Iedere acteur begaat op een bepaald moment wel eens de misstap van zijn leven en in het geval van Harrison Ford zou dat best wel eens Hollywood Homicide kunnen zijn, waarbij je je afvraagt of de helden van het witte doek het script wel lezen vooraleer ze hun handtekening plaatsen. Nu goed, in dit geval kon dat ook moeilijk, want Ford stemde in nog voor er sprake was van een scenario. Het zou best kunnen dat Harrison zich blind staarde op de naam Ron Shelton, want een jaartje eerder maakte deze regisseur de puike politiefilm Dark Blue met Kurt Russell in de hoofdrol. Het was op de set van deze film dat Ron voor het eerst zou samenwerken met scenarioschrijver en producer Robert Souza die zelf 22 jaar als agent bij de LAPD werkte en dus de geknipte man was om dit flikkenverhaal neer te pennen. Souza mag misschien wel alles weten over het politieleven in Hollywood, van het schrijven van fatsoenlijke scenario's heeft hij blijkbaar weinig kaas gegeten. Hollywood Homicide  werd dan ook zowel in de VS als in Europa straal genegeerd en betekende naderhand ook het einde van de rijzende ster die Shelton was. 
 

 

De tegenpolen in deze komedie zijn Joe Gavilan (Harrison Ford) en K.C. Calden (Josh Hartnett). Gavilan is een veteraan bij de politie, drie keer getrouwd en evenveel keer gescheiden. De oude rakker heeft al zo veel meegemaakt dat hij de politieperikelen niet langer serieus neemt en zich meer bekommert om zijn bijberoep als makelaar. Joe heeft immers al zijn spaargeld geïnvesteerd in een riante villa op Mount Olympus waarmee hij hoopt de slag van zijn leven te slaan. Zijn jonge partner KC Calden is een geheel ander type. Dit groentje mag dan wel dromen van een carrière als acteur en een centje bijverdienen als yogaleraar, toch blijft hij nog geloven in de rechtschapenheid van de politie. Dit olijke duo is de spot van het politieteam en nadat ze een vorig onderzoek weer eens verknald hebben, krijgen ze van het diensthoofd een nieuwe zaak toegeschoven. Hun chef blijft immers hopen dat de twee ooit eens in staat zullen zijn om goed werk af te leveren. In een nachtclub is een volledige rapgroep om het leven gebracht en de inspecteurs krijgen de opdracht uit te vissen wie de daders zijn. Dit betekent echter niet dat je een spannende film krijgt, daar het niet lang duurt vooraleer we te weten komen dat het de platenbons Antoine Sartain (Isaiah Washington) is die de moorden beraamdt; wie bij hem contractbreuk pleegt mag het immers met de kogel bekopen. Er zit voor de twee flikken niks anders op dan te infiltreren in het wereldje van de hiphop en Sartain bij de lurven te pakken. 
 

 

Het grote probleem van deze film is zonder twijfel het stuntelige scenario dat teveel bokkensprongen maakt. Vaak worden er personages in het verhaal ingelast die nietsbeduidend zijn. Het mooiste voorbeeld is zonder twijfel Lena Olin wier goddelijke lijf we met plezier bekijken, alleen is haar rol als waarzegster op zijn zachtst uitgedrukt nogal lullig. En dan hebben we het nog niet gehad over de storende soundtrack. Actiescènes die overdonderd worden door poepcommerciële hiphopdeuntjes verliezen alle kracht, een axioma uit de filmwereld dat Shelton blijkbaar niet begrepen heeft. De reden waarom je de televisieknop niet omdraait, is dat je in deze film een unieke kans krijgt om de mooiste locaties van Hollywood te bewonderen. Zo wat alle beroemde trekpleisters passeren de revue en de achtervolgingsscène op Sunset Boulevard is zonder meer adembenemend. Het grootste plezier dat je aan deze film kan beleven is het zoeken naar de vele cameo's die vaak interessanter zijn dan de hoofdrolspelers zelf, zo moet je maar eens Frank Sinatra Jr. (inderdaad, de zoon van) of Eric Idle proberen te vinden. Harrison Ford zelf loopt er wat verloren bij in deze politiekomedie en iemand van zijn niveau verdient echt wat beters. En jawel, voor het wie het nog niet wist, Hartnett is zoals steeds onuitstaanbaar en kan totaal niet acteren. 
 

 

Het beeld is overwegend goed en biedt de kijker een ideale mogelijkheid om Hollywood in al zijn kleuren te aanschouwen. De meeste scènes zijn fel belicht waardoor er van filmgrain weinig of geen sprake is. Het geluid is op louter technisch vlak behoorlijk goed, toch wordt deze komedie jammer genoeg overheerst door een verschrikkelijke soundtrack die bol staat van gedateerde wegwerphiphop. 
 

Het is en blijft een raadsel wat sommige mensen bezielt om bepaalde documentaires als extra op een dvd te gooien. Deze film speelt zich wel af in het politiemilieu van LA, maar dat verklaart nog niet waarom het nodig is om ons de overbodige documentaire LAPD Stories aan te smeren. Gedurende vijftien minuten kan je kijken naar ex-agenten die op slaapverwekkende wijze vertellen hoe het eraan toegaat bij arrestaties die verricht worden in LA. Hollywood Homicide Confidential heeft misschien wel een veelbelovende titel, toch is het niet meer dan een overzicht van de belangrijkste medewerkers van de film die een tweetal zinnetjes vertellen over wie en wat ze zijn in deze komedie en daar blijft het bij. Naast een viertal trailers uit de Columbia-stal is er ten slotte nog plaats voor een kwartiertje The Making Of Hollywood Homicide, maar ook hier valt niets opzienbarends te bespeuren. 
 

 

Hollywood Homicide kon zo veel meer zijn, maar jammer genoeg is deze prent het slachtoffer van een veel te doorzichtig scenario waardoor de kijker alle aandacht verliest. Je kan je wel gaan bezighouden met het zoeken naar cameo's. Een leuke bezigheid zonder meer, maar dit kan nooit een reden zijn om een dvd aan te schaffen. Juist, niet?