FILM
I've made 30 movies and for the most part my movies work. In a business where success is an exception and not the rule, I've mostly been successful. (Eddie Murphy)

"Sterren komen, sterren gaan, alleen Elvis blijft bestaan", zong Luc De Vos en die stelling geldt zeker voor Eddie Murphy. In de jaren 80 was deze New Yorker nog de grootste lolbroek die je op onze planeet kon aantreffen waardoor de hele wereld plat ging voor films als Beverly Hills Cop en Trading Places. Terecht, want het zijn tijdloze klassiekers die we nog steeds met veel plezier in onze dvd-lader stoppen. Helaas werden met de tijd Murphys grappen alsmaar flauwer en dook de sterkomiek in drollen als Dr. Dolittle en Pluto Nash op. Trouwens, de beste rol die Murphy de laatste vijftien jaar heeft gespeeld is die van de ezel uit Shrek en dat zegt meer dan genoeg! Ondertussen is het zelfs zo dat zijn laatste film A Thousand Words niet eens de Belgische bioscoopzalen haalde. Zou het misschien kunnen dat het gedaan is met de carrière van Eddie Murphy? Neen, laat ons hopen van niet, want hij is en blijft een grappige kerel, alleen zou de man beter wat meer tijd besteden aan het lezen van de hem aangeboden scenario's alvorens toe te stemmen. ,Het is best  mogelijk dat de gewezen superster tegenwoordig niks interessanter aangeboden krijgt.


A Thousand Words is wederom zo'n film geworden die weliswaar zijn grappige momenten heeft, maar die na een uur door de vele clichés begint te vervelen. Deze keer speelt Murphy geen superflik of een krankzinnige professor, maar wel de succesvolle impresario Jack Mc Call. De onuitstaanbare ijdeltuit wordt in heel de literaire wereld op  handen gedragen omdat hij in een mum van tijd de juiste manuscripten kan uitkiezen. Volgens Mc Call volstaat het om gewoon de eerste en de laatste vijf bladzijden van een manuscript te lezen en zolang deze methode geld in het laatje brengt, wil iedereen dat geloven. Zijn luxeleventje komt echter in het gedrang als hij het pad van de goeroe Sinja (Cliff Curtis) kruist. Ook al gelooft Jack geen woord van zijn newagepraatjes, wil de uitgever toch graag een deal sluiten met deze man,  zijn boeken gaan immers als zoete broodjes over de toonbank. In geen tijd ondertekent Sinja het felbegeerde contract, alleen heeft dit zeer nare gevolgen voor Jack. Plotseling staat er in zijn tuin een reusachtige boom die met hem is verbonden. Iedere keer als hij een woord uitspreekt, valt er een blaadje van de boom. Het verdict is bikkelhard: eens de boom al zijn blaadjes heeft verloren, zal ook McCall sterven.


Dit soort verhaaltjes hebben we natuurlijk al eerder (en beter) gehoord in bijv. een komedie als Liar Liar met Jim Carrey. En jawel,  A Thousand Words is weeral zo'n film geworden die de wereld wil verbeteren, ofschoon geen mens een boodschap heeft aan afgezaagde woorden als "wees lief voor elkaar, want het leven is zo kort". Het zal ook niemand verbazen dat deze film een onemanshow van Murphy is en als je weet dat de acteur door de aard van het verhaal maar weinig woorden mag zeggen, weet je meteen ook dat je je aan een overvloed van gekkebekkentrekken mag verwachten en het is net daar waar het schoentje wringt. Na een tiental minuten heb je het namelijk allemaal gezien en vooral: je hebt het hem in de jaren 80 veel beter zien doen. Het verhaal is op zijn minst belachelijk te noemen (ofschoon dit geen probleem kan zijn, The Man With Two Brains met Steve Martin is dat ook, maar het is wel een giller van jewelste geworden). Vooral het einde van de film is irriterend, want Brain Robbins die met Murphy eerder de verschrikkelijke gedrochten Norbit en Meet Dave draaide, vond het nodig om de kijker op te zadelen met een moraliserend verhaaltje dat zelfs de auteur van een ordinair stationsromannetje niet meer zou durven neerpennen. En wat met Eddie Murphy? Die heeft momenteel plannen om een televisiefilm(!) van Beverly Hills Cop te draaien, gewoon omdat er geen enkele studio interesse heeft in een vierde luik dat de nieuwe belevenissen van Axel Foley vertelt. Tja, waarschijnlijk is het dus toch alleen Elvis die blijft bestaan.


BEELD EN GELUID
De kleuren zijn levensecht en uiteraard zie je in deze release geen filmgrain of andere storende elementen. Het geluid is technisch wel in orde, maar wegens de verschrikkelijke R'n'B-deuntjes heb je toch vaak de neiging om de volumeknop naar links te draaien.

EXTRA'S
Niet dat we op meer zaten te wachten, maar de fans (bestaan die nog?) moeten het stellen met zes minuten weggelaten (en volledig overbodige) scènes.


CONCLUSIE
Echt slecht is A Thousand Words niet, want daarvoor is Eddie Murphy net iets te grappig. Alleen is dit het zoveelste bewijs dat de lolbroek slechts een schim is van het grote talent die hij destijds was.