SHOW
In 1976 wilde de visionaire poppenanimator Jim Henson eens wat anders doen: hij bedacht een variété-show waarin niet mensen, maar poppen de hoofdrol in spelen. Elke week zou er bovendien één "menselijke" gast de show met zijn aanwezigheid verblijden met een paar liedjes en sketches, maar de hoofdmoot zou worden gedaan door een vaste cast aan poppen, die hij samen met een achttal medewerkers ensceneerde. Uitgangspunt van de show zelf is dat de kikker Kermit (Jim Henson) elke avond een theatershow presenteert, waarbij zijn Muppets én de gast in kwestie afwisselend enkele nummertjes brengen. De vaste entourage bestaat onder meer uit Fozzie Bear (Frank Oz), een beer met een hoedje die in de dode momenten lamentabel slechte moppen komt vertellen, de stuntman Gonzo The Great (Dave Goelz), wiens stunts al bij voorbaat gedoemd zijn te mislukken, en natuurlijk de diva van de show, Miss Piggy (Frank Oz), een varken met grootheidswaanzin en een oververhit temperament, die regelmatig de rest van de cast - en niet alleen de poppen - het ziekenhuis diende in te slaan. Naast de voornaamste protagonisten had het programma ook enkele vaste rubrieken, zoals Pigs In Space, een duidelijke Star Trek-spoof waarin de varkens kapitein Link Hogthrob (Henson), Miss Piggy (Oz) en professor Julius Strangepork (Jerry Nelson) het heelal doorkruisen op zoek naar intelligent leven; een andere rubriek was Muppet Lab, waarin professor dr Bunsen Honeydew (Goelz) altijd zijn welbedoelde maar oh zo slecht aflopende uitvindingen op de mensheid loslaat, deze eerst toepassend op zijn welwillend proefkonijn, Beaker (Richard Hunt). In de kookrubriek - mijn favoriet - zien we altijd de pragmatische maar onverstaanbare Swedish Chef een heroïsch gevecht leveren met zijn ingrediënten, en in Veterinarian's Hospital, een persiflage op de vele ziekenhuisseries, worden dr. Bob a.k.a. de pianospelende hond Rwolf (Henson), Miss Piggy, Janice (Hunt) en een patiënt in een dierenkliniek gedwongen om twee minuten lang kalenderblaadjesmoppen te debiteren. Een voorproefje: "Doctor, what do you do when you get a dog with fever in your practice?" - "Put some mustard on it!". Niet grappig, uiteraard, en dat is ook de mening van de twee oude knarren Statler en Waldorf, die vanop het balkon constant de show becommentariëren op een manier die ons als critici jaloers maakt op hun woordenschat en de geraffineerdheid waarmee ze de hele show de grond in boren. De Muppets hebben zelfs een eigen huisorkest, Electric Mayhem, geleid door Dr. Teeth (Henson), waarvan vooral de drummer Animal (Oz) het meest in het oog springt, al was het maar omwille van zijn éne hersencel die voortdurend bezet is door afwisselend drummen, eten en vrouwen.



Ondanks het ronduit psychedelische uitgangspunt, sloeg de show aan, want naast de kalendermoppen werden er ook behoorlijk wat slagen onder de gordel uitgedeeld. De wekelijkse gast uit de showbizz-wereld was hierbij vaak het meest gegeerde mikpunt. Er zijn maar liefst vijf seizoenen van uitgezonden, goed voor een kleine 200 afleveringen van elk 25 minuten, en daarbuiten natuurlijk nog een ellenlange reeks specials, films en gastoptredens. Het is nogal moeilijk om deze disc in het zuivere "main feature"-gedeelte en de extra's te verdelen. De hoofdact bestaat immers uit een compilatie van een vijftigtal minuten met momenten uit de show, door de poppen zelf, dus zonder hun speciale gasten, en dit moet een staalkaart bieden voor wat de Muppet Show feitelijk stond. De fragmenten zijn allemaal zonder uitzondering visuele vondsten; zo is er bijvoorbeeld een sketch waarin Miss Piggy eerst een concurrente buitenpest om de hoofdrol in een drama te krijgen; wanneer ze dan eindelijk haar felbevochten trofee in ontvangst wil nemen, blijkt dat ze voor de rol vastgebonden op de sporen moet liggen, terwijl een monster en haar redder het duel uitvechten. Deze laatste twee hebben echter nog bij dezelfde groep padvinders gezeten, en één en ander eindigt in een totaal zinloze discussie over de beste manier om iemand volgens de regels van de kunst vast te knopen, terwijl de trein aan komt denderen. De andere veertig sketches moet je zelf maar bekijken. Enige puntje van kritiek is dat de afleveringen coherentie missen. Sommige grappen die in de originele shows als running gag over de hele show werden uitgesponnen, het meest notoire voorbeeld de aflevering waarin Statler en Waldorf alle acts gaan kwoteren, wordt bijvoorbeeld maar heel even hernomen, waarna er al snel een sprong naar een andere aflevering wordt gemaakt.



EXTRA'S
Uitzonderlijk eerst een keer de bespreking van de extra's, omdat ze zo nauw aansluiten bij het hoofdmateriaal dat de scheidingslijn moeilijk te trekken is. Eerst en vooral zitten er bij de extra's, in tegenstelling tot de hoofdshow, wél twee volledige, oningekorte afleveringen, waarin alleszins de running gags beter tot hun recht komen. In de eerste aflevering (25:28) centrale gasten Mark Hamill als Luke Skywalker, Anthony Daniels als C-3PO, R2-D2 en Peter Mayhew als Chewbacca de Wookie. Het hoeft overigens niemand te verbazen dat George Lucas hiervoor zijn zegen gaf, want Muppeteer Frank Oz speelt in de vervolgfilms (en tot op vandaag nog steeds de stem van) Jedi-meester Yoda. Het ene plezier is het andere waard, en voor een ad-hoc oplossing om Princess Leia en Darth Vader voor de dag te toveren, zijn er Muppets genoeg die die twee rollen willen vervullen. Het geheel is zeker niet zo idioot als de gevreesde Star Wars Christmas Holiday Special, en laat zowel de Star Wars-crew als de Muppets in waarde (alhoewel - voor de Muppets: welke waarde?) De Elton John-episode (25:29) is iets muzikaler getint van aard, en je kan er enkele zeer bijzonder aangeklede versies van oudere Elton John-nummers in horen. Met de klemtoon op "aangekleed". Beide afleveringen worden kort ingeleid door Brian Henson (zoon van) - Jim Henson is op 16 mei 1990 overleden. Dé ultieme feature is echter de bijzonder goede documentaire "Of Muppets And Men: The Making Of The Muppet Show". Deze geeft gedurende 52 minuten een zeer goede kijk op de onstaansgeschiedenis van de show, de techniek van het feitelijke poppenspel, en hopen interviews met wijlen Jim Henson, Frank Oz en de andere medewerkers. Ook is dit fragment voorzien van (flink wat) extra stukken Muppet Show die niet in de andere features weerkeren. Je krijgt ook een reeks profielen en trivia van de voornaamste Muppet-poppen, en een leuke quiz over de verschillende figuren, waarbij kennis van de andere Muppet-films geen overbodige luxe is. Tot slot zijn er nog enkele pagina's zeer goede conceptuele schetsen aan het geheel toegevoegd. Een meer dan behoorlijk tijdsdocument, alles samen goed voor meer dan twee en een half uur Muppet-plezier. De DVD wordt bovendien nog vergezeld door een inlay met enkele interessante randweetjes.



BEELD EN GELUID
Zeg nu eens eerlijk, wat verwacht je van een TV-beeldband van het einde van de jaren '70? Ik ook, maar wonderwel zijn - deze fragmenten toch - goed bewaard gebleven. Occasioneel vinden we natuurlijk enkele artefacs, zoals lijnen in het beeld, die onvermijdelijk optreden wanneer een show als deze 25 jaar lang in de kelder ligt. Maar de kleuren zijn nauwelijks verbleekt, er is weinig interlacing in de sneller bewegende scènes (wanneer Miss Piggy bijvoorbeeld Kermit weer eens één van haar legendarische klappen verkoopt). Sporadisch is er wat edge enhancement te zien, maar door de band is de transfer dus zeer goed gelukt. De twee shows (Mark Hamill en Elton John) zijn iets minder van kwaliteit, wat meer grainy, en de making of-documentaire bevat soms nog stukken die in de meest penibele omstandigheden zijn opgenomen, maar toch knap gemonteerd zijn tot een attractief geheel, vooral inhoudelijk een stuk beter dan de doorsnee making of-documentaire. Enkele scènes uit bepaalde shows worden helemaal technisch uitgebeend, tot in de kleinste details. Het Dolby Surround 2.0-geluidsspoor is goed, maar niets speciaals: om een show als The Muppet Show zonder ondertitels te kunnen volgen, in het bijzonder om alle Engelse woordspelingen mee te hebben, moet je bovendien over een redelijke kennis aan Engels beschikken. Tenzij als de Swedish Chef weer zijn koeterwaals begint te brabbelen, natuurlijk. Maar de dialoog is al verstaanbaar, en da's al heel wat.



CONCLUSIE
Dit is een DVD waarbij je merkt dat de makers van de show deze met veel liefde en toewijding hebben gemaakt. Het is een heerlijk stukje nostalgie, zijn prijs meer dan waard, en om tot slot Statler en Waldorf nog eens aan het woord te laten:
- You know, this show is getting more beareable each year.
- Why? Because its quality is improving?
- No, because my eyesight is getting worse!