Net als Gérard Oury is Jean Girault de geknipte regisseur om een geslaagde Louis de Funès-komedie te draaien en dat is met Les Grandes Vacances die in 1967 zo'n zeven miljoen Franse bioscoopbezoekers op de been bracht nog maar eens bewezen. Zoals we het gewoon zijn van de chagrijnige kaalkop draait het ook in deze komedie om de fratsen en die zijn in groten getale aanwezig.
 

 

 

Charles Bosquier (Louis de Funès) is de strenge directeur van een elitaire privéschool waar men van de leerlingen het maximum aantal punten vereist om de naam van de instelling hoog te houden. Bosquier gelooft zijn oren niet wanneer hij hoort dat zijn oudste zoon Philippe (François Leccia) grandioos is gezakt voor het examen Engels; een zoon van de directeur hoort immers het haantje-de-voorste te zijn. Tot groot jolijt van zijn jongste oogappel Gérard (Olivier de Funès) stuurt Charles in het kader van een uitwisselingsprogramma Philippe naar Engeland zodat de domoor zijn talenkennis wat kan bijschaven en  komt de knappe Engelse Shirley (Martine Kelly) naar het zonnige Frankrijk. Dit past evenwel niet in de vakantieplannen van zoonlief die met zijn vrienden een cruise wil maken en daarom de sullige Michonnet (Jacques Villeret) naar Engeland stuurt die voor Charles zoon moet doorgaan. Allemaal pienter bedacht, ware het niet dat Michonnets maag niet tegen de Engelse keuken kan. Bij de eerste hap belandt de meelijwekkende Michonnet doodziek in bed en wordt er meteen aan Charles gevraagd om zijn zoon een ziekenbezoek te brengen. Uiteraard weet het heetgebakerde schoolhoofd niet dat zijn nakomeling op het dek van een zeilboot in de liefelijke armen van de wulpse Shirley ligt te zonnen. De achtervolging op de twee tortelduifjes kan onverwijld worden ingezet en het spreekt voor zich dat in een Louis de Funès-komedie zo'n opdracht nooit op wieltjes loopt.
 

 

 

Toegegeven, dergelijke verhaaltjes kan iedereen in enkele minuten tijd uit zijn mouw schudden, maar met een uitstekende Louis de Funès is zo'n scenario steeds een voltreffer, ook al haalt hij gewoon zijn vertrouwde, nerveuze typetje uit de kast. Daarenboven bezit deze prent een magistrale, kleurrijke sfeer die herinneringen aan West Side Story oproept en dan hebben we het nog niet eens gehad over de vele hilarische stunts die je eerder in een Jean-Paul Belmondo-film zou verwachten. Zo is het een verrukkelijk beeld om de Funès ongelukkig aan een deltavlieger te zien bengelen. Een minpuntje is het chaotische en inspiratieloze einde dat een domper zet op de pret, maar desalnietemin telt Les Grandes Vacances een uur vermaak voor de hele familie. Cinematografisch bekeken mag deze komedie dan wel geen hoge toppen scheren, toch zullen de fans van de Franse komiek opgetogen zijn dat deze klassieker eindelijk in de Benelux op dvd is uitgebracht, want wie geen azijnpisser is, zal ongetwijfeld meerdere malen schaterlachen bij de dolkomische fratsen.
 

 

  

Het siert Lime Lights Pictures dat ze dit soort klassiekers in mooie opgepoetste versies op de markt brengen waardoor cinefielen die tuk zijn op Franse (vaak vergeten) komedies niet langer afhankelijk zijn van peperdure importprijzen. Noch filmgrain noch andere storende beschadigingen bederven de filmpret en ook het geluid is van een hoge kwaliteit die vergezeld wordt door een hippe soundtrack die bol staat van nummertjes die werden gecomponeerd met een Moog-synthesizer.

 

Er staat geen extra materiaal op deze dvd.

 

CONCLUSIE 
In Les Grandes Vacances spelen zowel Louis de Funès als Jean Girault op automatische piloot, toch blijft het een prent vol vertier, daar de twee iconen van de Franse cinema in absolute topvorm zijn, ook al mocht het einde wat minder rommelig zijn.