FILM
De voorbije decennia heeft Clint Eastwood zich opgeworpen als een auteur met als missie een eigen draai te geven aan de klassieke genres uit de hoogdagen van Hollywood. Hoewel hij altijd wel het meest bekend zal blijven voor van zijn unieke kijk op de western, passeerden de voorbije jaren ook boksfilms, oorlogsprenten en biopics van zijn hand de revue. Stuk voor stuk genres waarin Warner Bros, sinds mensenheugnis Eastwoods thuis als filmmaker, in de jaren dertig en veertig meesterwerkjes afleverde. Met zijn recentste exploot stort de cineast zich op het melodrama. Hereafter grijpt terug naar een manier van vertellen waarin de mens en zijn zielenroerselen primeren op goedkoop effect. Althans, dat lijkt de bedoeling, want in de praktijk spreidt de prent een opvallend gebrek aan visie en emotionele betrokkenheid tentoon.

De openingsminuten beklijven, nochtans. Eastwood recreëert hierin, met behulp van voor een Oscar genomineerde visuele effecten, de tsunami die eind 2004 Thailand trof. Marie Lelay, een Franse tv-journaliste (een rol voor Cécile de France), wordt meegesleurd door het wassende water en heeft een bijna-doodervaring. Bij haar terugkeer kan ze het visioen dat daarmee gepaard ging niet uit het hoofd zetten: ze wil een boek schrijven over het hiernamaals, zelfs als dat ten koste gaat van haar carrière. In San Francisco worstelt medium George Lonegan (Matt Damon) inmiddels met zijn bijzondere gave: hij krijgt gemakkelijk contact met geesten uit het leven na de dood. Zijn broer pusht hem om dat v ermogen te gelde te maken, maar George kan de emotionele stress niet aan en houdt de boot af. De derde en laatste verhaallijn speelt zich af in Londen, waar de jonge Marcus zijn tweelingbroer Jason verliest na een auto-ongeluk. Marcus wordt in een pleeggezin geplaatst, maar kan de dood van zijn broertje niet verwerken en gaat vruchteloos op zoek naar mensen die hem over de grenzen van het leven in contact kunnen brengen met Jason.

De plot bevat kortom ogenschijnlijk alle ingrediënten voor een degelijk melodrama. Zeker als je weet dat Peter Morgan instond voor het scenario, de man die eerder al hoge ogen gooide met scripts voorThe Queen, The Last King of Scotland en Frost/Nixon. Maar de scenarist faalt jammerlijk. Melodrama staat of valt met de mate waarin de kijker wil investeren in de besognes van de personages en in dit geval is dat allerminst het geval. Het gebrek aan karakterontwikkeling is de grootste zonde van Morgan. Niemand van de drie protagonisten maakt een evolutie door die naam waardig. Marie blijft een vrouw die koppig door het leven stapt, George een man die weigert zijn gave onder ogen te zien, Marcus een onverbeterlijke curieuzeneus. Veel meer diepgang zit er overigens ook niet in de personages. Enkel George krijgt wat meer dimensie door zijn fascinatie met Charles Dickens die zich uit in het luisteren naar audiotapes van diens boeken. Maar ook hier gaat de nuance verloren omdat het script al te evidente Dickens-fragmenten kiest die de boodschap er ergerlijk bot inhameren.

Nu, dat kunnen we Hereafter wellicht nog vergeven. Melodrama hoeft niet noodzakelijk subtiel te zijn, integendeel zelfs. Maar het verlangen om van de film méér dan een vrijblijvende prent over het hiernamaals te maken, is uiteindelijk wat de pendule naar de foute kant doet doorslaan. Door niet enkel de tsunami als een cruciaal verhaalelement te gebruiken, maar ook de aanslagen op de Londense metro een half jaar later, positioneren Eastwood en Morgan Hereafter als een 'belangrijke' film, die iets wezenlijks te zeggen heeft over de maatschappij van vandaag. Dat verwondert niet - Eastwood is er steeds als de kippen bij om zijn films Oscar-vriendelijk te maken, tot en met uitgekiende releasedata toe - maar al snel blijkt dat de nieuwe kleren van de keizer weinig te bieden hebben. De prent was beslist beter af zonder de geforceerde verwijzingen naar de wereldschokkende gebeurtenissen.

De tekortkomingen van het scenario zijn zo groot dat niets ze kan voorkomen, ook al zijn de overige artistieke en technische bijdragen in Hereafter lovenswaardig. De no-nonsense filmstijl van Eastwood werkt perfect in een verhaal als dit, ook al legt hij ontstellend weinig verbeelding voor de dag in zijn weergave van het hiernamaals. Je merkt ook dat de rest van de crew, met wie de cineast al jaren samenwerkt, perfect is afgestemd op zijn stijl. De acteurs doen hun best om hun kartonnen karakters enige dimensie te geven, maar alleen Matt Damon kan suggereren meer te zijn dan een poppetje in een slaapverwekkend toneeltje. En als puntje bij paaltje komt, zegt de prent niks wezenlijks, temeer omdat George's gave nooit in vraag wordt gesteld. Mocht Hereafter meer scepsis bevatten over de ervaringen van de protagonisten, dan was in ieder geval het einde van de film emotioneel geloofwaardig. Dat suggereert namelijk dat het eeuwige geluk niet bestaat uit het leven na de dood, maar uit hoe je je tijdens je leven herpakt na een traumatische ervaring. Benieuwd of Eastwood daarin zal slagen met zijn volgende film.

BEELD EN GELUID
Op de uitstekende beeldtransfer valt nauwelijks wat aan te merken. De prent bevat een aantal zeer distinctief weergegeven sequenties - de grauwe alledaagsheid van het leven van de protagonisten, de heldere witte vlakken van het hiernamaals, het gevarieerde kleurenpalet van de openingssequentie - en die worden allemaal uitmuntend weergegeven. Vooral het contrast valt in positieve zin op. De soundtrack, eveneens gekenmerkt door variatie, moet daar niet voor onderdoen. Het zal niet verwonderen dat vooral de tsunami de boxen stevig aan het werk zet.

EXTRA'S
De bonussectie is aardig gevuld. Tsunami: Recreating a Disaster (6 min.) behandelt de visuele effecten van de openingsscène, terwijl de titel van de featurette Clint on Casting (7 min.) weinig verdere uitleg vereist. Hereafter's Locations (3 min.) toont het belang van goede locaties aan en in The Eastwood Experience (4 min.) wordt de cineast bewierookt door de acteurs. In Is There Life After Death (4 min.) komen cast en crew aan het woord over het onderwerp van de film en Delving into the Hereafter (6 min.) geeft hun visie weer over mediums en andere charlatans. Ook Why The White LIght (4 min.) gaat door op die weg. Twin Bonding (6 min.) onderzoekt dan weer kort de nauwe band tussen tweelingen. French Speaking French (2 min.) is een weinig interessante extra over het veelvuldige gebruik van de Franse taal in de film. Maar de meest inzichtelijke extra in de bonussectie is zonder twijfel The Eastwood Factor: Extended Version. In deze anderhalf uur durende documentaire blikt filmrecensent Richard Schickel aan de hand van filmfragmenten en interviews terug op de indrukwekkende carrière van de filmmaker.

CONCLUSIE
Hereafter probeert een klassiek melodrama te zijn, maar bevat amper drama en nog minder emotie. Het gebrek aan scepsis over een hiernamaals en de inclusie van de tsunami en de Londense bomaanslagen op de metro laten vooral een wrange smaak na, ook al oogt de prent technisch-artistiek verre van slecht. Beeld en geluid halen een uitstekend niveau op deze Blu-ray, terwijl in de bonussectie een documentaire over Eastwood het meest in het oog springt.