FILM
Jodie Foster won haar twee Oscars weliswaar als actrice, maar ook als regisseur trekt ze zich aardig uit de slag. Niet in die mate dat ze daar al veel prijzen voor heeft gekregen, maar zowel Little Man Tate als Home for the Holidays waren leuke, kleine drama's met een dysfuncytionele familie-eenheid als basis. Vijftien jaar na haar laatste optreden achter de camera, valt de keuze van Foster eens te meer op een ongewoon familiedrama. In The Beaver leidt protagonist Walter Black aan een depressie die zo zwaar is dat hij zich in de openingsscènes van het leven tracht te beroven in een groezelige motelkamer. De poging mislukt, maar gooit hem ook een reddingsboei toe in de vorm van een verwaarloosde handpop in de vorm van een bever. Walter draagt een deel van zijn persoonlijkheid over aan het pluchen dier en geeft zijn familie en vrienden de instructie om enkel nog rechtstreeks met de bever te converseren. Het is een onorthodoxe ontsnapping uit de depressie, maar eentje die lijkt te werken. Bovendien verbetert ook de relatie tussen Walter, zijn vrouw en hun kinderen.

Deze premisse hadden Foster en co. kunnen gebruiken als basis van een bizarre komedie die eindigt op een standaard Hollywood-einde waarin iedereen wijzer is geworden. En dat was ongetwijfeld een intrigerende prent geworden. Maar de cineaste kiest voor een vertelling met een zwart randje. Ze gaat de effecten van Walters depressie nooit uit de weg en maakt de waanzin van diens zogenaamde oplossing in een op alle niveaus realistisch gezinsdrama treffend zichtbaar. Daarmee maakt Foster het zich uiteraard niet gemakkelijk. Ze moet voortdurend balanceren op een erg dun koord, waarbij de minste inschattingsfout de kijker definitief laat afhaken.

Daarom was de keuze voor Mel Gibson als hoofdrolspeler niet evident. Foster en Gibson hebben een langdurige vriendschapsrelatie, maar gezien de uitlatingen van de acteur in recente jaren - die hem typeren als een vrouwonvriendelijke jodenhater - was hem als Walter casten altijd riskant. Het moet echter gezegd: Gibson doet er alles aan om het personage sympathiek te maken. In verschillende scènes speelt de acteur perfect de vereenzaamde, excentrieke, koppige echtgenoot zonder daarbij te vergeten hem ook als een herkenbare vader neer te zetten. Helaas is dat onvoldoende om zijn privébesognes volledig uit het hoofd te zetten. Vooral in close-up hebben Gibsons meanderende rimpels iets sinisters, wat met name in scènes die kwetsbaarheid willen uitstralen problematisch is. Het blijkt een van de voornaamste redenen waarom de hoofdplot langzaam afglijdt met desinteresse als gevolg bij de kijker. Hoewel ook het scenario een iets te duistere oplossing formuleert wanneer de bever aan Walters hand weigert zijnn 'meester' zomaar los te laten wanneer die aan de beterhand is. Ook de rol van Foster als echtgenote blijft hangen in een weinig verrassende lethargie, waardoor het drama aan geloofwaardigheid inboet.

Gelukkig wordt dat ampel goedgemaakt door de belangrijkste nevenplot. Walter heeft namelijk een 17-jarige zoon, Porter, die voor het eerst in zijn leven écht verliefd is op het meisje Noah, dat je op zijn minst uniek kan noemen. Het scenario volgt hen in een al bij al voorspelbare openbloeiende romance, maar scenarist Kyle Killen geeft ook een reflectie op het thema van de film - leef in het heden, met al zijn plus- en minpunten - die een stuk minder direct is dan in de hoofdplot. Omdat het verhaal van Porter en Noah gedoseerd aanwezig is in The Beaver, krijg je nooit het gevoel overstelpt te worden met een 'grote boodschap'. Bovendien tonen Anton Yelchin (Star Trek, Treminator Salvation) en Jennifer Lawrence (Winter's Bone) zich nogmaals als dé getalenteerde jonge acteurs om in de gaten te houden

Een ander pluspunt is de regie van Jodie Foster. Sinds haar laatste worp is ze weinig geëvolueerd, maar ze bezat dan ook al een compacte, observerende stijl die perfect is voor kleine drama's als The Beaver. Als het scenario of de acteurs de neiging hebben om groot te gaan, houdt zij de actie klein, waardoor ze de kijker intiem betrekt bij de gebeurtenissen van de familie Black. Dat zal niet voor iedereen volstaan omwille van Mel Gibsons polariserende persoonlijkheid, maar wie voorbij die buitenfilmische context kijkt, zal een prent ontdekken die zeker niet perfect is, maar waarin wel scènes zitten die tot het betere drama van de voorbije maanden behoren.

BEELD EN GELUID
De beeldtransfer van The Beaver is een stuk minder polariserend dan de film zelf. Over het algemeen scoort de transfer immers behoorlijk in alle departmenten. De daglichtscènes komen iets beter uit de verf dan de nachtelijke sequenties, maar het contrast is prima in beide. De helderheid van de kleuren fluctueert evenwel (hoewel dat een bewuste keuze van de makers kan zijn) en de scherpte kon net dat beetje beter. De soundtrack heeft vooral een subtiele, ondersteunende rol en zet alle boxen dan ook niet in gelijke mate aan het werk. Toch zorgen de achterste kanalen voor een mooie sfeer in de stillere scènes. Op dramatische momenten zet de muziek niettemin het drama vaak iets te nadrukkelijk in de spotlights.

EXTRA'S
Naar slechte gewoonte start deze Entertainment One-disk direct op, zonder zelfs een menuscherm. Extra's zijn er dus niet.

CONCLUSIE
The Beaver is een bijzonder interessante film en op meer dan een handvol momenten zelfs een goede en emotionele film. Helaas blijken de nevenplots een stuk interessanter dan de hoofdplot naarmate de film vordert, waardoor de focus van het verhaal te veel naar de achtergrond verdwijnt. Beeld en geluid halen een prima niveau op deze schijf, maar naar een bonussectie is het vruchteloos zoeken.