FILM
Hier volgt een vraag voor iedereen die ouder is dan dertig: heb je ooit een vinylsingle afgespeeld op 33 i.p.v. op 45 toeren? Ja? Dan weet je perfect wat je te wachten staat als je Meet Joe Black in de Blu-rayspeler stopt. Het lijkt namelijk alsof de film voortdurend in slowmotion voortkruipt. De plot - op zich al bijzonder minimalistisch - wordt slechts mondjesmaat uit de doeken gedaan, tussen elke twee dialoogzinnen zitten pauzes die eeuwen lijken te duren en het aantal shots waarin een personage verliefd/angstig/geamuseerd/nieuwsgierig (schrappen wat niet past) voor zich uitstaart, is nauwelijks te tellen. De oorzaak van het falen van de prent kan je dus duidelijk bij één persoon leggen: regisseur Martin Brest, die zo hard probeert het succes van zijn vorige film - veelvoudig Oscar-genomineerde Scent of a Woman - te repliceren dat hij zowaar vergeet zijn publiek te entertainen.

Een origineel idee heeft Meet Joe Black niet. De film is gebaseerd op een toneelstuk uit de jaren dertig met de veelzeggende titel Death Takes a Holiday. En dat is in een notendop ook de plot. Pietje de Dood wil wel eens weten hoe het is om als mens te leven en dus 'leent' hij het lichaam van een sterveling om het huishouden van mediamogul Bill Parrish te observeren. Die wordt weldra 65, maar heeft het gevoel dat hij niet lang meer te leven heeft. De Dood geeft toe dat Bill gelijk heeft, maar wil in zijn laatste levensweek aan zijn zijde staan. Familie en vrienden reageren argwanend tegen de plots alomtegenwoordige mijnheer Black: vooral Drew, de troonopvolger van Bills imperium, is gepikeerd als door toedoen van de nieuwkomer een grote fusie niet door dreigt te gaan. Hij heeft nog een andere reden om kwaad te zijn op Joe Black: die wordt namelijk verliefd op zijn vriendin... de dochter van Bill.

Meet Joe Black schippert kortom tussen een klassieke familiestudie en een romantisch drama. En het scenario slaagt er al bij al goed in het evenwicht tussen die twee pijlers te bewaren. De personages zijn goed geschetst, de obstakels zijn subtiel doch duidelijk en de opeenvolging van scènes is emotioneel vakmanschap. In theorie tenminste. Want in de praktijk hakt regisseur Martin Brest ongenadig in op de kwaliteiten van het scenario. In het eerste halfuur gidst hij de vertelling nog vlot door de expositie, maar vanaf het moment dat Joe Black zichzelf aan Bill Parrish openbaart, komen de wielen van de wagen. Brest verliest zich dan in mooifilmerij: de acteurs worden in iedere scènes vanuit elke mogelijke, esthetisch aangename hoek in beeld gebracht met als gevolg dat de sequenties nodeloos gerekt moeten worden om elk mooi beeld getoond te krijgen. Een beetje bij beetje verglijdt het tempo van vlot naar gezapig naar comateus, tot in het laatste uur - waarin het somptueuze verjaardagsfeest van Bill gevierd wordt - alle drama tot stilstand komt.

Maar bieden de prestaties van de acteurs dan geen tegengewicht voor het gebrek aan matiging van de cineast, hoor ik je vragen. In geen geval bij de twee protagonisten. Anthony Hopkins slaapwandelt door de rol van Bill Parrish: nooit heb je als kijker een idee van welke motieven er achter de daden van het personage schuilgaan. Brad Pitt brengt het er echter een stuk slechter van af. In de eerste helft van de film acteert hij - wellicht op misplaatst aanraden van Brest - alsof hij een kind is dat voor het eerst in een snoepwinkel belandt. Daarna gaat zijn vertolking er iets op vooruit, maar nooit voldoende om de slechte smaak van enkele scènes waarin Pitt een Jamaicaans accent hanteert, uit te wissen. Wél overtuigend is Claire Forlani als Bills dochter. Ze bezit enerzijds het harde overlevingsinstinct van haar vader, maar anderzijds ook een ontwapenende kwetsbaarheid die Meet Joe Black alsnog een emotioneel ankerpunt geeft. In nevenrollen kunnen karakteracteurs als Jake Weber, Marcia Gay Harden of Jeffrey Tambor nooit hun stempel op de prent drukken.

Als puntje bij paaltje komt, is het moeilijk om Meet Joe Black een echt slechte film te noemen. Vooral de bijdragen van de belangrijkste crewleden mogen er bijv. zijn: met name de klassedecors van Dante Ferretti, de romantische muziek van Thomas Newman en de weelderige fotografie van Emmanuel Lubezski zijn een lust voor oog en oor. Maar omdat de prent samenhang en een grote dramatische spanningsboog ontbeert, kunnen de beste pogingen van enkele van de meest getalenteerde mensen in de filmbusiness de film - die maar liefst 100 minuten langer duurt dan een eerdere adaptatie met Frederic Marsh uit 1934 - niet redden. En ergst van al: Martin Brest leerde niets uit zijn ervaring met de perperdure flop, want vijf jaar later vergastte hij de wereld op het alom op hoongelach onthaalde Gigli. Sindsdien heeft hij zijn kop niet meer laten zien in Hollywood.

BEELD EN GELUID
De fotografie van Emmanuel Lubezski komt prachtig tot haar recht op deze Blu-ray. De kleuren ogen ravissant, de scherpte is nauwelijks te verbeteren en de scènes waarin een uitmuntend contrast nodig is, krijgen waar ze om vragen. Af en toe bevat de print een weinig grain, maar voor het overige is er amper iets aan te merken op het beeld. De soundtrack is al even impressionant. De film moet het niet hebben van zijn bruisend soundscape, maar het audiospoor creëert niettemin een aangenaam auditief palet dat vooral indruk maakt op de kijker telkens wanneer Thomas Newmans muziek luid door de boxen mag schallen.

EXTRA'S
De disk bevat geen extra's.

CONCLUSIE
Meet Joe Black bevat enkele intrigerende ideeën, maar omdat regisseur Martin Brest denkt dat meer en grootser altijd beter is, worden alle goede intenties tenietgedaan door scènes die eindeloos aanslepen of niets bijdragen tot plot of karakterontwikkeling. Niettemin oogt het beeld op deze Blu-ray uitstekend en klinkt de soundtrack prima. De bonussectie daarentegen is onbestaande.