Carles Torras is een jonge Spaanse cineast die in 2004 doorbrak met Joves. Vijf jaar later is hij er opnieuw met Trash, een prent over de kleine dingen des levens, maar die meer indruk maakt dan een doorsneeblockbuster.

 

Het verhaal speelt zich af in het mondaine Barcelona. David (Oscar Jaenada) is gitarist bij het rockgroepje Trash en de jonge snaak heeft er alles voor over om door te breken in de muziekwereld. Omdat het muzikantenbestaan achter de coulissen wel eens een saaie bedoening kan zijn, duikt hij uit verveling in bed met de zangeres van het groepje. Deze onenightstand komt hem echter duur te staan, want net op het hoogtepunt van de daad betrapt zijn vriendin Clarita (Judit Uriach) de twee deugnieten met als gevolg dat de muzikant zijn koffers mag pakken. David raakt meer en meer verslaafd aan de heilige drievuldigheid van het rockmilieu (sex, drugs en rock ’n roll) en profiteert met volle teugen van het Spaanse nachtleven, ook al kan hij het maar moeilijk verkroppen dat Clarita hun relatie heeft beëindigd. Met zijn ex-liefje gaat het evenmin goed, want in haar zoektocht naar de nieuwe ideale man loopt de jonge vrouw de ene vernedering na de andere op. Haar hoogzwangere zus Susana (Marta Solza) mag dan op het eerste gezicht wel een ideaal gezinsleventje hebben, toch weet het arme wicht niet wat haar man tijdens zijn zakenreisjes in Roemenië uitspookt. Alsof alles nog niet erg genoeg is, ontdekt Clarita dat haar moeder kanker heeft.
 

 

Torras toont liever emoties door middel van harde realistische beelden dan door het gebruik van grote woorden waardoor het lijkt alsof de dialogen uit één of ander Hugh Grant-gedrocht komen. De Spanjaard bezit momenteel wel niet het talent van Iñárritu om er een geniale mozaïekfilm zoals 21 Grams van te maken, ook al voel je dat hij ooit in diens buurt zal geraken. Als er iets negatiefs te melden valt over Torras laatste film dan zijn het de oppervlakkige personages die net iets te hip zijn en te ver van ons bed staan om echt te beklijven. Bovendien gebruikt Torras zowat alle clichés die de muziekwereld teisteren waardoor Trash soms ongeloofwaardig oogt, maar gelukkig wordt er veel goedgemaakt door de verrassende finale die niet van het netvlies weg te branden is. Trash is dan ook een halfgeslaagde relatiefilm geworden die je nooit loslaat  maar die zich ook nimmer vastgrijpt.

 

De vale kleuren zijn niet alleen afschuwelijk en verkeerd gekozen, ze geven de film ook een goedkope indruk. Er duikt regelmatig wel wat filmgrain op, maar dat is eerder te verklaren door het kleine budget waarmee deze film is gedraaid. Het geluid valt mee, ofschoon deze prent een afgrijselijke soundtrack heeft, want de ordinaire nummers van het poprockgroepje Trash zijn als dertien in een dozijn.
  

Er zijn geen extra’s op deze dvd.

 

Trash is een half geslaagde relatiefilm die vooral wegens zijn imponerende finale indruk maakt. Wie een meesterwerk verwacht laat deze film maar beter links liggen, maar voor wie zin heeft in een eigentijdse Spaanse film waarin de kleine dingen des levens centraal staan, kunnen we Trash meer dan aanraden. Opletten voor de allerkleinsten, want deze film bevat enkele expliciete seksscènes.