FILM
Noboru Iguchi is een vreemde snoeshaan die in Japan reeds meer dan vijftig pornofilms heeft gemaakt. Zijn debuut Female Discrimination was één van de meest extreme films uit het genre, maar op een bepaald moment vond Noboru dat hij genoeg naakte lichamen had gefilmd. Het geld dat de pornofilms opbrachten investeerde de Japanner in zijn debuutfilm Kurushima-San die in vele bioscopen te zien was. Zes jaar later regisseerde hij A Larva to Love en maakte hij deel uit van de Tokyo Shock-beweging, een collectief dat Japanse regisseurs liet experimenteren met het slashergenre en als we je vertellen dat één van Iguchis films de welluidende titel One Arm And Big Boobs draagt, dan weet je meteen ook wat voor vlees je in de kuip hebt. De internationale doorbraak kwam met The Machine Girl waarin een meisje een machinegeweer als arm heeft en uiteraard was deze film een inspiratiebron voor Planet Terror van Roberto Rodriguez. Nadien volgde Robo Geisha waarin we zien hoe een geisha in een cyborg verandert. Ondertussen had de Japanner zijn zinnen gezet op de verfilming van Tomie. Deze populaire manga van Junji Ito is ondertussen in het land van de rijzende zon reeds acht keer verfilmd, maar toch waren volgens Iguchi al deze versies veel te braaf en wilde hij de film (net zoals dat in de manga het geval is) verrijken met groteske en monsterlijke scènes. In zijn versie liet Iguchi zich inspireren door zowel de cultklassieker Basket Case als door Rabid (één van David Cronenbergs eerste films).


Tomie (Miu Nakamura) is een meisje dat op jonge leeftijd op vreselijke wijze om het leven komt. Tsukiko (Moe Arai die in eigen land een populair tv-idool is) is er getuige van hoe een speer haar populaire zusje doorboort. Een jaar later is de familie het drama nog steeds niet te boven gekomen, maar plotseling wordt er op de deur geklopt en Tomie lijkt weer springlevend te zijn. Het gezin is dolgelukkig, doch blijkt al gauw dat de herrezen dochter niet het engeltje van weleer is. Zo wil ze enkel kaviaar of ganzenlever op haar bord en zorgt ze ervoor dat haar jongere zusje met de regelmaat van de klok door haar hysterische vader wordt afgeranseld. Het duurt niet lang vooraleer Tsukiko ontdekt dat Tomie een monster is. Het mormel vernietigen heeft geen zin, want iedere keer als het gedrocht wordt omgebracht, transformeert Tomie zich in verschillende gedaantes: een duizendpoot, een spiegel en zelfs als boterhammen in een brooddoos!


Tomie is zo'n typisch mangaverhaal dat enkel liefhebbers van het genre zal aanspreken. Het onderwerp is zo van de pot gerukt dat vele kijkers na enkele minuten wel eens zouden durven afhaken. Nochtans begint Tomie als een spannende thriller in de stijl van Ju-On (de Japanse versie van The Grudge); toch verandert de film vrij vlug in Japanse (inspiratieloze) gore. Bovendien is Noboru Iguchi wel origineel in het bedenken van gadgets, doch laten ze helaas geen indruk na. Het mag Iguchi dan wel sieren dat hij weigert om CGI-effecten te gebruiken, toch zien de special effects er te goedkoop uit en lijken zijn creaties eerder op marionetten uit één of ander poppenspel waardoor het griezeleffect helemaal verloren gaat.  Als je daar ook de verschrikkelijke overacting bij optelt is Tomie: Unlimited eerder een mislukking. Trouwens voor de geïnteresseerden: de volgende film van dit Japans "wonderkind" zal Zombie Ass zijn, een zombieversie van de populaire comic Kick-Ass.

BEELD EN GELUID
Tomie: Unlimited is overduidelijk een film die met goedkope middelen is gedraaid. De buitenopnames hebben een puik beeld, doch zijn de vele binnenopnames overladen met wazige beelden waardoor de special effects (die sowieso inferieur zijn) verloren gaan. Het geluid is technisch wel in orde, doch dien je de volumeknop een flinke draai naar rechts te geven, wil je een bevredigend resultaat horen.


EXTRA'S
Het gebeurt uiterst zelden, maar voor één keer zijn de extra's interessanter dan de film zelf. In een interview van zo'n 55 minuten schept de gezellige dikkerd een duidelijk beeld over het reilen en zeilen van de Japanse horrorfilms. En jawel, de Japanners hebben bij momenten vreemde voorkeuren.

CONCLUSIE
Tomie: Unlimited blijft een leuke curiositeit, maar het regietalent van Iguchi is zo beperkt dat deze horrorprent met moeite het etiket film verdient. Een verwarrend scenario, een slappe regie, inferieure special effects en doordeweekse acteerprestaties zorgen er dan ook voor dat deze film niet meteen een aanrader is.