FILM
1961. De Ark, een ruimteschip van de planeet Cybertron, is neergestort op de donkere kant van de maan. Geen wereldschokkend nieuws, ware het niet dat de Ark een uitvinding aan boord heeft die de oorlog tussen de slechte Decepticons en de goede Autobots voor eens en voor altijd kan beslechten. In 1969 landt de Apollo 11 op de maan om het schip te onderzoeken. In het heden is Sam WitWicky op zoek naar werk. Na een incident met Deceptions te Chernobyl is het vinden van een job nog het minste van Sams zorgen...

Voor nogal wat liefhebbers van de “betere film” is Michael Bay zowat een baarlijke duivel en op menig forum behoort een rondje Michael Bay-bashen tot de wekelijkse, zo niet maandelijkse routine. Een groot of innoverend cineast zouden we Bay uiteraard niet durven noemen, maar met Bad Boys, Bad Boys 2 en The Rock maakte hij toch een aantal van de leukste actiefilms van de laatste 20 jaar. Ook films zoals The Island en Pearl Harbor hadden genoeg momenten om te bewijzen dat Bay over een pak metier beschikt. Grootste tegenvallers uit zijn oeuvre vonden wij Armageddon en Transformers: Revenge Of The Fallen. Vooral door de zwakte van de tweede Transformers-film werden wij verrast/ontgoocheld. De eerste Transformers-film werd mede door de knappe speciale effecten, de sterke Steve Jablonsky-soundtrack en in ons geval een portie jeugdsentiment (het speelgoed en de 80's tv-serie blijven voor altijd in ons geheugen gegrift) een leukere kijkervaring dan verhoopt. Transformers: Revenge Of The Fallen beloofde meer van hetzelfde,en toegegeven we kregen meer van dat, om exact te zijn: we kregen veel te veel. Niet alleen duurde Transformers: Revenge Of the Fallen met een speelduur van zowat 150 minuten veel te lang, de film was door de vele hyperkinetische actiescènes ook dodelijk vermoeiend. We kunnen ons moeilijk voorstellen dat iemand die meer dan 25 levensjaren op de teller heeft staan niet geregeld tijdens het bekijken van de film dacht aan het “less is more”-credo.

Na het Transformers: Revenge Of The Fallen-debacle besloten we toch ook de jongste worp Transformers: Dark Of The Moon een kans te geven. We konden niet anders dan vaststellen dat de derde Transformers-film wat minder slecht is dan de tweede, maar toch nog een stuk verwijderd blijft van het niveau van de eerste film. Na een toch wel sterk begin zakt Transformers: Dark Of The Moon in elkaar om uiteindelijk grotendeels dezelfde fouten te maken als in deel 2. Met een speelduur van zowat 154 minuten is Transformers: Dark Of The Moon voor ons part zowat 45 minuten te lang. Na de drie (lange!) Transformers-films hebben we het nu wel voor even gehad met op elkaar kloppende en schietende robots. De special effects mogen dan wel fantastisch zijn, trop is teveel tenzij dan misschien voor 14-jarige pubers met een robotfetisj. Transformers: Dark Of The Moon moet het jammer genoeg ook niet hebben van interessante personages of een subliem acterende cast. Shia LaBeouf is wat ons betreft één van de meest overschatte acteurs van zijn generatie die in zowat alle films waarin hij te zien is (Indiana Jones And The Kingdom Of The Crystal Skull en Eagle Eye, om er maar twee op te noemen) zwak presteert. We kunnen veel zeggen over zijn Sam Witwicky-personage uit de Transformers-films, maar dat het interessant is, dat in ieder geval niet. Ook andere personages zoals Simmons (opnieuw vertolkt door John Turturro) en Bruce Brazos zijn eerder irritant dan interessant. John Malkovich en Frances McDormand lijken zich bij momenten af te vragen waarom ze in godsnaam tekenden voor de film, hun casting vonden wij in ieder geval geen succes. Nog minder goed gecast is Patrick “McDreamy” Dempsey die de mist ingaat als bad guy Dylan. In vergelijking met de twee eerste Transformers-films is de rol van Josh Duhamel als Lennox beduidend kleiner. Actrice Megan Fox werd door Rosie Huntington-Whiteley vervangen om de rol van het liefje van Sam te vertolken. Al snel wordt duidelijk dat beide “actrices” niet in films gecast worden omwille van hun grote acteertalent.

Bij de positieve punten kunnen we naast de eerder aangehaalde indrukwekkende speciale effecten gelukkig ook weer een goede Steve Jablonsky-soundtrack vermelden. Zoals u wellicht reeds heeft begrepen overschaduwen de slechte punten toch wel deels de goede waardoor Transformers: Dark Of The Moon wederom een erg vermoeiende en bij momenten zelfs vervelende film is geworden. De “actie-overkill” is dermate groot dat menig kijker wellicht half hersendood en apathisch zal afhaken of achterblijven.

BEELD EN GELUID
Om u een idee te geven hoe goed de beeld- en geluidskwaliteit zijn op deze Blu-ray: op meer dan 300 besprekingen van ondergetekende is dit de eerste keer dat ik voor beiden een 10 op 10 kan toekennen. Indien u op zoek bent naar een Blu-ray om uw home cinema te demonstreren: look no further. De gebruikte MPEG-4 AVC codering zorgt voor een beeldtransfer waar we echt niets op aan kunnen merken. De scherpte, het zwartniveau, het contrast, ze zijn allemaal van een zeer hoog niveau. Printbeschadingen of grain? Daar heeft deze release nooit van gehoord. Ook bij de 7.1-Dolby True HD kregen we vaak een wow-gevoel. De spreiding en helderheid van de track zijn indrukwekkend. De bombastische soundtrack en de geluidseffecten worden perfect weergegeven. Topklasse van Paramount!

EXTRA'S
In tegenstelling tot de eerdere Transformers-Blu-rayreleases krijgen we deze keer, op een dvd versie van de film na, geen extra's. We vinden het erg jammer, om het woord geldklopperij niet te gebruiken, dat er enkel extra's te vinden zullen zijn op de 3D Blu-ray-editie die later uitgebracht wordt. Zelf hebben we geen boodschap aan een dvd-versie van een film bij een Blu-rayrelease, dus voor de dvd kunnen we geen punten geven, een spijtige nul op tien met andere woorden. Foei Paramount!

CONCLUSIE
Transformers: Dark Of The Moon is een vaak erg vermoeiende en bij momenten zelfs vervelende film geworden die de verwachtingen na het toch wel sterke begin niet kon inlossen. De beeld- en geluidskwaliteit van de Blu-ray zijn uitmuntend, maar het bewust weglaten van extra's op deze editie maakt deel uit van een erg kwalijke trend.