Als Curtis (Michael Shannon) op een ochtend naar buiten gaat ziet hij hoe dreigende wolken zich samenpakken. Even later vallen er olieachtige waterdruppels op z’n hand. Hij douchet zich en gaat naar z’n werk, maar ook daar ziet hij in de loop van de dag een donker wolkendek verschijnen en na de donder springen witte bliksemschichten richting aarde, terwijl zich uiterst rechts een windhoos schijnt te vormen. ’s Nachts slaapt hij onrustig en heeft een nachtmerrie waarin z’n hond hem in de rechterhand bijt. De dag nadien verdwijnt de pijn in z’n arm pas in de late middag. Thuis, tegen z’n vrouw Samantha, zegt hij er niets over, want die heeft de handen vol met hun doofstomme dochtertje Hannah dat over een paar weken een implantaat krijgt waardoor haar doofheid met een beetje geluk een zekere oplossing krijgt. De volgende dag bouwt Curtis een kennel en verbant de hond voorgoed naar een plek achter in de tuin. Samantha protesteert, want het huisdier betekent veel voor Hannah, maar Curtis is formeel: het is zijn hond en die blijft de komende periode buiten.

 
 

Als hij op een ochtend in een nat bed wakker wordt, raadpleegt Curtis de huisarts die hem een licht slaapmiddel voorschrijft. ‘s Nachts is hij nu rustig, maar overdag nemen de hallucinaties toe waardoor hij de aandacht trekt van z’n werkmakker Dewart, die net als de hond persona non grata wordt na een droom waarin hij Curtis met een pikhouweel aanvalt. Ondertussen mag de vergeten stormschuilkelder in de tuin op hernieuwde aandacht van Curtis rekenen en na een paar dagen bestelt hij een container en slaat een grote voorraad blikvoer in: de kelder krijgt een upgrade, want Curtis is ervan overtuigd dat er een grote ramp dreigt waartegen hij Samantha en Hannah behoort te beschermen. Het gaat van kwaad naar erger en de geraadpleegde psycholoog vertelt hem dat een intensieve behandeling dringend nodig is. Maar dat zou betekenen dat Curtis z’n gezin moet verlaten en dat wil hij tot elke prijs vermijden: z’n eigen moeder is destijds kort na z’n tiende verjaardag in een instelling opgenomen wegens schizofrenie…

 
 

Take Shelter heeft alle karakteristieken van een apocalyptische thriller, maar schijn bedriegt, want regisseur Jeff Nichols heeft een zeer origineel scenario geschreven waarin werkelijkheid, droom en hallucinatie heel erg dicht tegen elkaar aanleunen. Bovendien laat hij niet in z’n kaarten kijken waardoor het niet alleen voor hoofdpersonage Curtis moeilijk wordt om na te gaan wat er met zijn lichaam en geest gebeurt, maar waardoor ook de kijker thuis moeilijk een onderscheid kan maken tussen wat zich echt afspeelt in een buitenwijk in Ohio en wat mogelijk het gevolg is van een zieke of minstens benevelde geest. Jeff Nicols wordt daarbij geholpen door een perfect acterende Michael Shannon, want met z’n grimmige kop slaagt die erin om zowel de liefdevolle vader (de fragmenten met z’n dochtertje) als de gestreste en hysterische maniak (bouw van de schuilkelder) uitstekend tot leven te brengen met vaak niet meer dan de blik in de verwilderde ogen van z’n personage. Jessica Chastain kruipt in de huid van Curtis’ echtgenote Samantha, een jonge vrouw die duidelijk veel om haar man geeft en die bereid is om heel ver te gaan om uit de problemen te geraken. Dat hij het bedwateren en de uitbreiding van de hypotheek aanvankelijk voor haar verzwijgt, neemt ze hem heel erg kwalijk en het maakt haar heel erg verdrietig, maar ondanks de schijnbare hopeloosheid van de situatie, blijft ze geloven in een goede afloop. Dat Curtis misschien dezelfde weg op gaat als zijn moeder, komt daarbij niet bij haar op. In een cruciale scène op het einde van de film zet Jessica Chastain een heel sterke prestatie neer op het moment dat ze met Curtis en Hannah in de schuilkelder zit en er na een tijdje van overtuigd is dat de kust weer veilig is. We kunnen naar buiten, zegt ze, het gevaar is geweken. Je kan de kelderdeur openmaken. Maar Curtis is niet in staat om zelf het initiatief te nemen en dus verwacht je als kijker dat Samantha de deur zal openmaken, want wie wil er nu langer dan nodig met een psychopaat in een kleine ruimte opgesloten zitten? Maar dat is zonder regisseur Jeff Nichols gerekend die één van de mooiste scènes uit het voorbije filmjaar uit z’n hoge hoed tovert.