Deze film maakt deel uit van The Definitive Ealing Studios Collection waarin ook volgende films zijn opgenomen: Kind Hearts And Coronets, Went The Day Well?, Nicholas Nickleby, The Lavender Hill Mob, The Titfield Thunderbolt, The Man In The White Suit, Dead Of Night, The Ladykillers, Passport To Pimlico, The Magnet, Scott Of The Antarctic, Whisky Galore!, Champagne Charlie, The Maggie en It Always Rains On Sunday.

FILM
Ze worden niet meer gemaakt eigenlijk: films die zich specifiek richten op jongens, op bengels, op kinderen met een katapult in de ene broekzak en enkele repen kauwgom in de andere. En als ze toch gemaakt worden, dan proberen ze zo 'hip' te zijn dat ze binnen het jaar gedateerd zijn. Wat een verschil met de jaren dertig en veertig toen met name MGM de ene klassieker na de andere in het genre afleverde. Maar de Amerikaanse studio had niet het alleenrecht op 'bengelfilms'. Ook in Groot-Brittannië werden een aantal prachtige films gemaakt. Een van de meest charmante is zonder twijfel Hue And Cry. De prent bevindt zich eigenlijk op een kruispunt van genres: deels komedie voor een groot publiek, deels detectiveprent, deels naoorlogs realisme. Maar als puntje bij paaltje komt is de film vooral een met veel gevoel voor flair en ingehouden suspens verfilmd jongensboek.

De protagonist, Joe Kirby, is er elke week als de kippen bij als een nieuwe editie van zijn favoriete tijdschrift met strips en verhalen verschijnt. Maar op een dag merkt hij iets bijzonders op: een fictief detectiveverhaal vertoont wel erg veel gelijkenissen met de realiteit. Joe vreest dat het tijdschrift codes bevat voor échte criminelen die zo hun slag kunnen slaan. De politie gelooft hem niet en bewijzen ontbreken, maar Joe wéét dat hij het bij het rechte eind heeft. Samen met zijn vrienden trekt hij op onderzoek uit. Omdat de schrijver van de verhalen onschuldig blijkt te zijn, verschuift de aandacht van de jongeren naar de redactie van het tijdschrift. Daar ontdekken ze de persoon die de codes in de publicatie stopt en die hen naar de grote baas achter de criminele onderneming kan leiden. Maar dat blijkt niet ongevaarlijk.

De grote kracht van Hue And Cry is dat de film is opgebouwd als een movie serial: de prent is niet meer of minder dan een aaneenschakeling van naar een cliffhanger opbouwende sequenties die samen één groot verhaal vormen. Op die manier imiteert de prent slim de structuur van de jongensverhalen die de basis van de plot vormen. Zo ontstaat er een eenheid van verhaal en stijl die voor de kijker onweerstaanbaar blijkt. Veel tijd om karakters te schetsen is er nochtans niet omdat de plot en de verhaalwendingen zo'n prominente plaats innemen. Dat stoort soms tijdens het kijken, maar naarmate de film zijn einde nadert stoort het steeds minder, tot je volledig meegaat in de climax. Dat is de verdienste van het scenario en van de solide regie van vakman Charles Chrichton, maar ook van cameraman Douglas Slocombe. Hij weet de grimmige sfeer van het naoorlogse Londen in prachtige desolate beelden te gieten die meer dan eens doen denken aan The Third Man. Maar Slocombe is even adept in het in beeld brengen van vrolijkere scènes, waardoor een interessante gespannen dynamiek ontstaat.

Helaas is het niet allemaal goed nieuws. Zo is het scenario iets te voorspelbaar en wordt de naïviteit van de jongens te vaak uitgespeeld om nog geloofwaardig te zijn. Maar de grootste zonde is het overacten van de oudere acteurs in Hue And Cry. Vooral Alistair Sim is tenenkrullend slecht als de auteur van de detectiveverhalen waarmee het allemaal begint. Ook de politieagenten zijn niet meer dan veredelde sterotypes, wat vooral in het geval van de hoofdinspecteur nefast is voor de spanningsboog. Gelukkig redden de jonge acteurs de meubelen. Harry Fowler is een uitstekende protagonist die met veel naturel zelfs de de mindere scènes verteerbaar maakt. Ook de rest van de jeugdige cast trekt zich uitstekend uit de slag.

Of Hue And Cry ook voor jongeren van de millenniumgeneratie nog even amusant en entertainend is, is net  omwille van de hoogst onmoderne acteerprestaties maar zeer de vraag. Maar wie daar voorbij kijkt, ontdekt een prent die visueel met de besten meekan, op een haast naïeve wijze ontwapenend uit de hoek komt met een spannende vertelling en die er zich te allen tijde van bewust is welk doelpubliek de prent moet bekijken. Hue and Cry staat geboekstaafd als de eerste échte Ealing-komedie. Een trendsetter. Maar het is vooral een film die je met weemoed doet terugdenken aan een tijd die nooit meer zal terugkomen. Een tijd waarin er nog broekventjes waren met een katapult in de ene broekzak en enkele repen kauwgom in de andere.

BEELD EN GELUID
De kwaliteit van beeld en geluid op deze release ligt in de lijn van de andere prenten uit de Ealing Studios Collection en kunnen we dus enkel als ontgoochelend beschouwen. Krassen zijn legio, spoelwissels duidelijk zichtbaar en het contrast ondermaats. Bovendien kampt een handvol scènes met een gebrekkige scherpte en is grain in meer dan één sequentie storend aanwezig. De monosoundtrack is iets beter van niveau maar veel meer dan verstaanbare dialogen en minimale ruis op het spoor mag je daar niet onder verstaan.

EXTRA'S
De dvd bevat geen bonussectie.

CONCLUSIE
Hue And Cry is een prima jeugdfilm die bol staat van de suspens en onverwachte wendingen. Voor iedereen ouder dan twaalf zal de plot voorspelbaar overkomen, het tempo laag liggen en de grappen belegen lijken, maar kinderen zullen snoepen van de prent. Beeld en geluid halen helaas geen topniveau en extra's zijn niet aanwezig.