FILM
Op de begrafenis van zijn vroegere beste vriend Sully krijgt Bobby Garfield (David Morse) te horen dat zijn vroegere vriendinnetje Carol overleden is. Hij herinnert zich de zomer van 1960, de laatste van zijn onschuldige jeugd: hijzelf (Anton Yelchin), Sully (Will Rothhaar) en Carol (Mika Boorem) waren toen drie onafscheidelijke vrienden. Ten huize van Garfield was echter niet alles koek en ei: Bobby's vader was er van de éne op de andere dag uitgetrokken, moeder Liz (Hope Davis) en Bobby een torenhoge stapel gokschulden nalatend. Een fiets, waar Bobby al zo lang van droomt, zit er ook voor zijn elfde verjaardag niet in. Een troostend kusje van zijn vriendinnetje Carol daarentegen is al heel wat. Om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen, verhuurt zijn moeder een kamer aan de ietwat zonderlinge eenzaat Ted Brautigan (Anthony Hopkins), die onmiddellijk vriendschap met de jongen sluit. Moeder Garfield heeft er geen goed oog in, en wat haar betreft is Brautigan een pedofiel op de vlucht voor de autoriteiten. Wanneer Ted van Bobby's verlangen naar een fiets hoort, stelt hij voor hem een dollar per week te betalen om hem de kranten voor te lezen. Op een dag merkt Bobby dat Ted in een soort hypnotische trance zit; Ted vertrouwt hem toe dat hij inderdaad over een speciale gave beschikt, waarmee hij onder meer in de toekomst kan kijken en andermans gedachten kan lezen. Hij vertelt hem ook dat hij inderdaad op de vlucht is, voor wat hij de "low men" noemt, mannen die blijkbaar voor een geheime overheidsdienst werken, feitelijk FBI-agenten die alle paranormaal begaafde Amerikanen, of ze dat nu willen of niet, willen inzetten in hun strijd tegen het communisme. Ted heeft hen totnogtoe altijd weten te ontlopen, maar bij het minste teken van hun aanwezigheid moet Bobby Ted waarschuwen, zodat hij op tijd de benen kan nemen. De zaken worden iets gecompliceerder wanneer Liz met haar werkgever, playboy Don Biderman (Adam LeFevre) een weekeinde lang mee moet naar een vastgoed-congres, en ze geen andere keuze heeft dan Ted Brautigan te laten babysitten op Bobby, ondanks het feit dat ze hem niet verder vertrouwt dan ze een piano kan werpen (zegt ze). Net op dat moment wordt Carol door een pestkop, Harry Doolin (Timothy Reifsnyder) in elkaar geslagen; Bobby haalt Ted ter hulp, die prompt door zijn gave haar ontwrichte schouder terug in de kom kan trekken. Wanneer op dat ogenblik Liz vervroegd van haar congres thuiskomt - waar ze door haar baas seksueel aangerand is - en Carol met ontbloot bovenlijf op de tafel ziet liggen, geeft ze Brautigan bij de politie aan. Ted moet met de hulp van Bobby de benen nemen.


Een review voor een film schrijven is altijd een beetje persoonlijk gekleurd, soms in positieve en soms in negatieve zin. Ik kan over het verhaal van Hearts In Atlantis bijzonder weinig negatieve opmerkingen bedenken, heb enkele maanden geleden nog erg veel moeite moeten doen om een bioscoop te vinden waar de prent nog draaide, maar ik had toen absoluut geen spijt van de verre verplaatsing. Nochtans geen fan van de (horror)boeken van Stephen King zijnde, is dit een heerlijke nostalgische prent, feitelijk een compilatie van enkele kortverhalen, waarin hij zijn favoriete thema's, zoals de onschuld van de jeugd (Stand By Me), wraak (The Shawshank Redemption) en een voorliefde voor het paranormale (The Green Mile) tot één mooi in elkaar passend geheel weet te weven. De film begint en eindigt met een kort optreden van David Morse, en de rest van de film wordt als één doorlopende flash-back gepresenteerd. Regisseur Scott Hicks (Shine) weet de twee tijdsvakken goed met elkaar te doen contrasteren; Bobby is welgestelder in het heden dan in de jaren '60, maar nu ziet alles grauw, koel en afstandelijk, en toen was zijn wereld nog een aangename plek om te vertoeven. Een beetje doorzichtig, maar het werkt wel. Hicks vult vooral de scènes uit 1960 met een mooi uitgebalanceerde dosis herinneringen aan Bobby's era: oude wagens, kledingstijl, een oud model van fiets, zwart-wit TV's die er nog uitzien als een aquarium op poten, waar nog alle dagen Bugs Bunny en The Lone Ranger op getoond worden, en niet te vergeten een mooie en telkens erg toepasselijke selectie songs uit de jaren '60, van Only You van The Platters tot The Twist van Chubby Checker. Natuurlijk is het Anthony Hopkins die de show steelt elke keer hij in beeld komt, maar de interessantste verhaallijn die het geheel draaiende houdt, is de beginnende romance tussen Bobby en Carol, waarbij dient gezegd dat Anton Yelchin en Mika Boorem gezien hun jonge leeftijd zeer natuurlijk acteren. De film wordt gelukkig nooit erg zwaar op de hand, behalve in de eindscène waar je onbewust een traantje wegpinkt. Ook de manier waarop Bobby met zijn verleden geconfronteerd wordt in het begin van de film - zijn vriend Sully had hem ooit voor de grap gezegd dat hij hem zijn baseballhandschoen zou nalaten in zijn testament, en wanneer die op een dag in zijn bus valt, weet Bobby hoe laat het is - is met bijzonder veel sentiment bedacht. Ik kan nog uren doorgaan op de verschillende lagen en kruisverwijzingen in de film, maar misschien ga je 'm beter zelf eens bekijken.


BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit is goed en scherp, met veel details; kijk maar eens naar de scènes op de kermis, of naar details in de kleding, de kranten, de brieven, maar af en toe zitten er een paar lelijke gevallen van blokvorming in, vooral in de slow motion-scenes. Dit is onder meer het geval in de scène waarin Carol en Bobby elkaar voor het eerst kussen, en ook aanwezig rond de 84e minuut. Artefacts zijn er merkwaardig weinig, vooral omdat in de eerste helft van de film nogal veel scanflex-ramen, en in de tweede helft nogal veel radiatoren van wagens worden getoond, twee objecten waar dat verschijnsel zich typisch manifesteert. Er zit weinig ruis op het beeld, sporadisch een paar kleine witte puntjes, maar dat was het dan wel. De Dolby Digital 5.1-geluidstrack is okee, maar maakt vooral gebruik van de voorste speakers voor de dialoog, en al helemaal niet van de subwoofer; maar dit is per slot van rekening alles behalve een actiefilm. Af en toe worden de registers eens opengetrokken voor de mooie sfeervolle soundtrack van de Canadese componist Mychael Danna eens tot zijn recht te komen, en natuurlijk denderen in de scène waarin de drie kinderen naar de kermis gaan, de achtbanen door je kamer. Verder zit er nog een zeer mooi subtiel gebruik van de ambiente kanalen in tijdens de scène waarin Ted Brautigan vertelt over een legendarische sportwedstrijd, waarbij zowel hij als Bobby's vader aanwezig waren, tijdens dewelke je de achtergrondgeluiden in het stadion kan horen.


EXTRA'S
Het leuke aan Warner-titels is dat de hoeveelheid nodeloze trailers bij het starten van de DVD tot een absoluut minimum beperkt blijft. De selectie aan bonusmateriaal is spijtig genoeg wat mager uitgevallen, en vooral niet Nederlands ondertiteld, wat toch een gemis is. Toch maar beter dan niets, zullen ze bij Warner gedacht hebben. Voornaamste feature is een commentaartrack door regisseur Scott Hicks, die gelukkig niet tatert om te tateren, maar een mooi overzicht geeft van zowel vormelijke elementen - de manier van filmen - als inhoudelijke elementen - waar we allemaal in de film op hadden moeten letten. Spijtig genoeg gaat zo wel een deel van de magie verloren. Tweede voorname feature is een featurette van een half uur, waarin Scott Hicks Anthony Hopkins interviewt, en waarbij ze allebei achteraf terugblikken op het maken van de film, het casten van de jongen die de jonge Bobby speelt, en een interessante bijdrage over acteertechnieken. Dan krijgen we tot slot nog een bioscooptrailer, wat cast en crew-informatie en een twintigtal foto's in een galerij. Kwalitatief allemaal zeer goede extra's, duidelijk beter dan het verkauwde promo-materiaal dat we soms opgelepeld krijgen, maar wat aan de weinige kant.


CONCLUSIE
Ik vind persoonlijk Hearts In Atlantis een zeer sterke prent, waar je bij meerdere visies nog meer details uit de verhaallijn kan uitspitten, en die de liefhebbers van de reeds eerder genoemde films gebaseerd op werk van Stepken King zeker zullen kunnen appreciëren. Heerlijke cinema is dit.