De Brassers krijgen naambekendheid in Vlaanderen na hun deelname aan Humo’s Rock Rally in 1980. Ze winnen die competitie niet, maar nemen wél de Publieksprijs mee haar huis. In hun thuisbasis Hamont (Noord-Limburg) zijn ze ondertussen wereldberoemd en vooral wereldberucht, want hun stamcafé Kwiet tegenover de St. Laurentiuskerk is uitgegroeid tot een trefpunt van Vlaamse punkers en na de hoogmis op zondagochtend staan die oog in oog met de brave Hamontse goegemeente. Die mensen waren echt bang, zegt Marc Poukens, toen ze al die punkers voor hun kerk zagen verschijnen. In het nabijgelegen stadhuis vraagt men zich af hoe de situatie moet worden aangepakt en het bestuur van de kloosterschool stuurt brieven naar de ouders om ze op de gevaren in en om de Kwiet te wijzen. Hamont staat in brand en als op een ochtend De Brassers op de kerkmuur prijkt, gaat de geest voorgoed uit de fles en is een confrontatie met de gemeentelijke overheid niet meer te vermijden: een diefstalletje in de plaatselijke tennisclub – Mark Poukens was de avond voordien in die buurt gesignaleerd – leidt tot een huiszoeking door de Rijkswacht die 11 gram drugs in beslag neemt. Mark en Eric Poukens verdwijnen voor ruim drie weken in de gevangenis en moeten zich voor de Rechtbank van Eerste Aanleg verantwoorden. Aan hun opsluiting houden de broertjes goede contacten over met zware drugsgebruikers en de Hamontse snuivers worden spuiters. Het wordt het voorspel van het einde van de eerste generatie De Brassers.

 

In de documentaire doen de leden van de groep het verhaal over hoe ze elkaar ontmoeten en muziek gingen maken, uitgenodigd werden op Humo’s Rock Rally, in aanvaring kwamen met Hamontse autoriteiten waardoor ze de aandacht van de Nederlandse VPRO trokken en tot boven de Moerdijk bekendheid verwierpen, maar uiteindelijk ten onder gingen als gevolg van overdadig drugsgebruik. Volgens Mark Poukens was niet de groep of de muziek hun eerste bekommernis in die periode, maar de smack (heroïne) en het feit of ze zich in Maastricht konden bevoorraden. Na een uitgebreide drugsessie met z’n vriendin zou hij er definitief mee kappen. We waren twee geraamtes naast elkaar, zegt hij daarover. Z’n broer Eric stopte pas vele jaren later nadat bij hem hepatitis C was geconstateerd. Ondertussen was Ben Deckers in een therapeutische gemeenschap belandt met het oog op een ontwenning, maar dat zou een lang en moeizaam proces worden.

 

De interviews met de bandleden worden geïllustreerd met foto’s (van de piepjonge Brassers, Hamont, de Kwiet, de historische graffiti op de St. Laurentiuskerk, etc.) en vooral met fragmenten uit diverse live-optredens, o.a. in de AB in Brussel en het Depot in Leuven, afgewisseld met backstage-opnamen. Uiteraard is er ook aandacht voor de VPRO-uitzending over De Brassers en u ziet o.a. een fragment waarin de toenmalige voorzitter van de Hamontse KWB erop wijst dat z’n stadgenoten zeer verdraagzaam zijn, maar waarin hij ook zegt een dergelijk gedrag van zijn eigen kinderen niet te zullen dulden. Grappig. Ben Deckers toont foto’s van gezichten en vooral van ogen: die gebruikten we om onze heroïneleverancier te selecteren, beweert hij, want hoe kleiner de pupillen, hoe beter de smack! In Berlijn maken we vervolgens kennis met Mauerstadtmusikmanager Thomas Pargmann die zowat het hele oeuvre van De Brassers in z’n collectie heeft zitten. Ik kocht toevallig de single van De Brassers op een rommelmarkt, zegt hij, en ik was verkocht. Ondertussen heeft de Berlijner het Noord-Limburgse achterland in kaart gebracht en een compilatie-lp samengesteld met muziek van De Brassers en nog vier andere Hamontse bands. Pargmann was ook degene die De Brassers in 2011 en 2012 naar Berlijn haalde voor een concert. Ook daarvan is beeldmateriaal in de documentaire opgenomen.

 

Met de split van de originele De Brassers in oktober 1982 was de kous evenwel niet af. Halfweg de jaren 80 speelt de groep in z’n originele bezetting nog in Sint-Truiden (Benefiet De Morgen) en in Hamont (Kom op Tegen Kanker). Nadien verlaat Erik Poukens de band en wordt vervangen door Erwin Jans (ex-Struggler). Tijdens de repetities voor Eurorock in Neerpelt (1998) moet Ben Deckers de handdoek in de ring gooien wegens gezondheidsproblemen. Hij wordt vervangen door Joachim Cohen. In 2005 staat de tweede generatie De Brassers op Pukkelpop in Hasselt en verschijnt hun minialbum Slijk, in 2008 gevolgd door het album Gesprokkeld en Bespoten over 30 jaar De Brassers. In 2010 treedt Jules Dirkx (zoon van…) tot de groep toe en verschijnt bij Onderstroom Records de dubbele vinylcompilatie 1979-1982. In 2011 en 2012 staat de derde generatie De Brassers op het podium in Berlijn.

In het bijgeleverde Boekje staan concertfoto’s van De Brassers en vijf van hun belangrijkste songteksten. Remixing de Brassers is een introductietekst van Didi de Paris en in 30 Jaar De Brassers geeft Fred De Vries een bondig overzicht van de carrière van de band.