FILM
Drie jongens spenderen samen de zomer en leren daardoor enkele wijze lessen over opgroeien. Klinkt niet bepaald origineel, nietwaar? Maar toch kan Les Géants verrassend goed bekoren. Bouli Lanners' film mag dan op vlak van scenario en karakterontwikkeling al eens een steekje laten vallen, de regisseur injecteert zoveel aanstekelijke charme in de prent, dat je als kijker niet anders kan dan meegaan in de vertelling. Bovendien raakt hij (soms subtiel, vaak iets minder) een aantal relevante sociale thema's aan die de film een lovenswaardige emotionele diepgang geven: jeugdig vandalisme, drugsgebruik en vooral de afwezigheid van ouders bij de opvoeding van hun kinderen.

Broers Seth en Zach (respectievelijk 15 en 13 en drie kwart jaar oud) staan er in de zomer namelijk helemaal alleen voor. Terwijl hun moeder in het buitenland werkt en slechts sporadisch iets van zich laat horen, logeren zij in een huis op een godvergeten plek in de Ardennen. Seth en Zach verdrijven de verveling, samen met hun eveneens aan zijn lot overgelaten vriend Danny, door wiet te roken, ritjes met de auto te maken en met losse flodders op eenden te schieten. Als het geld dat hun moeder achterliet op is, zoeken de broers naar een heel eigen manier om hun dagelijkse uitgaven te bekostigen: ze verhuren hun huis voor zes maanden aan de plaatselijke malafide wietteler. Daardoor zitten ze wel zelf zonder een dak boven het hoofd...

Als bovenstaande min of meer lijkt op een plot, dan komt dat nauwelijks tot uiting in de definitieve film. Les Géants is immers voornamelijk een aaneenschakeling van anekdotes. En daar is niks mis mee. Een inbraak in een schijnbaar verlaten vakantiehuis, een autoritje door het korenveld als de politie je op de hielen zit, pizza's eten met een halve tube harissa: stuk voor stuk zijn het leuke scènes die de vriendschapsband tussen de protagonisten weergeven. Helaas vervalt Les Géants daardoor iets te vaak in nietszeggendheid: er zit te weinig evolutie in de relatie tussen de personages om de kijker mee te nemen op de 'onvergetelijke reis van kind naar volwassene'. Dat de rode draad met de wietteler nogal clichématig en daardoor ongeloofwaardig wordt voorgesteld, helpt evenmin.

Waar Bouli Lanners (en zijn co-auteur) tekortschiet als scenarist, excelleert hij gelukkig als regisseur. Wat je ook denkt van de plot, de beelden ogen namelijk uitstekend. Lanners bewees in zijn vorige films al een goede observator van menselijk gedrag te zijn en die lijn trekt hij door in deze prent. De performances die hij losweekt van zijn jonge cast zijn treffend: nooit heb je het gevoel dat je naar een gekunstelde voorstelling  van een gebroken jeugd zit te kijken. Neen, dit zijn waarachtige vertolkingen door jongeren met een natuurlijk charisma, wat Lanners dan ook intelligent uitbuit. Het contrast met de volwassen vertolkers is groot: zij stijgen amper boven de stereotypering uit, vooral in een behoorlijk tenenkrullende scène met Oost-Europese inboedelopkopers.

Les Géants telt overigens niet drie protagonisten, zoals je misschien zou denken. Er is een vierde hoofdrolspeler: de prachtige natuur van de Ardennen. Zoals in beeld gebracht door cameraman Jean-Paul de Zaetijd houdt de streek het midden tussen een magisch-realistische oase en een ongerept stukje paradijs. Met name het handvol scènes dat zich op de rivier afspeelt, waaronder de finale sequentie, is een lust voor het oog. Lanners gebruikt die schoonheid overigens als interessant contrast met de minder fraaie, grijze levensomstandigheden van de protagonisten. Daarmee lijkt Les Géants ook een aanklacht tegen de wijze waarop Wallonië een hele generatie gedesillusioneerde jongeren dreigt te verliezen. Maar misschien moeten we niet teveel politiek zoeken achter een film die vooral 80 minuten charmant vertier brengt.

BEELD EN GELUID
De beelden in Les Géants ogen aardig, maar zijn zeker niet perfect. Met name in de nachtelijke scènes is er immers een gebrek aan contrast, terwijl ook de scherpte wisselvallig is. De kleurenweergave is dan weer nagenoeg perfect. Ook grain of printbeschadigingen zetten geen domper op de kijkvreugde. De sountrack slaagt er goed in om de sfeer van de vertelling treffend weer te geven met een prima mix tussen heldere dialogen, charmante omgevingsgeluiden en melancholische muziek.

EXTRA'S
De schijf bevat enkele interessante extra's, maar je moet er wel de taal van Molière voor machtig zijn, want Nederlandse ondertitels zijn niet aanwezig. Gelukkig heeft de belangrijkste extra wel een Engels ondertitelingsspoor. In de documentaire On The Road Again (59 min.) blikt de Waalse cineast Benoit Marriage terug op de carrière van Bouli Lanners aan de hand van interviews, filmfragmenten en stukjes waarin Lanners gevolgd wordt in de voorbereiding van zijn volgende film. Le Journal des Géants (23 min.) is een making-of gezien door de ogen van de drie jonge protagonisten en L'autre making-of (3 min.) blijkt niet meer dan een veredelde B-roll. Daarnaast bevat de disk de Muziekvideo van een prominent in de film gebruikte song van The Boney King of Nowhere en een Interview (9 min.) met cineast Lanners. Afsluitend zijn er Trailers voor Les Géants en een vijftal andere films.

CONCLUSIE
Les Géants biedt een charmante maar niet feilloze kijk op een zomer uit het leven van drie ontheemde Waalse tieners. De hoofdpersonages zijn sterk geschetst, maar de plot en de nevenpersonages halen het niveau van de prent naar beneden. Toch is het onmogelijk om niet mee te gaan in Bouli Lanners' ode aan de zoekende jeugd. Beeld en geluid halen een prima niveau op de schijf en ook de bonussectie mag er best wezen.