SERIE
De tweede reeks van Buiten De Zone pikt de draad op twee jaar na het eerste seizoen. De Jongerenfoon herrijst namelijk uit zijn as en Raf, Merel, Roxanne, Ubi en Robin willen maar al te graag hun oude studentenbaantje weer opnemen. Ze vervallen daarbij in dezelfde patronen als voorheen: wegdromen bij de onderwerpen die een prominente plek innemen in hun leven. Komen o.a. voorbij in de thematisch ingedeelde episodes: kennis, gevaar, verleiding, nostalgie en sensatie. Een grote verandering in cast, decor en aanpak hoef je kortom niet te verwachten in dit tweede seizoen. Daarmee speelt scenarist Bart De Pauw op veilig, in de wetenschap dat als iets niet gebroken is, je het ook niet hoeft te lijmen. Maar hij laat ook kansen liggen, want de verrassing die de eerste reeks zo onverwacht tot een (nostalgische) hit liet uitgroeien, blijft in de laatste tien afleveringen grotendeels achterwege. En laat nu net het onverwachte dé grote troef zijn van een dromerige sketchshow als Buiten De Zone.

Maar laten we met het positieve beginnen. Seizoen twee bevat een aantal typetjes en situaties die inmiddels tot het collectieve geheugen van iedere jonge dertiger zijn gaan behoren. De vader die steevast zijn timide dochter de gordijnen injaagt met de catchphrase Moesjemarremarremarre en de gezapige loodgieter Franske (hilarisch vertolkt door Jakob Beks) zijn slechts enkele voorbeelden van karakters die de tand des tijds goed doorstaan hebben. Ook het tempo van de sketches is een merkbare verbetering t.o.v. het eerste seizoen, terwijl de running gags van een uitzonderlijk hoog niveau zijn. Soms beperken die gags zich tot repetitie in éénzelfde aflevering (Elvis en Tarzan die de uitgang van de Soundmixshow zoeken) soms overspannen ze een gans seizoen (koffiekoeken als seksuele zinspeling en een grap van twee homo's die een cremerie binnenstappen). Eveneens dik te pruimen zijn een aantal geapprecieerde persifllages, waarbij parodieën op Vlaamse boerenfilms in de aflevering Kunst en Kitsch tot het beste behoren van wat Bart De Pauw ooit uit zijn pen puurde.

Helaas blijkt de kwaliteit van individuele sketches geen garantie voor een constante kwaliteit. Je merkt bijv. goed dat De Pauw en de bedenkers van de sketches tijdens het maken van de reeks nog halverwege tussen het studentenleven en de 'volwassen' wereld zaten. Dat komt het meest tot uiting in navelstaarderige referenties naar wat toevallig hip was in 1996 (het veelvuldige gebruik van thema's en muziek uit populaire films als The Usual Suspects) of wat een gemakkelijk doelwit was in die tijd. Zo komen de homofobe opmerkingen van Ubi aan het adres van een zich als Bart Kaëll uitgedoste Chris Van den Durpel anno 2011 bijzonder venijnig over. Qua politieke correctheid liggen ook een handvol grappen over pedofilie gevoelig: Buiten De Zone seizoen twee ging op antenne amper enkele maanden voor de zaak Dutroux zou uitbarstte. Een poging om de vierde wand te doorbreken in de twintigste en laatste aflevering blijkt ook eerder het werk van een begaafde amateur dan van een doorwinterde vakman in het tv-wereldje.

Gelukkig is er nog de cast om de slappe momenten in de afleveringen met de mantel der liefde te bedekken. Het kwintet hoofdrolspelers is zichtbaar beter op elkaar ingespeeld dan in de eerste reeks, waardoor het zich niet langer hoeft te houden aan de stereotiepe kenmerken van de personages. De zelfzekere-op-het-arrogante-af Ubi (Mathias Sercu) toont zich bijv. opvallend gevoelig in de aflevering Verleiding, terwijl Danny Timmermans' Robin zijn dromerigheid geleidelijk leert kaderen. Strever Merel (Reinhilde Van Driel) is uitgegroeid tot een zelfstandige, zelfbewuste vrouw en Raf (Bart De Pauw) zet zowaar zijn eerste stappen op de jobmarkt. De enige wier karakter méér naar het stereotiepe overhelt is Elise Bundervoet. Haar Roxanne is bijwijlen een hysterisch wijf. In nevenrollen weten o.a. Jakob Beks, Dirk Roofthooft, Walter Baele en een jonge Staf Coppens steevast een glimlach te versieren, zelfs als de grap wat minder is.

Vijftien jaar na de eerste uitzending is Buiten De Zone een deel van zijn pluimen kwijt. Zoals dat gaat met nostalgie is een tweede kijkbeurt na zoveel jaar heel wat minder bevredigend dan de eerste. Was Buiten De Zone altijd al minder goed dan we dachten? Of zijn wij zelf zoveel veranderd in anderhalf decennium dat de grappen uit de serie nu te infantiel overkomen? De waarheid ligt waarschijnlijk ergens in het midden. Maar het blijft een feit dat de reeks een onuitwisbare indruk heeft nagelaten op Generation X. Daarom is het misschien best om Buiten De Zone niet louter op de artistieke merites van het programma te beoordelen (hoewel die aanzienlijk zijn). Nee, beschouw deze dvd-box eerder als comfortvoedsel: iets waar je altijd naar kan teruggrijpen als je een stuk van je jeugd wilt herbeleven.

BEELD EN GELUID
Het tweede seizoen van Buiten De Zone is gedraaid met steun van het Europese 16/9-programma, waardoor de reeks in breedbeeld is gedraaid. Veel invloed heeft dat helaas niet op de beeldkwaliteit. De kleurvastheid is er weliswaar op vooruitgegaan, maar geregeld oogt de print nog steeds wazig en ook het contrast is bijzonder wisselvallig. Het stereogeluidspoor geeft de dialogen helder weer en komt af en toe verrassend uit de hoek met een geluidseffect, maar een substantiële meerwaarde voor de kijkervaring biedt het niveau van het audiospoor niet.

EXTRA'S
De enige extra's op de schijf zijn Trailers voor een dozijn andere VRT-klassiekers.

CONCLUSIE
Ook het tweede seizoen van Buiten De Zone weet vaak een glimlach op het gezicht te toveren, maar een grote sprong in kwaliteit t.o.v. het eerste seizoen blijft helaas uit. Enzerzijds zijn de acteurs beter op elkaar ingespeeld, anderzijds ogen de sketches niet zo vernieuwend en fris meer en betreden de scenario's paden die twee jaar tevoren al uitvoerig bewandeld zijn. Beeld en geluid halen een niveau dat door de beugel kan, maar de bonussectie is zo goed als onbestaande.