FILM
The Guard opent met een auto-ongeluk van een stel dronken tieners. Gerry Boyle, agent van de Garda (de Ierse rijkswacht), staat toevallig vlakbij opgesteld en is als eerste ter plekke. Nadat hij de dood van de tieners heeft vastgesteld, gaat hij door de zakken van de overledenen, vindt er enkele kwartjes lsd in en legt er daarvan eentje op zijn tong. De scène zet meteen de weinig respectvolle toon van een film die het midden houdt tussen een parodie op het misdaadgenre en een liefdevolle blik op de excentrieke Keltische volksaard. Lang niet alles werkt in de prent: de stijl speelt iets te opvallend leentjebuur bij het oeuvre van Sergio Leone, Sam Peckinpah en Quentin Tarantino en de plot bevat te weinig kracht om de kijker 90 minuten lang bij de les te houden. Maar gelukkig heeft schrijver-regisseur John Martin McDonagh één onweerstaanbare troefkaart in zijn mouw zitten: acteur Brendan Gleeson.

Die speelt als Gerry Boyle de pannen van het dak. De Garda-agent heeft lak aan regeltjes en goed fatsoen en gaat gewoon zijn eigen weg tijdens een groots drugsonderzoek. Dat levert scènes op die soms hilarisch zijn, soms bol staan van de plaatsvervangende schaamte, maar steeds de kijker als een mug naar een heldere lamp zuigen. Wat bijv. te denken van het in het kruis tasten van een lijk of een dialoog waarin Boyle tegen een zwarte FBI-agent aanhaalt dat hij dacht dat enkel zwarten en Mexicanen drugskoeriers waren? Mocht je Boyle in het echte leven tegen het lijf lopen, je zou liefst in een grote boog om hem heen lopen, maar Gleeson geeft de protagonist iets onverwacht menselijks dat het karakter niet alleen aanvaardbaar maakt, maar zowaar de sympathie van de kijker opwekt. Dat The Guard aangenaam voortkabbelt is dus voornamelijk zijn verdienste.

Het is in ieder geval niet die van de plot, die weinig nieuws biedt. Na een ogenschijnlijk satanische moord, strijkt een FBI-team onder leiding van Don Cheadle neer aan de Ierse westkust. Zij vermoeden dat de moord gelinkt is aan een op stapel staand groots drugtransport. Tegenover de nobele Cheadle staan echter de corrupte Ierse Garda en de eigenzinnige Gleeson. Het laat zich raden waar de grootste conflicten vandaan komen: op sommige momenten heeft The Guard veel weg van een Ierse Lethal Weapon. Dat is niet het enige punt waarop The Guard weinig verrassend uit de hoek komt. Zo zijn de nevenpersonages kartonnen clichés, is de misdaadplot wel erg pedant en gaat de vuilbekkerij na een tijdje vervelen. Gelukkig weerhoudt dat het script er niet van om af en toe gevat uit de hoek te komen. Een persoonlijke favoriet, uitgesproken door Gleeson: "Ik wil de foto van je baby niet zien. Alle baby's zien er hetzelfde uit. Een baby kan er alleen anders uitzien dan alle andere baby's wanneer het een ontzettend lelijke baby is. Dus tenzij je een foto van een spuuglelijke baby in je portefeuille hebt zitten, hoef ik hem niet te zien."

Visueel breekt The Guard helaas ook weinig potten. Regisseur John Martin McDonagh mag dan de broer zijn van In Bruges-regisseur Martin McDonagh, hij mist diens gave om met rake observaties de zwarte humor ten volle tot zijn recht te laten komen. Ook de ooit hippe stijl van de nouvelle violence van de jaren negentig komt anno 2011 als volkomen gedateerd over. Het probleem is voornamelijk dat wanneer je zowel personages als een plot hebt die over de top gaan, een stijl die hetzelfde doet van het goede teveel is. McDonagh legt daarmee net de onvolkomenheden van zijn debuut bloot in plaats van die met een knipoog plat te strijken. Dat The Guard desondanks best wel genietbaar blijft, is een verdienste op zich. Maar het blijft een teleurstelling dat een prent die met wat meer schaafwerk een grand cru had kunnen zijn, te vaak niet meer is dan een simpel druivensapje.

BEELD EN GELUID
Slecht ziet de beeldtransfer er niet uit, maar van topkwaliteit kan je die dan ook weer niet noemen. Daarvoor is er teveel grain aanwezig, is de scherpte te wisselvallig en komt het contrast in de vele groezelige sequenties te weinig uit de verf. Ook de kleurenweergave kon beter, want de tinten ogen te verzadigd. De soundtrack maakt verrassend veel gebruik van de achterste kanalen voor een prent die het voornamelijk van de dialogen moet hebben. Helaas volstaat dat niet om een indrukwekkend soundscape te realiseren want de mix heeft moeite met het evenwicht tussen de muziek en de geluidseffecten.

EXTRA'S
De enige extra's zijn de Trailers waarmee de disk opstart.

CONCLUSIE
The Guard heeft een onvergetelijke centrale performance van Brendan Gleeson als voornaamste troef en haalt verbaal geregeld knap uit, maar de plot en de personages zijn te weinig uitgewerkt om van een echte voltreffer te spreken. Beeld en geluid halen een degelijk niveau op de schijf, maar een bonussectie ontbreekt.