FILM
Als er één regisseur is die ik nog eens een groot succes gun, dan is het wel Russell Mulcahy. De cineast klopte halverwege nadrukkelijk aan de poort van de A-list met Highlander, maar na het (onterecht) floppen van The Shadow, tien jaar later, is de Australiër veroordeeld tot middelmatige genrefilms. Het is een onwaarschijnlijke verspilling van talent, want Mulcahy heeft een soortgelijke visuele flair en dezelfde passie voor klassieke Hollywood-cinema als topregisseurs Sam Raimi en Peter Jackson. Daarom doet het me bijzonder veel pijn om het vermoeden te uiten dat al die jaren op de B- en C-list Mulcahy's oog voor filmisch goud aangetast schijnen te hebben, want zelfs als je het lachwekkende scenario en de van de pot gerukte vertolkingen buiten beschouwing laat, is Give 'Em Hell, Malone nooit in staat de kijker mee te zuigen in het verhaal, laat staan om een publiek visueel in vervoering te brengen.

De cover van de Blu-ray verkoopt de prent als een kruising tussen Last Man Standing en Sin City. Dat is alvast de spijker op de kop. Protagonist Malone is een privédetective in een wereld die het midden houdt tussen het Los Angeles van de jaren vijftig en de hedendaagse metropool. Hij is een man die eerst schiet en dan pas vragen stelt, wat verklaart waarom in de eerste vijf minuten al een dozijn tegenstrevers lood in het lijf gepompt krijgt. Het vuuirgevecht is het gevolg van de verkeerd gelopen koffertransactie. Omdat de inhoud een persoonlijk trauma van Malone weer oprakelt, bijt de detective zich harder vast in de zaak. Hij komt in contact met Evelyn, een bevallige deerne wier broer gegijzeld en vermoord is. Samen zetten ze de jacht in op een lokale misdaadbaas die achter de schermen de touwtjes van al hun belagers in handen houdt en wel eens de sleutel tot het mysterie van de koffer in handen kon hebben.

Origineel kan je de plot dus niet noemen. De schrijver moet dat ook beseft hebben, want hij overcompenseert door de achterliggende mechanismen van het centrale enigma zo ingewikkeld te maken dat de film er alleen maar slechter door wordt. Ook het overdadige gebruik van film noir-clichés - met op kop een afgrijselijke voice-over - werkt op de zenuwen. Wanneer zullen scenaristen eindelijk leren dat het niet de stijl is die de film noir maakt, maar de psychologische onderbouw? Op dat vlak is Give 'Em Hell, Malone overigens een bijzonder zwak broertje. De wraakgevoelens die Malone drijven zouden niet misstaan in een soap en de karakterisering van de nevenpersonages komt nooit uit boven het niveau van een ondermaats Jommekes-album.


Empathie voor de personages is kortom niet aanwezig in het universum van deze film. Ook de cast van nochtans niet onaardige namen kan daar geen verandering in brengen. Thomas Jane slaapwandelt door een rol die hij al ontelbare malen eerder heeft gespeeld en beperkt zich tot het met half dichtgeknepen ogen declameren van de barslechte dialogen met een lachwekkend sérieux. Elsa Pataky heeft duidelijk goed gekeken naar andere femmes fatales uit de filmhistorie, maar op de looks na heeft ze daar voor het overige niets gemeen mee. Pijnlijk is ook hoe twee goede acteurs zich moedwillig tot een karikatuur laten herleiden. Ving Rhames verdient betere rollen dan die van een uitgebluste gun-for-hire en Doug Hutchison - in de jaren negentig nog bijzonder memorabel in The X-Files en The Green Mile - gaat schaamteloos over the top als de psychopathische pyromaan Matchstick.


Maar zoals eerder gezegd is het vooral regisseur Mulcahy die de kelk tot op de bodem moet ledigen. Weg is de visuele charme van zijn shots. Eveneens afwezig blijft het subtiele evenwicht tussen komedie en geweld dat in zijn beste films altijd als belangrijkste pluspunt naar voren kwam. De actie oogt bovendien pedant en de montage streeft naar een simpele functionaliteit die nooit gehaald wordt. Mulcahy verhult met andere woorden nooit dat hij momenteel een director-for-hire is; iemand die zijn naam gerust wil verbinden aan filmische drek zolang hij er maar geld voor krijgt. Naar het schijnt regisseert hij nu zelfs episodes van MTV's onbezonnen tv-remake van Teen Wolf. Alsjeblieft, Hollywood, geef deze getalenteerde man de kans om zijn oude gloriedagen te laten herleven. Want iemand met zijn visuele flair mag geen langzaam uitdovende kaars worden.

BEELD EN GELUID
Door de bank genomen oogt het beeld van deze release niet slecht. De kleuren worden mooi weergegeven, de scherpte is niet onaardig en compressiefouten kwamen we nauwelijks tegen. Jammer is wel dat het contrast niet volledig uit de verf komt, deels omwille van een minder goed niveau van de zwartlevels. De soundtrack is eveneens een hoog- noch laagvlieger. Tijdens de actiescènes krijgen alle boxen een stevige work-out en de dialogen klinken helder, maar de geluidslevels zijn niet altijd even uniform in de soundmix.


EXTRA'S
De schijf bevat geen extra's.

CONCLUSIE
Give 'Em Hell, Malone is een teleurstellende wannabe van een film noir. Visueel spektakel blijft immers uit, het verhaal rammelt aan alle kanten en de personages zijn een lachertje. Beeld en geluid halen een degelijk niveau op deze release, maar een bonussectie is niet aanwezig.