Tijdens de Heilige Week strandt de jonge Salvador (Carlos Juan de la Torre) in een bergdorp in Peru. Z’n einddoel is onbereikbaar wegens een overstroming, doch de dorpelingen zijn niet opgesmeten met zijn aanwezigheid en dus sluit burgemeester Don Cayo (Juan Ubaldo Huamán) hem op in zijn schuur, voor z’n eigen veiligheid, zoals hij er bijna terloops bij vertelt, want pottenkijkers zijn niet gewenst rond deze tijd van het jaar. Ondertussen zijn de voorbereidingen voor het zgn. Feest van de Kleine Maagden in volle gang en ziet het er naar uit dat Don Cayo’s oudste dochter Madeinusa (Magaly Solier) dit jaar tot Heilige Maagd zal verkozen worden, waardoor ze een vooraanstaande rol krijgt in de processie, tot groot ongenoegen van haar jongere zusje Chale (Yliliana Chong) die de rol eveneens ambieert. De moeder van de meisjes is lang geleden uit het dorp vertrokken en leeft sindsdien in Lima. Don Cayo heeft z’n dochters alleen opgevoed, maar als ie dronken is, dan neemt hij het niet zo nauw met de regels en kruipt hij tussen de beide meisjes in bed en droomt over seks en incest.
 

 

 

Madeinusa (uitspraak: Madé-injóesa) brengt Salvador af en toe eten nadat hij de deur van de schuur geforceerd heeft. Van op een afstand volgt hij de feestelijkheden en de processie met het jonge meisje op de hoge troon als de Heilige Maagd herself. Snel merkt hij dat de dorpelingen er vreemde gebruiken op na houden, van vrije seks tot incest, en Madeinusa verzekert hem dat er niets aan de hand is, dat er geen sprake is van zonde zolang het maar allemaal gebeurt tussen Goede vrijdag en zondagochtend, want in die korte periode is God officieel dood. En gezien die periode ondertussen is begonnen, ziet Madeinusa er ook geen graten in om zich door Salvador te laten neuken. Dat haar vader dat beslist niet leuk vindt omdat hij een heel jaar gewacht heeft om haar als eerste te mogen gebruiken, daarbij staat geen van beiden stil.

 

Madeinusa is qua verhaal zo goed als een kopie van The Wicker Man (1973) van regisseur Robin Hardy. Ook in die film gaat het om een buitenstaander die in een geïsoleerde gemeenschap terechtkomt en er kennis maakt met een aantal typische gebruiken en eigenaardigheden die hem uiteindelijk z’n kop kosten. In Madeinusa is er geen sprake van een te onderzoeken moord en de dorpelingen proberen ook niet om de naar westerse normen weinig acceptabele gebruiken voor hun ongenode gast Salvador te verstoppen. Het leven gaat in het verre dorp gewoon z’n gang, met dit verschil dat de vreemdeling bij de jonge Madeinusa verwachtingen wekt die hij niet zinnens is in te lossen,waardoor ze zich gedwongen voelt om hem te neutraliseren of zelfs uit te schakelen indien nodig. Jammer genoeg bevat het scenario te weinig stof voor een film van 100 minuten en vult regisseur Claudia Llosa een deel van de tijd met prachtige panoramische opnamen van de hoge Andes, maar ook met lange sequenties over de folkloristische bezigheden van het bergvolk in de week vóór Pasen, waardoor Madeinusa voor de helft een antropologisch portret wordt, een te verdedigen keuze, maar eentje die we eerder verwachten in een documentaire, want de vrij lange passages houden de voortgang van de film op en komen de algemene indruk niet echt ten goede. Maar Llosa heeft duidelijk zeer bewust voor die invalshoek gekozen.
 

 

De film is dan ook veel meer een Boschiaans spektakel, vergelijkbaar met ons karnaval, een veelkleurig portret van een gemeenschap die christelijke elementen een plaats geeft tussen voorouderlijke gebruiken uit een eeuwenoude indiaanse cultuur, maar die tegelijkertijd af te rekenen heeft met jongeren die zich bewust zijn van de wereld daarbuiten. Dat uitgerekend Madeinusa’s eigen moeder haar dorp en haar gezin heeft verlaten voor een leven naar westerse stijl in de hoofdstad Lima schept verwachtingen over een ander en beter leven, ondanks het feit dat noch Madeinusa (noch haar jongere zusje) problemen lijkt te hebben met de bizarre seksuele fantasieën van haar vader en de algemene seksuele moraal van haar dorpsgenoten tout court. Het is een mentaliteit die balanceert op de snee tussen twee werelden en ze allebei accepteert binnen de grenzen van een zeer specifieke religieuze mythologie. Voor zover er sprake is van een realistische weergave, is Madeinusa dan ook een uniek experiment.
 

 

De regisseur kiest bovendien voor een beperkte cast en krijgt op die manier ruimte om de karakters in de diepte uit te werken. Dat er sprake is van onvoorstelbare contradicties naar onze normen, het verhoogt de spanning en het gevoel van onveiligheid en het is dan ook jammer dat Claudia Llosa niet nog meer inzet op dat aspect, want er zit beslist nog meer interessant materiaal in de coulissen van het scenario, zo bijv. de vraag waarom de moeder van de meisje is vertrokken? Misschien omdat ze het niet eens was met het promiscue gedrag van haar dorpsgenoten en haar echtgenoot tussen Goede Vrijdag en Paaszondag? Of omdat Don Cayo niet de vader is van haar kinderen omdat ze zich in elk jaar in die bewuste periode moest lenen tot seks met andere mannen, waardoor er overigens geen sprake zou zijn van incest in de relatie tussen de burgemeester en zijn zgn. dochters? Regisseur Claudia Llosa vertelt het niet of ze laat het bewust in het midden opdat de kijker er achteraf nog een tijdje mee bezig zou zijn. Als dat haar doel was, dan is ze voor 100 procent geslaagd, want ongewild blijft de hele problematiek nog dagenlang door het hoofd spoken.? Wat dat betreft is Madeinusa zonder meer een voltreffer.

 

Voor deze eerste film doet de Peruaanse regisseur hoofdzakelijk een beroep op acteurs zonder veel filmervaring, op uitzondering dan van actrice Yiliana Chong (Chale) die in twee eerdere films te zien was. Zij levert een prima prestatie vol vuur en jaloezie als de jongere zus van Madeinusa. De debuterende Peruaanse Magaly Solier (Madeinusa) is evenwel de revelatie van deze productie en ze maakt een sterke indruk, wat zich drie jaar later vertaalde in de hoofdrol in Altiplano (2009) van onze landgenoot Peter Brosens en z’n Amerikaanse vriendin Jessica Woodworth, een film die we u destijds ten zeerste aanbevolen. De mannelijke hoofdrol is voor Carlos J. de la Torre die net zoals Magaly Solier en Juan Ubaldo Huamán z’n debuut maakt in deze film. Z’n inbreng is beperkt, maar daarom niet minder dramatisch en intrigerend. De dorpelingen noemen hem de Gringo, wegens z’n Kaukasische gelaatstrekken, maar eigenlijk is hij gewoon een landgenoot uit de hoofdstad Lima.

 

De natuuropnamen in de hoge Andes zijn bijzonder mooi, met veel groen en grauw tegen een horizon van besneeuwde bergtoppen tegen een blauwe hemel. De opnamen van de indiaanse feestelijkheden zijn kleurrijk wegens de felle tinten van de maskers, de speciale tunieken en de glinsterende juwelen en kronen van de jonge maagden. De binnenopnamen zijn eerder donker door het vermijden van te veel extra licht, maar ze geven ons een goed beeld van de primitieve leefomstandigheden van de bergbewoners. De transfer is foutloos uitgevoerd, het zwartniveau is in orde en er is geen sprake van ongerechtigheden. In de donkere scènes gaan de details soms een beetje verloren. Voor de soundtrack is een beroep gedaan op debutante Selma Mutal, die zich hoofdzakelijk beperkt tot traditionele muziek en composities die daar naadloos bij aansluiten. De film heeft alleen een stereotrack en dat is een beetje jammer, want de jaarlijkse processie gaat gepaard met heel veel herrie die beslist voor effect kon zorgen in de huiskamer.

Een aantal Andere Trailers.

 

 

Madeinusa is een Peruaanse film die ons een blik gunt op een wereld van onbekende en naar ons gevoel bizarre gewoonten en gebruiken die we niet altijd als politiek correct beschouwen omdat ze in dit speciale geval tegengesteld zijn aan onze eigen waarden. Heel moedig van regisseur Claudia Llosa om een dergelijk apart onderwerp naar het witte doek te brengen, al zit het scenario niet perfect in elkaar en is 100 minuten beslist te lang voor deze film.