In Hasta La Vista besluiten drie Gentse jongens om naar Punta de Mar in Spanje te reizen, want daar hebben ze een bordeel waar gehandicapte mannen op gepaste manier ontvangen worden om aan hun trekken te komen. Philip en Lars zitten namelijk allebei in een rolstoel en hun vriend Jozef is zo goed al helemaal blind. Ze hebben het nog nooit gedaan en vooral Philip moet hoognodig een keertje poepen, zoals hij het plastisch uitdrukt tijdens een avondje wijnproeven. Doch de ouders van Philip maken bezwaren omdat hij 24 uur per dag hulp nodig heeft. Hij kan alleen z’n hoofd bewegen en moet voor alles een beroep doen op de buitenwereld. Lars lijdt aan terminale kanker en ook zijn ouders zijn maar moeilijk te overreden. Maar Philip heeft het allemaal netjes uitgezocht: ze reizen met een busje en de chauffeur is iemand die verpleegkunde heeft gestudeerd. Na veel zinvol gepalaver wordt een compromis bereikt, maar als blijkt dat de tumor van Lars ondertussen is gegroeid, blazen z’n ouders de reis definitief af.
 

 

Dat is evenwel zonder Philip gerekend, want die kan Punta del Mar niet uit z’n hoofd zetten en dus vertrekken de drie jongemannen op een ochtend in alle stilte om met een andere bestelwagen en een andere chauffeur de reis aan te vatten. Groot is hun verbazing als Claude, de chauffeur, een vrij stevige gebouwde vrouw blijkt te zijn die bovendien alleen Frans spreekt.  Even wordt er geaarzeld, maar Claude neemt het initiatief en geeft de drie gehandicapten een plaatsje in haar rode busje alvorens in Melle de autoweg op te rijden richting Frankrijk. De eerste nacht wordt een ramp, want als stoere binken besluiten Philip, Lars en Jozef om aparte kamers te nemen terwijl Claude schijnbaar de nacht in haar bestelwagen doorbrengt. De blinde Jozef kan uiteraard onmogelijk voor z’n maten zorgen, maar dat merken ze pas als eerst Lars uit z’n rolstoel valt, Jozef de keykaart van Philip vergeet mee te nemen terwijl hij Lars overeind probeert te helpen en hij tot overmaat van ramp de drie keykaarten op de gang verliest en er zelfs op handen en voeten niet meer in slaagt ze terug te vinden. De volgende ochtend staan ze met z’n drieën redelijk beteuterd tegenover Claude die geen uitleg nodig heeft om te concluderen dat haar drie passagiers het onmogelijk zullen redden. Ze hebben hulp nodig, maar eerst eist ze excuses, in het Nederlands!
 

 

Vanaf dan wordt het trio een kwartet, want Philip moet uiteraard gewassen, aangekleed en gevoed worden en Claude neemt het initiatief zoveel mogelijk over: ze gaan niet meer op hotel, ze kamperen en Philip is zelfs in staat haar te complimenteren: prachtig, zo’n duizendsterrenhotel, Claude!, kraait hij als een kind in een speelgoedwinkel. Maar hun grote geheim hebben de jongens nog niet met Claude gedeeld, nl. dat ze hun maagdelijkheid willen verliezen in Spanje. De voormalige verpleegster glimlacht fijntjes als Jozef haar het plan verraadt en toegeeft dat hij een beetje zenuwachtig is. Het komt allemaal goed, zegt ze, je zal het zien. En dus gaat het rode busje op weg naar Punta del Mar, naar de hoeren.
 

 

Na het intimistische Vidange Perdue (2006) en het niet zo goed ontvangen Meisjes (2009) slaat regisseur Geoffrey Enthoven terug met Hasta la Vista waarvoor hij het idee vond in de documentaire For One Night Only (BBC, 2007), uitgezonden op Canvas, waarin de Amerikaanse gehandicapte Asta Philpot verslag doet over zijn bezoek aan en voor rolwagens toegankelijk bordeel in Spanje waar hij z’n maagdelijkheid verloor. De Amerikaan gaf toelating om het idee te gebruiken en scenarist/producer/regisseur Pierre De Clercq (Flikken, 200-2009; Windkracht 10: Koksijde Rescue, 2006) schreef samen met producer Mariano Vanhoof (Happy Together, 2007) het scenario. Het resultaat is een roadmovie annex coming-of-age-verhaal dat de makers geen Oscar zal opleveren, maar het is een intimistische, heel vaak grappige en hartverwarmende productie waarin gehandicapte jongeren geportretteerd worden als volwaardige jonge mensen zonder dat regisseur Geoffrey Enthoven de behoefte voelt om het waarschuwende vingertje op te steken. Hasta La Vista wordt in zijn handen een complexloze en melodramatische komedie waarin humor en tragiek netjes gedoseerd zijn en die de problematiek van jonge gehandicapten op een luchtige, maar daarom niet minder begrijpende en betrokken manier ontrafelt.
 

 

Een dergelijke productie staat of valt met de geloofwaardigheid van de hoofdrolspelers en die komt in Hasta la Vista op geen enkel moment in gevaar. Tom Audenaert (als de bijna blinde Jozef) en Gilles De Schrijver (als de kankerpatiënt Lars) leveren voortreffelijk werk, maar vooral Robrecht Vanden Toren (als de vuilgebekte en compleet verlamde Philip) brengt een uitstekende interpretatie van z’n bijzonder moeilijke rol. Geoffrey Enthoven castte oorspronkelijk echt gehandicapte jongens voor de rol, maar Vanden Toren bleek uiteindelijk de beste keus. Mocht je hem op het einde van de film niet zien lopen en bewegen in een droomscène na het bordeelbezoek, je zou zweren dat de jonge acteur ook in het echte leven gehandicapt is. Voeg daarbij het soms wat voorspelbaar, maar altijd overtuigend, sereen en complexloos optreden van de Brusselse Franstalige actrice Isabelle de Hertogh als chauffeur, reisleider en bezorgde oppasser, en het resultaat is een film die de kijker met een warm en blij gevoel naar huis stuurt.
 

 

Technisch is Hasta La Vista zo goed als perfect. Ook na een tweede en derde kijkbeurt blijken er geen overbodige fragmenten in de film te zitten. Het geheel is strak en efficiënt gemonteerd en de rijdende minibus en de soepel bewegende rolstoelen geven de film ongelofelijk veel vaart. Af en toe pauzeert de regisseur voor een close-up van zijn hoofdpersonages, maar altijd is die keuze zinvol en meestal zelfs betekenisvol voor wat volgt. 110 Minuten is een lange zit voor een komedie, maar deze film heeft daarvan totaal geen last.
 

 

Hasta La Vista is een film met felle kleuren, maar dat kan ook niet anders gezien de meerheid van de scènes gedraaid is in het zonnige zuiden en in Spanje en wat ondermeer goed tot uiting komt in de scène met de drie jongens netjes naast elkaar en elk op een transparant luchtbed in een privézwembad in Punta del Mar, met de zon die reflecteert in het blauwe water. De interieuropnames thuis, in de hotels en in het bordeel zijn donker dan kleur, maar bijna altijd scherp en met voldoende detail, waarbij licht- en donkerbruin de hoofdtinten zijn. Alleen op het einde van de film zit een scène waarin het beeldmateriaal een klein beetje door elkaar vloeit, nl. op het moment dat Philip in z’n rolstoel het strand oprijdt in de richting van Lars die schijnbaar onwel is geworden in het ondiepe water (het zonlicht in de ondiepe waterplassen reflecteert op de achterkant van Philips rolstoel). Voor de muziek deed Geoffrey Enthoven een beroep op Stijn Meuris, die de soundtrack uitvoert in samenwerking met het Antwerpse gezelschap Papermouth. Meuris liet zich naar eigen zeggen inspireren door de sfeer van de film en het enthousiasme van de acteurs en het effect is bij momenten opmerkelijk en geslaagd. Het 5.1-effect is evenwel eerder zwak, maar af en toe rollen er via de achterste kanalen toch omgevingsgeluiden de huiskamer in.

 

Bij de extra’s op disk 2 van de Special Edition zit een heel ruime Making-of Hasta La Vista waarin de producer, de regisseur, de cameraman en de acteurs aan bod komen over alle mogelijke facetten van het draaiproces, o.a. over de locaties, de keuze van de acteurs, de casting van echte gehandicapten, de samenwerking met Asta Philpot, het schrijven van het script, de moeilijkheden tijdens de montage, etc . De bijdrage is gestoffeerd met setopnamen en met fragmenten uit de film. Voorts krijgt u beelden over de Première van de film in Oostende (6 min.) met uiteraard een blik op de rode loper, gevolgd door een uitgebreid Interview met Cast en Crew.

 

Nooit eerder meegemaakt: de twee Andere Trailers waarmee de bonusdisk automatisch opstart kan u noch overslaan noch sneller doorspoelen. Neem dus gerust een extra plaspauze nadat u de disk in de speler hebt gestopt! Foei DFW.
 

 

De beste Vlaamse komedie uit 2011 is zonder twijfel Hasta La Vista. Voortgang en afwikkeling zijn zoals vaak in dit soort films geen echte verrassingen, maar de manier waarop regisseur Geoffrey Enthoven de film componeert met heel veel humor en tegelijk met heel veel tragiek zonder expliciet de melodramatische toer op te gaan, het dwingt respect af, mede omdat hij de problematiek van fysiek gehandicapten op een frisse en complexloze manier benadert. Hasta La Vista is geen arthouseproductie, maar wel heel leuk, pakkend en onderhoudend!