FILM
Iedereen die zich een goedkope filmcamera aanschaft, kan met een minimum aan financiële middelen zijn filmkunst aan een publiek tonen en uiteraard is dit de ultieme manier voor minder bedeelde maar talentvolle cineasten om zo hun kans te wagen. Je moet het Belgische meesterwerk C'Est Arrivé Près De Chez Vous maar eens bekijken om jezelf te overtuigen tot welke verbluffende resultaten deze manier van werken kan leiden. Helaas lopen er in het horrorwereldje niet veel van dit soort wonderkinderen rond waardoor we overspoeld worden met goedkope, vaak inferieure producties die het woord film niet waard zijn. Voor de filmliefhebbers die op eigen houtje op zoek willen gaan naar de kleine pareltjes in de immense zee is het inderdaad niet steeds een pretje, want de portie rotzooi die je netvlies te verduren krijgt is jammer genoeg zo onmetelijk groot dat je soms zin hebt om je televisietoestel het raam uit te kieperen.

Gag is jammer genoeg ook zo'n film die vanaf de eerste tot de laatste seconde één lange, vervelende lijdensweg is. Regisseur Scott McKinlay liet zich duidelijk inspireren door de populaire martelporno van Saw en Hostel, maar door de vele overbodige sequels en ontelbare flauwe afkooksels hebben zelfs vele doorgewinterde horrorfans dit genre vaarwel gezegd. McKinlay doet er nog een schepje bovenop door dit afgezaagde concept slaafs te imiteren. De beeldkwaliteit van dit afgrijselijke gedrocht is afschuwelijk waardoor alle spanning (als die er al is) verloren gaat en ook de special effects of wat daarvoor moet doorgaan zijn beneden alle peil. Nooit doet de man (het woord cineast willen we echt niet gebruiken) enige moeite om dit vehikel te voorzien van één seconde suspense. Net zoals een pornoregisseur enkel bloot wil in zijn film, draait het voor Scott McKinlay louter om schokkende beelden. Nou ja, schokkend...soms lijkt de gruwel zo overdreven dat het eerder lachwekkend wordt. En neen, Gag is niet het soort film dat zo hilarisch oogt dat we het woord cult in de mond nemen. Gag is gewoonweg rotslechte rommel die synoniem staat voor anderhalf uur tijdsverlies.
 
Het debiele verhaal valt dan ook samen te vatten in een twintigtal woorden. Twee inbrekers (Brian en Tony) dringen een huis binnen om een kluis te kraken. Tijdens hun zoektocht naar de schat ontdekken de twee bandieten een geknevelde man die vastgebonden ligt op een bed en die net als zijn zus het slachtoffer is van een sadistische moordenaar die geen genade kent. Het duurt dan ook niet lang vooraleer de twee boeven op hun beurt kennismaken met de nietsontziende martelpraktijken van dit meedogenloze beest. Tot zover het verhaal, want daarna volgen een zestigtal minuten martelplezier die zo goedkoop en slecht gefilmd zijn dat men er nooit in slaagt om de kijker de stuipen op het lijf te jagen. Meer zelfs, enkele scènes zijn zo donker en zo onscherp in beeld gebracht dat je niet eens ziet wat er aan de hand is.

BEELD EN GELUID
Wie het bovenstaande heeft gelezen, weet waaraan hij zich mag verwachten: massa's filmgrain, een verknipt beeld, donkere scènes waarin niks te zien is, onscherpe beelden en op de koop toe afschuwelijke kleuren. Je moet inderdaad een fervente horrorfan (of een arme recensent) zijn, wil je de nodige moed bijeenrapen om dit onding uit te kijken. Het geluid, zegt u? Met de hakken over de sloot, maar waarom zouden we ons daar nog zorgen over maken? Te mijden rommel!

EXTRA'S
Er zijn (gelukkig) geen extra's op deze dvd.

CONCLUSIE
Ieder mens heeft het recht om het te proberen in de filmwereld, doch bedenkt Scott McKinlay maar beter een andere hobby, want de echte terreur waarmee de kijker kampt zijn de lange 80 minuten die men moet spenderen om dit vervelende vehikel uit te kijken.