FILM
Paul Conroy (Ryan Reynolds) werkt als vrachtwagenchauffeur voor een Amerikaanse logistieke maatschappij die in Irak operationeel is. Hij is geen militair, is het ook nooit geweest, en zijn bijdrage aan de wederopbouw van het land is strikt humanitair - hij rijdt rond met of all things badkameronderdelen. Toch valt hij even buiten Baqubah in een hinderlaag, en het volgende waar hij zich bewust van is, is dat hij zich in een doodskist onder de grond bevindt. Zijn enige bronnen van verlichting zijn zijn aansteker, een paar lichtgevende staven met één of ander chemisch luminescerend spul, en - niet onbelangrijk - een mobiele telefoon met nog ongeveer een halfgevulde batterij. Ook lijkt het dat de voorraad lucht in de kist maar beperkt is, en Paul moet alles doen om zich niet op te winden, want dan gaat de zuurstof nóg sneller opgebruikt zijn. Hij probeert met zijn GSM de buitenwereld te bereiken maar stuit op een kafkaiaanse muur van wachtmuziekjes, doorverbindingen en antwoordapparaten. Totdat plots iemand hém belt: een man die Engels spreekt met een duidelijk Arabisch accent maakt hem in de vijf woorden Engels die hij kent duidelijk dat niemand hem daar zal komen zoeken. Conroy beweert geen soldaat van het Amerikaanse leger te zijn. Dat komt goed uit, weet de stem aan de andere kant van de lijn hem uit te leggen, want zijn ontvoerders hebben geen politieke bedoelingen. Ze willen gewoon five million money (sic), zoniet laten ze Paul gewoon stikken. Over de hoogte van het bedrag willen ze evenwel nog wel praten. Paul kan uiteindelijk iemand van de veiligheidsdiensten aan de lijn krijgen, Dan Brenner (Robert Paterson) die zich bezighoudt met dit soort ontvoeringen, maar die laat al vanaf het begin verstaan dat er weinig hoop is om hem terug te vinden. Desondanks gaat men een poging doen om Paul te zoeken. De ontvoerder wordt intussen zenuwachtiger en weet Paul zodanig onder druk te zetten dat die vanuit zijn doodskist met zijn GSM een filmpje draait waarin hij aangeeft gevangen te zijn genomen. Wanneer het filmpje ook op Al Jazeera te zien is, is het hek van de dam, want Brenner heeft hem gewaarschuwd dat de ontvoerders nu niets anders zullen kunnen dan hun dreiging hard maken. De tijd tikt intussen ongenadig verder, de kist begint geleidelijkaan onder druk van de hoeveelheid aarde erop in te storten, en de marines voeren een finaal manoeuvre uit om Paul te bevrijden. Maar gaan ze nog op tijd zijn? Paul neemt intussen met het laatste restje energie dat hem in zijn GSM rest afscheid van zijn vrouw en moeder.

Buried is zeker qua vormgeving een unieke film. Het claustrofobische gegeven van een film als Phone Booth wordt nog een beetje scherper gesteld, tot zo'n kubieke meter of twee, en we zien in deze 90 minuten film absoluut niets anders dan de binnenkant van de doodskist, waarin acteur Ryan Reynolds zijn uiterste best doet om zich in allerlei bochten te wringen om zijn beperkte ruimte optimaal te benutten. De film vergt wel enige kijkervaring: de eerste vijf minuten bestaan uit alleen geluiden terwijl Paul langzaam uit zijn verdoving ontwaakt en al vloekend en tierend op zoek gaat naar zijn aansteker. Eens de telefoons beginnen te gaan en de uitzichtloosheid van zijn situatie duidelijk wordt, krijgt de film een zeker tempo mee, maar een film van bijna 100 minuten met een dergelijk gegeven vullen is zeer broos, en onder meer de scène waarin in zijn kist een slang blijkt te zitten, die hij dan vakkundig in brand steekt met zijn fles whiskey, onderbreekt het tempo van het verhaal en rekt het sowieso spannende gegeven alleen maar wat: teruggebracht tot een uur zou dit ongetwijfeld een korte film zonder enige vormfout geweest zijn. Buiten de uitstekende fotografie zijn er nog wel lofbetuigingen te declameren in de richting van Reynolds, die er toch maar in slaagt als enige acteur in de film de prent te dragen. De scala van emoties die hij daarbij doormaakt lijken erg veel op die van een terminaal zieke, eerst opstandig en dan berustend in zijn lot. De andere "acteurs" zijn enkel te horen via de gesprekken op de GSM, met als uitzondering één andere actrice die even op een op een andere GSM opgenomen filmpje figureert en daarop prompt wordt neergeschoten opdat de ontvoerders zouden kunnen bewijzen dat het hen menens is. Of Paul Conroy uiteindelijk uit zijn graf geraakt ga ik niet zeggen, u moet de film maar zelf zien, maar d'r zit toch een zekere twist ending aan verbonden.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit is niet optimaal, maar dat kan enigszins verwacht worden voor een film met een experimenteel trekje die geschoten is met zo weinig mogelijk kunstlicht en slechts zeer sporadisch een speciaal effect (zoals het uitzoomen uit de kist, waardoor het lijkt alsof die langs één kant veel breder is, maar ongetwijfeld dient het shot alleen om de wanhoop en de eenzaamheid van Paul aan te tonen. Het beeld is zeer donker, maar laat toch nog redelijk wat nuances zien, zoals de bezwete stoppelbaard van de enige acteur. De duisternis daarentegen is écht wel inktzwart. Ook het geluid is minimaal: je hoort bij wijze van spreken de kist wel kraken wanneer die begint in te storten, maar voor de rest krijg je een stil geluidslandschap waar je het hart van het slachtoffer bijna hoort kloppen, op abrupte manier doorsneden telkens wanneer de GSM afgaat. De track is effectief in de mensen de stuipen op het lijf te jagen. We hebben de boodschap begrepen en zullen goede cijfers uitdelen, omdat het allemaal ter ondersteuning van de film is.

EXTRA'S
E1 Entertainment laat zich weer eens langs zijn gierigste kant zien. Er zijn zowat overal ter wereld releases die een film met een dergelijke speciale setting als deze toch uitvoerig becommentariëren. Wij moeten het stellen met een nagel (aan onze doodskist) om aan ons achterste te krabben. E1 Entertainment blijft Siberisch doof voor de vraag van de klanten om tenminste toch als limited edition een versie mét bonusmateriaal aan te bieden. Het is dat dit systeem op DVD Info geen negatieve scores toelaat, want dit noemt men juridisch recidivisme.

CONCLUSIE
Buried is een verrassende thriller die bewijst dat een minimaal aan middelen en een maximum aan goede vondsten boeiende cinema kan afleveren, als het nodig is. Een laastejaars filmstudies zou technisch en financieel (3 miljoen voor deze film is een peulschil, ik durf wedden dat ongeveer de helft de gage van Reynolds was) in staat moeten zijn een film van dit kaliber af te leveren. De beeld-en geluidskwaliteit zijn bewust low-profile gehouden. De extra's-sectie, of beter, het gebrek eraan, is een regelrechte schande.