FILM
I know your 2nd film can make or break you, because you're either a bona fide director or a one hit wonder. (Eli Roth)

Samen met James Wan (Saw) veroorzaakte Eli Roth met zijn gruwelspetakel Hostel de boom van de zogenaamde martelporno. Twee jaar nadat Roth het eerste luik had gedraaid, liet Tarrantinos vriendje zich overhalen om een sequel te breien aan de succesvolle eersteling die een nieuwe wind liet waaien in het horrorgenre. Deze beslissing had volgens de cineast niets met geldklopperij te maken, maar hij had het gevoel dat hij de eerste Hostel kon overtreffen. Het mag de regisseur dan wel sieren dat hij er geen genoegen mee nam zijn oorspronkelijke film zomaar klakkeloos te kopiëren, toch was er beter nooit een vervolg op Hostel geweest omdat zowat alle elementen die van de moederfilm een grootse horrorfilm maken in het tweede deel ontbreken.
 

Het verhaal speelt zich opnieuw in Praag af waar enkele rijke mensen grof geld willen betalen om naar hartenlust onschuldige jongeren te martelen en ze nadien te vermoorden. Net zoals dat in het eerste deel het geval was, draait het in deze sequel om studenten die naar Slowakije afreizen. Eens ze in de jeugdherberg (vandaar de naam Hostel) arriveren, worden de leden van de martelclub ingelicht zodat men op het nieuwe vlees kan bieden. In tegenstelling tot de eerste film kiest Eli Roth deze keer Amerikaanse studentes (Lauren German, Heather Matarazzo en Bijou Philipps) die aan de martelgang worden onderworpen. Meer moet er over het verhaal niet worden verteld, daar deze prent niet meer is dan een een lugubere horrorshow en de achtergrond van de slachtoffers slechts bijzaak is. Ook over de meedogenloze moordenaars kom je niks te weten, behalve dat het rijke mannen (en vrouwen!) zijn die kicken op de pijn die ze hun naaste aandoen.
 

  

Eli Roth wilde met zijn tweede Hostel een ode aan de giallo brengen, dat is een Italiaanse horrorprent uit de jaren 70 die vooral gekenmerkt wordt door een hoog realistische karakter.  Roth vroeg aan heel wat iconen uit dit genre om een rolletje te spelen, zo zie je bijv. Ruggero Deodato (de regisseur van de schandaalfilm Cannibal Holocaust en volgens Roth is dit de beste film ooit), Luc Merenda en Edwige Fenech, de Italiaanse schone die beroemd werd met horrorfilms als The Case Of The Bloody Iris en Strip Nude For Your Killer. Opmerkelijk is trouwens ook de rol van Milan Knazko als de crimineel Sasha die zonder pardon een kind omver knalt en ook al zijn dit soort scènes alledaagse kost in het horrorgenre, toch is Milan in het dagelijkse leven de minister van cultuur in Slowakije. We zien het inderdaad Joke Schauvliege nog niet vlug doen. De tweede Hostel-film is wel leuk popcornvoer voor de horrorfans, want Roth weet wel steeds een leuke en originele manieren te bedenken om zijn slachtoffers te martelen, doch is de film te weinig spannend en voel je als kijker te weinig medelijden voor de studentes. Meer zelfs, vaak laat het je koud of ze de eindmeet halen of niet. Bovendien is Hostel net iets te routineus gemaakt en heb je aldoor de indruk dat je het eerder (en beter) hebt gezien en dat is jammer omdat Roth zich steeds wist te profileren als een interessant buitenbeentje in het horrorgenre. Griezelfans zullen zonder twijfel dit doorsneeproduct weten te appreciëren, maar na een uiterst inspirerende Cabin Fever en een nagelbijtende eerste Hostel is deze sequel eerder een ontgoocheling.
 

 

Deze film mag dan wel met een groot budget zijn gefilmd, toch is de beeldkwaliteit even belabberd als die van een goedkope horrorprent waarin onscherpe beelden en afgrijselijke kleuren zegevieren. De geluidskwaliteit is al even abominabel daar de geluiddssterkte storend van hoog naar laag gaat waardoor je steeds de volumeknop moet verdraaien wil je een evenwichtig geluid horen.

EXTRA'S
Filmliefhebbers die verzot zijn op extra materiaal hebben een hele kluif aan deze dvd, want de lengte overschrijdt die van de speelfilm en zo'n specials zijn in het horrorwereldje echt wel een uitzondering. Toegegeven, het schijfje bevat heel wat extra materiaal dat enigszins verwaarloosbaar is, zo heb je bijv. een radio-interview van zo'n 30 minuten en natuurlijk rijst de vraag wie er baat heeft bij dit soort extra's. Ook de traditionele weggelaten scènes en bloopers overdonderen niet echt, maar de twee hoofddocumentaires zijn zonder meer een kroonjuweel.
 

 

In A Legacy Of Torture krijgen we een uitgebreide rondleiding in een merkwaardig museum in Toscanië dat met zijn verzameling marteltuigen de grootste collectie van de wereld bezit. Martelen was in de geschiedenis de normaalste zaak van de wereld omdat het folteren van de verdachte een onderdeel was van de wettelijke ondervraging. Wereldberoemd is het voorbeeld van Ivan De Verschrikkelijke die koelbloedig zijn zoontje naar de martelkamers meenam om hem de technieken van het folteren aan te leren. Het is echter niet allemaal geschiedenis wat de klok slaat op de extra's want wie iets wil opsteken over de film, komt eveneens aan zijn trekken. Wie de vele hak -en snijwonden wil nabootsen, komt te weten welk soort gelatine hij nodig heeft, maar heel wat interessanter zijn de reportages over zowel de locaties als over het begrip angst. Een groot deel van de film is net als Cabin Fever opgenomen in IJsland. Ook over angst heeft Roth een eigen (gefundeerde) mening want je kan beter bang zijn van je buurman dan van Al Qaeda, de kans is immers groter dat je buur een gestoorde gek is dan dat je omkomt tijdens een terroristische aanslag. Vervolgens kun je nog een kijkje nemen achter de schermen en naast een heleboel weetjes, valt het vooral op dat Roth zich rot amuseert. We gunnen hem het plezier van harte, toch verwachten we van dit horrortalent meer dan zomaar een afkooksel.