“I make movies for teenage boys. Oh dear, what a crime.” (Michael Bay)
 

Het derde luik van de Transformers-trilogie werd de duurste film in honderd jaar Paramount-geschiedenis en dat was zeker geen voor de hand liggende keuze als je weet dat de voorganger Revenge Of The Fallen heel wat kritiek te verduren kreeg. De reden waarom de tweede Transformers-film voor geen meter liep moet volgens Michael Bay gezocht worden in de staking van de scenaristen, want door hun actie had de cineast te weinig tijd om een goed verhaal uit te werken. Na deze flop was het dan ook niet evident om Michael Bay voor de derde keer achter de camera te krijgen, maar hij deed het toch, zogezegd omdat hij steeds loyaal tegenover zijn crew is. Mooie woorden die je maar eens moet vertellen aan Megan Fox die niet langer welkom was op de set omdat ze een verkeerde opmerking maakte aan het adres van Bay. Na de eerder teleurstellende Blu-ray die vorig jaar uitkwam, is er nu een prachtige uitgave beschikbaar met daarin vier schijfjes: de gewone dvd, een Blu-ray met enerzijds de 2D en anderzijds de 3D-versie en ten slotte nog een extra Blu-ray met daarop een massa extra's. Een ware droom dus voor zij die zin hebben om voor de derde keer een dolle rit te maken met de autootjes die in kwaadaardige of goedaardige robots veranderen.

 

Voor wie de oorsprong van het verhaal nog niet kent, zetten we graag de zaken nog eens op een rijtje. De Transformers zijn mechanische wezens die afkomstig zijn van de planeet Cybertron. Het belangrijkste kenmerk van deze zonderlingen is dat ze zich kunnen veranderen in allerlei apparaten: zo worden ze een broodrooster, een computerscherm en natuurlijk het liefst van al auto’s. Wat ooit een vreedzame planeet was, is nu een oorlogsgebied geworden waar een hevige strijd woedt tussen de vredelievende Autobots onder leiding van Optimus Prime en de wreedaardige Decepticons die geleid worden door Megatron. De strijd tussen de Autobots en de Decepticons is verschillende keren op Moeder Aarde uitgevochten en doordat de Autobots iedere keer de aarde hebben gered, werden zij de bondgenoten van de mens in de harde strijd tegen de Decepticons.

 

Het nieuwe verhaal begint in Tsjernobyl waar geleerden onderdelen vinden die van een ruimtetuig afkomstig zijn. Onmiddellijk wordt de hulp van Optimus Prime ingeroepen die in een oogwenk ziet dat het om een brokstuk gaat van de Ark: het ruimtevaartuig dat bemand werd door Sentinel Prime en op de donkere kant van de maan crashte. Het grote gevaar schuilt hem in het feit dat dit ruimteschip een teleportatiemachine aan boord heeft die het mogelijk maakt om materie door ruimte en tijd te transporteren. Optimus waarschuwt meteen dat de aarde ten dode is opgeschreven als de Decepticons deze ruimtebrug in handen krijgen. Vol moed trekken de Autobots naar de maan om het gevaarlijke wapen naar de aarde te brengen en daarmee is meteen het snode plan van de Decepticons gelukt. Het ging hun immers niet om de teleportatiemachines, want ze bezitten er reeds honderden, wel gaat het om Sentinel Prime,: de Einstein van Cybertron. Het is alleen Optimus die het genie uit zijn slaap kan wekken, maar de Autobots-leider weet niet dat zijn oude leermeester overgelopen is naar de vijand, de Decepticons.

 

Door al dat robotgeweld zou een mens nog vergeten dat er ook nog mensen in deze film meespelen en uiteraard komen we terecht bij Sam Witwicky (Shia LaBeouf) die samen met zijn gele maatje Bumblebee de aarde reeds tweemaal van de ondergang heeft gered. Tot ergernis van zijn ouders slaagt de jongen er niet in een job te versieren waardoor zijn leven een zooitje lijkt, ook al kan hij pronken met zijn nieuwe vriendin Carly Spencer (Rosie Huntington-Whiteley). Na het zoveelste zinloze sollicitatiegesprek krijgt hij een job aangeboden bij Accuretta Systems, de wereldleider in de telecom- en ruimtevaartindustrie. Het duurt niet lang vooraleer Sam ontdekt dat hij zijn nieuw baantje te danken heeft aan Dylan Gould (Patrick Dempsey), Carlys werkgever. Wat Sam echter niet weet, is dat de excentrieke miljardair het op een akkoordje heeft gegooid met de Decepticons. Toch lijkt het plannetje van de vijandige robots niet te lukken omdat Sam per toeval te weten komt dat de aarde gevaar loopt. De jongen rept zich naar het Ministerie Van Volksgezondheid om ze er op de hoogte te brengen van de nieuwe bedreiging, maar de bazige Charlotte Mearing (een hilarische Frances McDormand) wil het lot van de wereld niet in de handen van een tiener leggen en vraagt hem vriendelijk om op te hoepelen. Gelukkig is er de dolkomische Seymour Simmons (John Turturro) die ervoor zorgt dat de taaie tante oren heeft naar Sams onheilspellende woorden. 
 

Voor wie nog twijfelt: deze derde Transformers heeft niet de bedoeling een cinematografisch meesterwerk te zijn, wel om de kijker te overbluffen met de meest geavanceerde filmtechnieken die je maar bedenken kan. Dat het verhaal ongeloofwaardig en niet altijd even logisch is, heeft geen belang, want ook al is de ingewikkelde verhaalstructuur niet steeds gemakkelijk te volgen, toch is de essentie duidelijk: dit is gewoon een ouderwets gevecht tussen goed en kwaad. Bay mag dan wel beweren dat de robots meer diepgang hebben gekregen, blijkbaar is dat niet het geval met de acteurs die letterlijk en figuurlijk overheerst worden door de macht van de technologie. Het zijn enkel John Turturro en Frances McDormand die het waard zijn om als acteur te worden bestempeld, wat helemaal niet kan worden gezegd van de verschrikkelijke Rosie Huntington-Whiteley die nog heel wat acteerlessen voor de boeg heeft alvorens ze ons kan imponeren.

 

Is deze derde Transformers nu een goede of een slechte film? Het is een vraag die niet te beantwoorden valt als je niet bereid bent om een onderscheid te maken tussen de technologische en de artistieke kant. Cinematografisch slaat deze prent natuurlijk nergens op, maar qua entertainment is dit zowat het beste wat de moderne Hollywoodfilm je vandaag bieden kan, omdat deze film te vergelijken is met een dolle rit op een spectaculaire achtbaan. In iedere scène wordt je murw geslagen door de technologische vondsten, ook al kent Bay geen grenzen waardoor de verbluffende rit uiterst vermoeiend is en het erop lijkt of de cineast vergeet dat hij een film aan het draaien is. Zo blijft het indrukwekkend om op de tonen van dramatische operamuziek Chicago te zien verpletteren, toch raken de ogen vermoeid als blijkt dat deze vernietiging zo’n 45 minuten duurt. Op het einde van de film slaak je dan ook een zucht, net als op zo’n achtbaan: je bent overdonderd door de effecten, maar je bent eveneens blij dat je uit het wagentje kan stappen. Kunst, mijnheer? Neen hoor, maar een éénmalige rit is meer dan aanbevolen.

 

Deze box bevat zowel de 2D- als de 3D-versie en dat is zeer handig, want dan kan je de film met en zonder het brilletje bekijken en het resultaat is een verschillende filmervaring. Uiteraard is de 3D-versie de meest verbluffende, want Michael Bay ging wel heel ver: zo plaatste hij bijv. 3D-camera's op de hoofden van skydivers die uit een helikopter sprongen. Het is trouwens James Cameron die Bay de raad gaf om driedimensionaal te werken en zoals te verwachten vwas, heeft de cineast alles uit de camera gehaald wat er uit te halen is. Het is een spectaculaire ervaring die je meer dan eens van je stoel doet tuimelen, toch gaat de aandacht voor het verhaal wat verloren waardoor het aan te raden is om de film eveneens in 2D te bekijken, tenminste als je wakker ligt van wat er zich precies afspeelt. Moeten we eraan toevoegen dat het beeld briljant is? Uiteraard is dat niet nodig, want dit is filmplezier van het hoogste niveau waar niks op aan te merken valt. Dark Of The Moon is ook de eerste Michael Bay-film met Dolby 7.1-geluid en dat geeft je een vierdelige surround-ervaring met vier afzonderlijke kanalen: linksachter, rechtsachter, linker- en rechterzijkant. Beter dan dit kan waarschijnlijk niet, tenminste niet in 2012.

 

Voor wie maar niet genoeg kan krijgen van transformerende robots is er nog een extra Blu-ray waarop je bijna drie uur extra materiaal kan vinden. Het leeuwenaandeel op dit blauwe schijfje wordt gevormd door Above and Beyond: Exploring Dark Of The Moon, een documentaire van twee uur die je werkelijk alles vertelt. Uiterst interessant zijn de gesprekken met Michael Bay die zich verontschuldigt voor de flop die Revenge Of The Fallen was en waarin hij ook onthult dat een vierde film onder zijn regie uitgesloten is. Je komt alles te weten over de robots, zo is bijv. Enzo gewoon vernoemd naar Enzo Ferrari en is Sentinel Prime (trouwens subliem ingesproken door Leonard Nimoy) gebaseerd op een Japanse krijger. Er wordt ook met trots ruime aandacht besteed aan het nieuwste paradepaardje: Driller die zonder twijfel de meest angstaanjagende robot uit de trilogie is. Naast een uitgebreide reportage over de skydivers die als echte waaghalzen en niet zonder gevaar van de Willis Tower in Chicago springen, is er ook een gedeelte waarin Bay praat over de postproductie. Het lijkt misschien tegenstrijdig, toch kiest de cineast ervoor om in een film die gedomineerd wordt door computergeanimeerde hoofdrolspelers, zo weinig mogelijk CG-effecten te gebruiken.

 

De tweede documentaire Uncharted Territory: NASA’s Future Then And Now vertelt je in een halfuurtje over de teloorgang die de NASA de afgelopen 30 jaar heeft gekend, want ondanks 133 lanceringen met de spaceshuttle (die nu trouwens inactief is) staat men geen stap verder dan drie decennia terug. Sommige medewerkers nemen geen blad voor de mond en noemen de VS een tweederangsruimteland, ondanks de drie miljard die president Obama onlangs nog in de NASA investeerde. Wat dit met Transformers te maken heeft, zegt u? Wij weten het ook niet, maar het is wel een documentaire die tot nadenken aanzet.

 

Een derde luik is The Dark Of The Moon Archive waarin James Cameron Michael Bay interviewt, alsook een bijdrage over de wereldpremière van de film op het Rode Plein in Moskou. Het meest boeiende gedeelte uit deze documentaire gaat over de geluiden in Dark Of The Moon: dat van de vervormde drones is met elektrische gitaren gemaakt, terwijl het geluid van het neerstortende moederschip afkomstig is van olifanten.

Extra materiaal betekent natuurlijk ook de nodige trailers, net als een indrukwekkende fotogalerij waarbij je al gauw het woord kunst in de mond neemt. En voor wie dat allemaal niet genoeg is, is er ten slotte nog The Matrix Of Marketing waarin je een overzicht krijgt van al het bestaande promomateriaal en in Deconstructing Chicago kun je zien hoe de veldslag tussen mens en robot er aanvankelijk op een pc uitziet.

 

Dark Of The Moon is een triomf, tenminste op technologisch vlak. Vele filmfans zullen aanhalen dat je daarmee nog geen goede film maakt, toch is het derde luik van de Transformers-trilogie een onvergetelijke belevenis voor het oog en indien je bereid bent om de hersenen op non-actief te zetten, zie je het huidige Hollywood-kunnen in al zijn kleuren en het is net als die achtbaan op de kermis: je kan wel zonder leven, maar het doet wel deugd.