Germain Chazes (Gérard Depardieu) is een beetje een naïeve dikke man van vijftig met een heel groot hart. Z’n cafévrienden noemen hem dom en lachen hem in z’n gezicht uit na de zoveelste krankzinnige opmerking of reactie, maar hij begrijpt het, want op school werd hij ook altijd voor dom en lomp versleten omdat het lezen hem niet goed afging of gewoon omdat hij toen ook al dikker was dan de gemiddelde scholier. Germain woont in een gammele caravan in de tuin van zijn moeder met wie het nooit heeft geboterd. Ze moet hem niet. Hij is het resultaat van een onenightstand heel lang geleden en sindsdien kostte hij haar alleen maar veel geld voor kleren en eten en was hij vaak de ongenode getuige van haar slippertjes en niet zo fraaie levenswandel. Germain heeft er een trauma aan overgehouden, maar daar is nog maar weinig aan te doen en  z’n ondertussen oude moeder laat nog steeds geen kans voorbijgaan om hem verwijten te maken en te beschimpen als ze elkaar tegenkomen in de groententuin. Dus houdt hij zich overdag zoveel mogelijk in het dorp op waar hij betaalde klussen doet voor de cafébazin en voor een paar bevriende boeren. Tussen de middag zit hij in het park en telt er de duiven die hij een naamgeeft en daar maakt hij kennis met Margueritte, een oude dame van 95, die in het plaatselijke bejaardentehuis woont.
 

 

Het zijn er negentien, jongeman, zegt ze, terwijl ze zijdelings opkijkt van het boek dat ze leest. Heeft u het tegen mij?, vraagt Germain verbaast terwijl z’n vinger in de richting van de duiven wijst, ik ben nl. niet meer zo jong! Het is het begin van dagelijkse afspraakjes op de bank in het park waarbij Margueritte na een tijdje af en toe voorleest uit het boek dat ze in de bibliotheek heeft geleend. Tot haar verbazing vindt ze in Germain een zeer geïnteresseerde toehoorder, want de vijftiger die nooit leest, blijkt over een weelderige fantasie te beschikken en een gezonde nieuwsgierigheid. Ze lezen La Peste van Camus en later werk van Gary, Sepúlveda en andere auteurs, en Margueritte schenkt Germain haar enige woordenboek, want dat heeft ze straks niet meer nodig en hij kan er beslist nog wat uit leren. Maar tot Germains verbazing geeft het woordenboek soms een onvolledige uitleg voor de woorden die hij opzoekt, over bloemen bijv. of tomaten, waarvan vaak maar één variëteit wordt vernoemd. Andere woorden zijn moeilijk terug te vinden omdat hij niet precies weet hoe ze geschreven worden en dus brengt hij de dag nadien het boek terug naar Margueritte. Ze bekijkt hem dan met die blik vol herkenning en begrip en zoekt een nieuwe passage in haar boek die hem kan troosten en weer moed geeft.
 

 

La Tête en Friche van regisseur Jean Becker is een film over lezen en literatuur. Het klinkt onaantrekkelijk en een beetje saai, maar dat is deze productie nu net niet, want Gérard Depardieu en de ondertussen 97 jarige Gisèle Casadesus maken van hun ontmoetingen in het park intense scènes vol warmte en vriendschap: de dikke onhandige vijftiger en het frêle intelligente dametje zijn elkaars tegenpolen, maar via de literatuur komen hun werelden samen. Beetje bij beetje vertelt Germain haar over z’n ongelukkige leven en zij – een gepensioneerde wetenschapper – gebruikt haar levenswijsheid om hem op het goeie spoor te brengen, geholpen door de boeken die ze samen lezen. Het verandert Germains leven. Hij merkt het in het café waar ze hem betrappen op wijsheden die zij niet kennen en op moeilijke woorden die hij nooit eerder in de mond nam. Het maakt Germain eigenlijk een beetje bang, want de eenvoud wordt uit z’n leven verdreven, maar het verrijkt hem ook en hij heeft er lol in. Het maakt hem sterker, weerbaarder, misschien zelfs een beetje gelukkiger.
 

 

La Tête en Friche is niet alleen een succesfilm in Frankrijk, ook in Duitsland trekt deze hartverwarmende komedie de aandacht, die qua sfeer en timbre nog het best te vergelijke is met Ladies In Lavender (2004), waarin drie oude dametjes het mooie weer maken. Gisèle Casadesus, een actrice met een carrière van meer dan 65 jaar, heeft geen enkele moeite met de rol van Margueritte, want die lijkt haar op het lijf geschreven. Met korte zinnetjes en perfecte oneliners weet ze Germain om de vinger te winden, te imponeren en hem tegelijk het gevoel te geven dat hij belangrijk is. Je bent een goed mens, zegt ze na een reactie van Germain op een voorgelezen passage, en hij, een beetje beduusd, ziet een oude vrouw die z’n moeder kon zijn en die om hem geeft, wat nieuw is voor hem. Regisseur Jean Becker, een monument in de Franse filmwereld, maakt van La Tête en Friche een heerlijke en zomerse komedie met een gevoelige dramatische ondertoon, want laat u vooral niet misleiden door de aanwezigheid van de meestal zeer viriele een luidruchtige Gérard Depardieu, want die levert een van de beste en intimistische prestaties uit z’n lange carrière, atypisch voor zijn doen, dat wel, maar tegelijk zo aandoenlijk en vertederend dat we onze kijk op zijn talent dringend bij moeten stellen.

 

Jean Becker kiest voor een rustig tempo in een landelijke omgeving waar de stressende sfeer van de stad nog niet is doorgedrongen. Z’n personages zijn eenvoudig en rechtlijnig en zelfs de niet zo snuggere Germain krijgt kwaliteiten die hem boven het gemiddelde uittillen, al is hij zich daar zelf nauwelijks van bewust, zoals in het fragment waarin hij de cafébazin troost na het plotse vertrek van haar veel jongere Marokkaanse minnaar met een jongere vrouw, een gevoelige scène waaruit een grote liefde voor de medemens blijkt, want Germain heeft het hart op de goede plaats.
 

 

Hoe het allemaal afloopt, dat vertellen we u liever niet, maar verrassend is het in elk geval wel zonder dat de regisseur halsbrekende toeren uithaalt. Hij baseert z’n film op de gelijknamige roman van schrijfster Marie-Sabine, die ondertussen in Frankrijk én Duitsland het niveau van een bestseller heeft bereikt. Nu alleen Vlaanderen en Nederland nog.

 

Regisseur Jean Becker kiest voor warme en realistische kleuren die hij een lichte pasteltint geeft. De transfer is perfect uitgevoerd zonder ongerechtigheden. Het zwartniveau is van topkwaliteit en de details zijn altijd goed zichtbaar. La Tête en Friche is een zonnige film als een zoveelste visitekaartje voor het prachtige Franse landschap en de sprookjesachtige dorpen van de Midi. De muziek in deze film is van de hand van de Franse rocker Laurent Voulzy, die voor de gelegenheid een rustige en warme soundtrack heeft gecomponeerd die perfect aansluit bij de sfeer van de film. Het geluid staat in 5.1 en daar doen vooral de scènes in het luidruchtige café hun voordeel mee.

Een mooie Making-of waarin we de regisseur aan het werk zien tijdens de repetities en de opnamen in Pons in het Franse departement Charente-Maritime in de buurt van Saintes. In het Interview met de Regisseur vertelt hij over het boek en hoe hij geboeid raakte door het onderwerp, ondanks het feit dat het over een niet zo populair onderwerp als lezen en literatuur gaat. In het Interview met Maurane vertelt de Franstalige Belgische zangeres over haar interesse voor Beckers werk en over de samenwerking met Depardieu.

 

La Tête En Friche van de Franse regisseur Jean Becker is een aantrekkelijke en warme film zonder pretenties. Mocht u van warmhartige films houdt met prettig gestoorde, ontwapenende personages en een hartverwarmend verhaal, dan is deze Franse beslist iets naar uw gading.