FILM
Ofschoon het veel met melancholie te maken heeft, durven sommige mensen wel eens beweren dat de eighties de mooiste jaren van de afgelopen eeuw zijn. Michael Jackson leerde ons de moonwalk, tieners braken zich het hoofd over hoe ze op de vlugste manier de juiste kleurencombinatie van de rummikub konden vinden en ook al stonden Rusland en de VS klaar om elkaar met kernbommen te bestoken, hadden we toch allemaal het idee dat het toen zo veel beter was. Dat moet ook Michael Dowse hebben gedacht, een Canadese regisseur die met Take Me Home Tonight een regelrechte ode brengt aan die heerlijke jaren 80. Ondanks de revival van dat decennium werd de film helemaal geen succes. Meer zelfs, de film werd oorspronkelijk in 2007 uitgebracht, maar verdween vier jaar in de ijskast omdat de Universal-bonzen geen tienerfilm wilden uitbrengen die bol staat van scènes waarin rijkelijk cocaïne wordt gesnoven. Dowse regisseerde later nog Goon met Sean William Scott (inderdaad, Stifler uit American Pie), maar ook deze film brak geen potten en het is wellicht daarom dat de filmmaker besloot om er de brui aan te geven. Gelukkig bracht Universal Take Me Home Tonight eindelijk op dvd uit en ook al zal deze komedie wellicht niet het collectieve filmgeheugen halen, is dit toch een overheerlijke prent geworden (ten minste voor wie een kind van de jaren 80 is).

Matt Franklin (Topher Grace) is een eeuwige loser die als verkoper in de Suncoast-videotheek werkt. Het leven is een alledaagse sleur geworden en samen met zijn tweelingzus Wendy (Anna Faris, die de meeste lezers wel zullen kennen uit de Scary Movie-komedies en recentelijk The Dictator) en zijn boezemvriend Barry (Dan Fogler die enkel "bekend" werd als de stem van Zeng uit Kung Fu Panda) blikt hij terug naar een gebeurtenis uit 1984 die hem eeuwig zal achtervolgen. Het leven was toen nog onschuldig en uit de speakers knalden onsterfelijke deuntjes van Wang Chung, Buggles en Sly Fox. Matt mocht op school dan wel de bolleboos zijn, toch geraakte hij niet echt ver op de sociale ladder en dat in tegenstelling tot de meeste van zijn schoolvriendjes die een glorierijke carrière in de financiële wereld hebben gemaakt. Op een mooie dag wandelt Matts eeuwige jeugdliefde Tori Frederking (Teresa Palmer, die op The Grudge 2 na in geen enkele bekende film speelde) de winkel binnen en tot zijn grote verbazing nodigt de knappe blondine de jonge kerel uit op een privéfeestje in Beverly Hills. Matt speelt het spel weliswaar vals door zich voor te doen als een belangrijke zakenman. Wat niet weet niet deert, denkt de jongeman, want hij is er immers van overtuigd dat eens hij de knappe blondine heeft veroverd, de waarheid er niet meer toedoet.

Een dom verhaal dat u reeds honderd keer hebt gelezen, zegt u? Nou ja, u hebt meer dan gelijk, maar het is lang geleden dat een tienerkomedie zo fris oogt als die van Dowse. Natuurlijk valt veel te verklaren door het feit dat de regisseur zowat alle ingrediënten uit de heerlijke John Hughes-films en klassiekers als Risky Business of Ferris Bueller's Day Off heeft gestolen, maar dat is net de sterkte van de film. De hele cast bestaat uit acteurs en actrices die het (tot dusver) nooit hebben gemaakt in de filmwereld, doch vertolken ze hun rol veel beter dan vele collega's uit de A-list. Dowse maakt het zichzelf nooit moeilijk en zijn bedoeling is niet meer dan een grappige, ouderwetse komedie (wat tegenwoordig ook al niet zo vanzelfsprekend is) in te blikken en de Canadees is daar op schitterende wijze in geslaagd. 

BEELD EN GELUID
Het beeld is uitmuntend, maar had je iets anders verwacht van een film die uithaalt met de flashy kleuren van de eighties? Het geluid is eveneens goed, ook al is het de soundtrack die met de pluimen gaat lopen. De muziek is samengesteld door Trevor Horn, de man achter superbands als Buggles en Art Of Noise en die op zijn eigen platenlabel ZTT onvergetelijke pareltjes als Propagandas debuutalbum uitbracht. De soundtrack voelt bij momenten aan als een ultieme verzamelplaat met daarop de beste nummers uit de jaren 80. Vroeger was inderdaad beter, of is dat weer het melancholische monster dat in ons wakker wordt?

EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze dvd.

CONCLUSIE
Toegegeven, je kan massa's dvd's vinden van "echte" eighties-komedies waarbij je je de vraag kan stellen of het wel zin heeft dat een regisseur de films van Hughes nabootst. Maar wat zou het? Zoiets noemt men liefde of zelfs passie en Take Me Home Tonight (die trouwens oorspronkelijk de titel Kids In America zou krijgen) is een heerlijke film die je anderhalf uur een goed gevoel geeft, ook al is het een trip in een goedkope tijdmachine.