudden, maar de Finnen reageren anders dan voorzien en Grégoire en Abel zijn alles behalve professionals. Regisseur Blanc maakt van de algehele paniekreactie om de verwarring nog wat aan te dikken en ook Maximes vrouw bij de situatie te betrekken, auto’s op elkaar te laten botsen, bloed te laten vloeien en de actie te verplaatsen van de autogarage naar de woonplaats van Grégoire en Abel, een beetje een trieste en vooral ’s nachts onaangename plaats met veel hondengeblaf op de achtergrond, waar de voorlopig laatste confrontatie tussen beide partijen uitmondt in een waar vuurgevecht. Je vraagt je af waarom niemand daarbij dodelijk verwond wordt. Maar dat heeft te maken met een laatste ontmoeting tussen beide partijen op het einde van de film, een scène die niet gespeend is van humor en waarmee de regisseur de kijker (nog maar eens) op het verkeerde been wil zetten. Wat je de tweede helft van de film misschien kan verwijten is een beetje een slordige voortgang, maar eigenlijk stoort de aanpak nauwelijks.

 

 

De goodwill waarop regisseur Christpohe Blanc kan rekenen heeft veel te maken met de acteurs en hun acteerprestaties, want zelden waren in een dergelijke productie de acteurs zo goed gecast en voorbereid op hun rol. Onze Waalse landgenoot Olivier Gourmet (kalend en met een buikje) behoeft al lang geen krans meer, maar het is vooral leuk dat hij in deze film voor een keer meer dan drie regels dialoog krijgt en zelfs uitgroeit tot de sympathiekste van de Bojastan-broertjes. François Cluzet (Maxime), net iets te veel een tweelingbroer van Dustin Hoffman (maar dan wel 20 jaar jonger), is een geloofwaardige autodealer en dat hij niets met de duistere zaakjes van zijn partner Simon te maken heeft, dat gelooft de kijker zonder meer, want Cluzet laat er geen twijfel over bestaan dat Maxime als de dood is voor een mogelijk faillissement, want dat zou zijn leven ruineren en hem verlagen tot het niveau van zijn beide broers Grégoire en Abel die toch een beetje van de hand in de tand leven in hun niet zo goed lopende hondenzaak. Bouli Lanners (Simon) komt op een soortement droomscène van Maxime in de tweede helft van de film na, maar heel kort in beeld en dat is jammer want Lanners is niet alleen een aaibare, maar ook een warme en charmante figuur die zich in heel diverse rollen goed voelt. Wat hij in Blanc Comme Neige toont, is in elk geval van goede kwaliteit.

 

De beeldkwaliteit van deze film is goed. Technische of andere tekortkomingen zijn er niet, het zwartniveau is in orde met voldoende detail, behalve in die ene scène in de buurt van het huis van Grégoire en Abel, maar die speelt zich dan ook in het complete duister af en in een totale verwarring. Veel missen we trouwens niet, want er vallen op dat moment geen doden. De geluidstrack is goed, met duidelijke stemmen en een fijne spreiding van de randeffecten. De muziek ondersteunt op een actieve manier de voortgang van het verhaal.

Een Making-of Blanc Comme Neige met louter setopnamen die niet veel toevoegen en ook niet veel nieuws vertellen én die gepresenteerd worden zonder Nederlandse ondertitels waardoor de bijdrage zo goed als niet te volgen voor wie geen of maar een beetje Frans begrijpt. Lumière kiest er de volgende keer beter voor om in een degelijk geval de Extra gewoon achterwege te laten. Bovendien gaat het ook om respect voor de kijker/koper (In Vlaanderen), terwijl in Nederland zo goed als niemand voldoende Frans verstaat om dit soort bijdragen te volgen.

 

Voorts de Originele Bioscooptrailer en een zestal Verwijderde Scènes, eerst de niet gemonteerde lange sequentie en vervolgens de scène die in de film is terechtgekomen. Een beetje dubbelop voor wie de film net gezien heeft, maar goed. Interessant is vooral de laatste verwijderde scène die kan doorgaan als een alternatief einde en waarin de kijker een heel andere kijk krijgt op het autogesjoemel van Simon. Het blijft een beetje vreemd dat de regisseur uiteindelijk niet voor deze uitkomst heeft gekozen.                                

Blanc Comme Neige is een spannende en voor de rest goed gemaakte film met minstens twee sterke hoofdrolspelers, een productie die we u graag aanbevelen. Jammer van de niet-ondertitelde extra’s.