De zesdelige serie The Hour begint in 1956 als bij de BBC, de moeder aller openbare omroepen, een groepje journalisten groen licht krijgt voor een wekelijks actualiteitenprogramma van – hoe kan het anders – een uur. Sinds geruime tijd heerst er op de BBC-redactie onvrede over de inhoud van het dagelijkse avondjournaal, want het nieuwste hoedje van de koningin, het Londense debutantenbal en de prijs van een pond gebakken lucht krijgen meer aandacht dan belangrijke binnenlandse en buitenlandse politieke onderwerpen, een beetje in de stijl van het ATV-journaal dus, waarin faits divers de status van wereldnieuws krijgen of op z’n minst worden voorgesteld als items die van doorslaggevend belang zijn voor het reilen en zeilen in een stad van – in het geval van Antwerpen - een half miljoen inwoners. Het actualiteitenprogramma The Hour wil de kijker confronteren met wat de samenleving beïnvloedt en stuurt, en een realistisch beeld tonen van de rest van de wereld. Het gaat om een gloednieuw concept waaraan de BBC-leiding schoorvoetend z’n medewerking verleent, want omdat de overheid de BBC subsidieert, menen ze in Downing Street dat die overheid zich mag bemoeien met de inhoud van de programma’s: kritiek op het gevoerde beleid wordt niet getolereerd en het mannetje van Binnenlandse Zaken is regelmatig op de redactie en tijdens de live-uitzending aanwezig om de hoofdredacteur én z’n team te intimideren.
 

 

Wat BiZa-waakhond Angus McCaine betreft start The Hour op het slechtst mogelijke moment, want in Egypte bezetten troepen van president Nasser het Suez-kanaal. Engeland en Frankrijk eisen dat de Egyptenaren zich terugtrekken en Londen stuurt bommenwerpers als blijkt dat Nasser niet geneigd is in te binden voor de westerse druk. De Amerikanen houden zich afzijdig, want die kijken met toenemende zenuwachtigheid naar Boedapest waar de Hongaarse Opstand is uitgebroken tegen het stalinistisch bewind dat een beroep doet op Russische tanks om de orde te herstellen. In het Britse parlement wordt de Suez-affaire druk besproken, maar BBC-journalisten mogen daarover geen verslag uitbrengen: de wet voorziet een sperperiode van 14 dagen die overigens niet geldt voor kranten en weekbladen. Op de redactie van The Hour zorgt die maatregel voor spanning, want Freddie Lyon, de altijd even heetgebakerde binnenlandspecialist, zet hoofdredacteur Clarence Fendley (Anton Lesser) en producer Bel Rowley (Romola Garai) onder morele druk: de democratie is niet gebaat bij het verheimelijken van politieke samenzweringen en het verdoezelen van de waarheid opdat het kabinet van de eerste minister de crisis zou overleven. Omdat hij geen informatie, geen commentaar en geen duiding over de Suez-crisis mag brengen, besluit Lyon om de straat op te trekken en de deelnemers aan een protestmars tegen de regering aan het woord te laten, de brutaliteit van de politie tegen betogers te filmen en een fragment te tonen uit een toespraak van een lid van de oppositie. Voor kritiek op de aanpak van de crisis doet hij een beroep op een Amerikaanse medewerker (want buitenlanders vallen niet onder de wet).
 

 

Het zet uiteraard kwaadbloed bij McCaine en z’n collega’s op BiZa en producer Bel Rowley – overigens Freddies beste vriendin – wordt door haar eigen bazen onder zware druk gezet en met ontslag bedreigd. Maar zij heeft andere katten te geselen, want een slippertje met Hector Madden, de aantrekkelijke en charmante presentator van The Hour, wordt haar niet in dank afgenomen, niet door hoofdredacteur Clarence Fenley, maar evenmin door Maddens kindechtgenote Marnie en haar invloedrijke vader aan wie Hector zowat alles te danken heeft sinds hij als middelmatig studentje Oxford verliet. Bel maakt haar beklag bij Freddie, maar die heeft z’n handen vol met de nasleep van een andere affaire: z’n jeugdvriendinnetje Ruth Elms is vermoord kort nadat ze zijn hulp had ingeroepen in een affaire met mogelijk verstrekkende gevolgen voor de politieke kaste. Dat de zaak niet zonder belang is, heeft Freddie ondertussen begrepen, want dag en nacht wordt hij in het oog gehouden en het lijkt zo te zijn dat zijn schaduw betaald wordt door MI6, de Britse buitenlandse inlichtingendienst.
 

 

Een snuifje Mad Men is nooit ver uit de buurt in The Hour dat zich overigens in dezelfde periode afspeelt als de ondertussen zeer succesvolle Amerikaanse serie, maar van plagiaat of gewoon van remake is geen sprake, want achtergrond, milieu en scenario kiezen een totaal andere richting, terwijl de culturele bedding van beide series uiteraard vergelijkbaar is met het overmatige roken als opvallendste ijkpunt. Maar The Hour is duidelijk een Europese serie met de na-oorlogse politieke ontwikkelingen op en in de buurt van het eigen continent als canvas, want meer dan 10 jaar na Wereldoorlog II moet ook de politieke kaste in Londen erkennen dat de dagen van The British Empire voorgoed voorbij zijn en mocht daar nog twijfel over bestaan, dan is het vooral Nasser die klaarheid schept: de Britten mogen het Suez-kanaal dan al sinds 1882 als hun eigendom beschouwen, het is en blijft Egyptische grondgebied. Zelfs met de steun van Frankrijk en Israël kunnen de Engelsen het tij niet in hun voordeel keren en als de storm min of meer is gaan liggen kiezen de Amerikanen – mede om geostrategische redenen - de kant van Egypte.
 

 

In de serie is de Suez-crisis maar één van de vele verhaallijnen die voor spanning en intrige zorgt, want bedenkster Abi Morgan (The Iron Lady, 2011) introduceert ook thrillerachtige effecten, spionage, pogingen tot chantage en een flinke portie romantiek om de toeschouwer over de streep te trekken. Daarin slaagt ze moeiteloos, want tussen de radicale Freddie Lyon, de ambitieuze maar soms aarzelende Bel Rowley en womanizer Hector Madden ontspint zich een zeer aparte driehoeksverhouding die soms afschrikt, maar vaak ook charmeert. De combinatie van kostuumdrama en misdaadverhaal annex spionageaffaire komt een beetje traag en aarzelend op gang, maar eens de belangrijkste personages zijn voorgesteld en het actualiteitenprogramma z’n première achter de rug heeft, is er ruimte om de karakters uit te werken en nemen de verschillende verhaallijnen vaart, waarbij de tot in de kleinste details verzorgde decors en de perfect gekozen locaties voortdurend om uw aandacht vragen.
 

 

Ben Whishaw (Enduring Love, Perfume: The Story Of A Murderer), volgens ingewijden één van de beste jonge acteurs van z’n generatie, neemt de rol van Freddie Lyon voor z’n rekening, een beetje een linkse en kritische no-nonsensejournalist die het na z’n studies op eigen houtje gemaakt heeft. Hij heeft Bel Rowley schijnbaar ooit ten huwelijk gevraagd, maar hun relatie is vooral vriendschappelijk en het is maar de vraag of hun beider carrière en ambitie ruimte laten voor meer. De aantrekkelijke Romola Garai (Emma, Atonement, Daniel Deronda, Vanity Fair) kruipt in de huid van de superambitieuze Bel Rowley die (schijnbaar) bereid is om haar leven zodanig in te richten dat haar carrière altijd voorrang krijgt. De in Hong Kong geboren actrice is niet alleen een streling voor het oog, ze levert ook een sterke prestatie als de hoofdredacteur van een actualiteitenprogramma dat geplaagd wordt door technische en andere beslommeringen en dat voortdurend op de radar staat van de censoren van BiZa. Het slippertje met presentator Madden gooit roet in het eten, maar ze begrijpt heel gauw dat hij vooral een huisvrouw nodig heeft, een huisslaaf met een rijke vader die alles voor hem regelt. Dominici West die u zich beslist herinnert als James 'Jimmy' McNulty uit The Wire (2008) en vast ook als Titus Flavius Virilus uit Centurion (2010) moet de vrouwelijke helft van het publiek over de streep trekken en met een kopje zoals het zijne is dat geen probleem. Dat z’n personage Victor Madden (schijnbaar) van twee walletjes eet zorgt voor nogal wat spanningen op de BBC-redactie, maar z’n goede contacten met leden van de regering (uiteraard via z’n rijke schoonvader) komen af en toe goed van pas en vooral Freddy Lyon profiteert van die unieke kans om informatie te vergaren waartoe hij anders nooit toegang zou krijgen. Dankbaarheid mag Victor evenwel niet als tegenprestatie verwachten, daarvoor is Lyons afkeer van Victors stijl en milieu te groot.
 

Strak en scherp, dat zijn de kwaliteiten van The Hour, met een fijn pastelachtig randje en een klein beetje flou artistique, enfin, zo oogt het allemaal om tegelijk nostalgisch en toch modern over te komen. Maar The Hour is uiteraard een kostuumdrama dat zich kort na de Tweede Wereldoorlog afspeelt en alles is in het werk gesteld om de sfeer van die tijd én het uitzicht zo getrouw mogelijk te reconstrueren, waarin de makers probleemloos geslaagd zijn en waarvoor ze op de medewerking konden rekenen van production designer Eve Stewart (Upstairs Downstairs, The King’s Speech) en kostuumontwerpster Suzanne Cave die zich in een van de laatste seizoenen van de tv-serie Silent Witness (2011) onmisbaar heeft gemaakt. Het zwartniveau is in orde en ongerechtigheden zijn er niet. Het geluid klinkt goed, maar grootse effecten hoeft u niet te verwachten in deze serie, want er wordt niet geschoten, noch met bolides geracet en de gesprekken zijn meestal beschaafd, ook al wordt af en toe een iets heftigere toon gebruikt. De muziekscore van componist Daniel Georgetti is rustig en gedistingeerd en trekt zelden de aandacht.
 

In Achter de Schermen (10 min.) krijgt u waar voor uw geld en praten vooral de makers over het doel van de serie en de zorg die is besteed aan de decors en de aankleding van de interieurs en de personages. In The Hour Special (20 min.) gaat de aandacht meer naar de personages en naar de tijdsgeest. U ziet heel veel setopnamen, maar eveneens fragmenten uit de verschillende afleveringen.

 

Met The Hour richt de BBC de camera op het eigen verleden, want de hoofdfiguren zijn BBC-journalisten die een heel nieuw format lanceren dat anno 1956 niet echt op het enthousiasme van de BBC-leiding mag rekenen, te meer omdat er sprake is van censuur en overheidsinmenging waardoor het brengen van duiding bij de actualiteit een heikele onderneming is. Ben Whishaw, Romola Garai en Dominic West leveren ijzersterke prestaties en manoeuvreren zich uitstekend door het listig opgezette scenario. Technisch is de dvd helemaal in orde en de bonussectie bevat een interessante documentaire.