Deze film maakt deel uit van The Definitive Ealing Studios Collection waarin ook volgende films zijn opgenomen: Kind Hearts And Coronets, Went The Day Well?, Nicholas Nickleby, The Lavender Hill Mob, Hue And Cry, The Man In The White Suit, Dead Of Night, The Ladykillers, Passport To Pimlico, Whisky Galore!, The Magnet, The Titfield Thunderbolt, Champagne Charlie, Scott Of The Antarctic en It Always Rains On Sunday.

FILM
Een steenrijke Amerikaan wil een waardevolle cargo laten overbrengen van Glasgow naar zijn nieuwe buitenhuis op een van de eilanden voor de Schotse kust. Er zijn echter geen schepen beschikbaar om die taak uit te voeren. Mactaggert, de kapitein van de aftandse 'puffer' Maggie, ziet zijn kans schoon en overtuigt de assistent van de Amerikaan om hem met de cargo te vertrouwen. Als de Amerikaan erachter komt, reist hij af naar Schotland om zijn inboedel terug te eisen. Hij klimt aan boord van Mactaggerts schip, maar de kapitein is vastbesloten zijn opdracht te vervullen. Wat de Amerikaan ook probeert, hij slaagt er niet in Mactaggert op andere gedachten te brengen. Bovendien lijkt de schipper niet gehaast: hij neemt ruimschoots de tijd voor omwegen en bezoekjes aan cafés in de havens die het schip aandoet.

Je merkt het: aan de plot ligt het niet dat The Maggie geen grootse indruk nalaat. Het klassieke concept van twee antagonisten met een radicaal verschillende achtergrond, die op een zakdoek samenzitten en elkaar het bloed van onder de nagels trachten te halen, zou meer dan voldoende stof moeten opleveren voor komische situaties. Maar veel valt er niet te lachen. Daarvoor maakt het script één cruciale fout. Het personage van schipper Mactaggert is immers te antipathiek. Hij is geen antiheld, geen personage dat je met plezier haat. Nee, zoals neergezet door acteur Alex Mackenzie is de kapitein een ergerlijke, geldhongerige opportunist, die lol haalt uit de miserie van een ander. Dieptepunt is op dat vlak een scène waarin hij moedwillig een pier sloopt opdat een andere boot de cargo op de kade niet kan overladen.

Het contrast met de Amerikaanse miljonair is groot. Paul Douglas portretteert het karakter als iemand die (terecht) wil garanderen dat de inboedel voor zijn nieuwe huis niets overkomt. Met hem kunnen we ons als kijker wél identificeren. Maar als hij er op een zeker moment bijna in slaagt zijn doel te bereiken (door snugger een bod te doen om de boot te kopen) wordt hij zowaar bijna fataal het hoofd ingeslagen. The Maggie vindt kortom nooit een evenwicht tussen personages die hun vel duur willen verkopen en personages die bijna letterlijk over lijken gaan. Het grootste slachtoffer hiervan is de rol van de minderjarige scheepsjongen, de knul die de Amerikaan de haast fatale klap toebrengt. Hij wordt verscheurd tussen zijn loyaliteit aan de schipper en de logica die de eigenaar van de cargo tentoonspreidt.

Een andere reden waarom de prent geen al te hoge toppen scheert, is het gebrek aan visuele vondsten die regisseur Alexander Mackendrick (nochtans een komische meester) uit zijn hoge hoed tovert. De kadrages ogen ongeïnspireerd en de setting van de puffer biedt slechts beperkte mogelijkheden om de kijker visueel te verbluffen. Alleen een sequentie met een vliegtuig dat enkele malen boven de boot scheert, blijft bij. Nochtans zijn de scènes die op locatie zijn opgenomen wel best te pruimen. Het eiland Islay - wellicht niet onbekend bij de whiskyliefhebbers onder de lezers - biedt een intrigerend decor voor de tweede helft van de film, maar ook hier - dat zal iedereen die het eiland ooit bezocht, beamen - wordt niet het onderste uit de kan gehaald.

The Maggie is dus allerminst een Ealing-komedie die het verdient voor het nageslacht te worden bewaard. De film bezit weliswaar in zijn beste momenten die onmiskenbare charme van de Engelse komediereus, maar zodra kapitein Mactaggert in beeld verschijnt, maakt dat plaats voor minachting voor een personage dat de vergelijking met Scrooge gerust kan doorstaan, zij het dan zonder de transformatie tot een betere mens. Op die manier is de prent een goed bewijs van hoe één slecht uitgewerkt personage volstaat om een film met potentieel faliekant te fnuiken.

BEELD EN GELUID
Een wondermooie transfer heeft The Maggie niet gekregen op deze dvd, maar al bij al ziet het beeld er zo slecht nog niet uit. Grain is weliswaar ampel aanwezig en ook het contrast en de scherpte zijn niet van optimale kwaliteit, maar de foutjes van de print werken nooit op de zenuwen zodat de nostalgie van de onvolkomenheden het haalt op het niveau van de transfer. De monosoundtrack klinkt degelijk, met goed verstaanbare dialogen... tenminste voor wie geen problemen heeft met vuistdikke Schotse accenten.

EXTRA'S
In tegenstelling tot de meeste andere films in de Ealing-collectie bevat deze film een aantal extra's. Zo krijgen we een Introduction (4 min.) door kenner George Perry, waarin de context van de prent mooi wordt geschetst. De schijf bevat ook Trailers voor diverse andere films van distributeur Optimum en een Affichegalerij van Ealingfilms.

CONCLUSIE
The Maggie vertrekt van een interessante premisse, maar strandt finaal op een zandbank van jewelste: een protagonist die zo antipathiek is dat de kijker niet te verleiden valt om in zijn verhaal te investeren. Tegenspeler Paul Douglas maakt een deel goed, maar kan de prent toch niet redden. Beeld en geluid zijn degelijk, terwijl de bonussectie karig gevuld is.