FILM
The Green Hornet begon zijn leven als een radioreeks, maar maakte pas echt een impact gedurende het ene seizoen in de jaren zestig dat rijkeluiszoon/misdaadbestrijder Britt Reid op de Amerikaanse tv te zien was. Nu ja, de reeks zelf was niet zozeer om over naar huis te schrijven (vandaar dat de zender geen tweede seizoen bestelde), maar ze introduceerde wel Bruce Lee bij het grote publiek. Hij speelde Kato, Reids chauffeur en sidekick met zoveel panache dat bij de bekendmaking van een verfilming voor het witte doek één ding buiten kijf stond: de acteur die Kato vertolkt,behoorde over een bijzonder groot charisma te beschikken.

Daar zijn de makers alvast in geslaagd. Jay Chou is de gedroomde Kato: charmant, intelligent, humoristisch en hij is uiteraard een (verfijnde) vechtersbaas pur sang. De scenaristen doen zelfs iets wat nagenoeg ongezien is in een Amerikaanse mainstreamfilm: ze positioneren de Aziaat als een geloofwaardige romantische tegenpool voor Cameron Diaz. Chou, al een grote ster in het Verre Oosten, zou op basis van deze performance wel eens kunnen uitgroeien tot een waardige opvolger van Bruce Lee, Jackie Chan en Jet Li. Wat zeg ik: hij heeft alles in zich om ze qua succes te overtreffen. Daarom is het zo jammer dat hij in The Green Hornet te vaak naar de achtergrond wordt verdrongen door flauwe plezanterik Seth Rogen. De acteur, ook co-scenarist van de prent, zet Britt Reid namelijk neer als een verwende, infantiele miljonair. Dat soort treffen we wel vaker aan in superheldenfilms, maar Rogens personage werkt zo op de zenuwen met zijn banale oneliners en lammegoedzakkerij dat hij het kijkplezier van de film eigenhandig omlaag haalt.

De casting is trouwens een van de belangrijkste pijnpunten van The Green Hornet. Aan grote namen nochtans geen gebrek, maar het script geeft ze nauwelijks ruimte om zich te profileren. Cameron Diaz is bijv. compleet ongeloofwaardig als het slimme blondje, een secretaresse met de ambitie van een onderzoeksjournaliste. Ook Christophe Waltz, die antagonist Chudnowski/Bloodnowski vertolkt, kan niet overtuigen. Hij brengt een variatie van zijn Oscar-winnende Hans Landa, maar zit willens nillens met dialogen van Seth Rogen opgezadeld i.p.v. de volzinnen van Tarantino. Het verschil is levensgroot. Wat Tom Wilkinson bezielde om een veredelde cameo als Reids vader aan te nemen, mag God weten, terwijl de alomtegenwoordige James Franco ergerlijk over the top gaat als een rivaliserende crimineel. Het enige lid van de nevencast dat min of meer zijn waardigheid behoudt, is de immer betrouwbare Edward James Olmos.

De man die doorgaans de ster is van zijn eigen films komt er ook bekaaid af: regisseur Michel Gondry slaagt er niet in zijn visuele stempel op de prent te drukken. In een handvol actiescènes toont hij weliswaar beetjes van de originele flair waarmee hij zijn eerdere films doorspekte, maar het blijft al bij al te weinig zout om een smakeloze brij op te waarderen. Een gevecht in Reids vrijgezellenkamer is een humoristische voltreffer en de actiescènes zijn nooit minder dan professioneel, maar een aanstekelijk ritme ontbreekt. Bovendien is The Green Hornet eigenlijk vlees noch vis: de eerste helft legt de nadruk op humor en 'karakterontwikkeling', terwijl het laatste halfuur één langerekte, plotloze actiesequentie is. Voor de kijker is het kalf dan echter al lang verdronken, alle goedbedoelde opzwepende muziek van James Newton Howard ten spijt.

De tekortkomingen van The Green Hornet zijn met andere woorden omvangrijk genoeg om de prent genadeloos te torpederen. Dat er alsnog een reddingssloep overblijft voor het amusement van de kijker is de verdienste van één man: Jay Chou. Geef die man in godsnaam zo snel mogelijk een eigen franchise, een soort Aziatische James Bond, want zijn talent is verspild aan ondingen als The Green Hornet. Men zegt wel eens dat tegenover een gitzwarte wolk een lichstraal helderder schijnt dan ooit. Een betere metafoor voor deze film kan ik me nauwelijks inbeelden.

BEELD EN GELUID
The Green Hornet speelde nog dit jaar in de bioscoopzalen, maar de beeldkwaliteit scheert vreemd genoeg geen hoge toppen. De kleuren ogen relatief dof, de scherpte mist een zeker je ne sais quoi en het contrast kan niet overtuigen in de vele nachtelijke scènes. De soundtrack klinkt beter, maar haalt toch niet het onderste uit de kan. Vooral in de vele actiescènes in het laatste halfuur wordt de dynamiek van een optimale mix gemist.

EXTRA'S
Veel extra's zijn er niet aanwezig op de schijf. Het Audiocommentaar met Gondry en Rogen is de beste extra van de hoop, met tal van weetjes over de moeizame productie. Writing The Green Hornet (10 min.) scoort minder hoog, alhoewel de extra onvermoed blootlegt waarom het script zo slecht evolueerde. The Black Beauty: Rebirth of Cool (7 min.) focust op het vervoermiddel van de titelheld en sommige bloopers in Awesoom (7 min.) zijn een stuk grappiger dan eender wat in de film zelf te zien is.

CONCLUSIE
The Green Hornet surft mee op de recente trend van superheldenfilms, maar kan nooit verdoezelen dat de makers weinig kaas gegeten hebben van het genre. Het enige lichtpunt is een performance van Jay Chou die hem, als er gerechtigheid bestaat, naar het supersterrendom zal katapulteren. De beeldkwaliteit beantwoordt niet aan wat je van een recente release verwacht en het geluidsspoor ontbeert dynamiek. Ook de bonussectie stelt teleur.