FILM
De niet zo snuggere filmprojectionist Emile (Sébastien Desjours) en zijn onbehepte kompaan Raoul (Gad Elmaleh) beginnen bij een levering eieren aan een botanist een potje te knoeien met de mengseltjes in zijn laboratorium. Per ongeluk creëren ze een superkunstmest én een zangtalent bevorderend middel (je moet het maar verzinnen!) en laten het los op een vlo. Het wezen krijgt een menselijke grootte, en wordt per ongeluk losgelaten op de mensheid. De prefect van het district, Maynott (François Cluzet) zweert om het monster dat in een donker steegje een paar mensen heeft doen schrikken, te grazen te nemen, maar het zachtmoedige monster Francoeur (Mathieu Chedid) heeft een liefdefvol onderkomen gevonden bij nachtclubzangeres Lucille (Vanessa Paradis), de grote jeugdliefde van Raoul. Het wezen blijkt ook nog eens over een bijzonder zangtalent te beschikken, maar dat zal de prefect met burgemeestersambities worst wezen: het monster van Parijs elimineren is zijn eerste en voornaamste bezigheid.

Regisseur Bibo Bergeron (The Road To El Dorado, Shark Tale) heeft zich blijkbaar met hart en ziel gestort op deze Europese productie, die zich gemakkelijk met zijn Amerikaanse tegenvoeters kan meten, ware het niet dat we in deze contreien enkel de keuze hebben tussen de Franse versie en een schabouwelijk slechte Nederlandse dub. Met een medium als Blu-ray zou de keuze voor Engelse taal eigenlijk best naar de gebruiker verschoven kunnen worden, maar dat werd niet gedaan. Daartegenover staat dat de Franse dub wordt gepromoot als de originele taal. Of dit het geval is, is maar de vraag, want de lipsynchronisatie klopt in deze versie van geen kanten, terwijl dat bij de Engels gesproken versie (die hier dus niet te krijgen is) wél het geval is - actrice-zangeres Vanessa Paradis verzorgde overigens zowel in de Engelse als de Franse versie de stem van Lucille. Wel is de muziek origineel van de in de Franse versie Francoeur vertolkende Mathieu Chedid, wat wijst op het het feit dat het origineel de taal van Molière zou kunnen zijn, maar dat verklaart nog steeds niet de Engelse lipsync. Hoe dan ook, hierdoor is de film in het relatief obscure circuit verzeild (lees: in Vlaanderen alleen maar te bekijken ingesproken door een resem would-be soapsterren), terwijl die dat helemaal niet heeft verdiend. Un Monstre À Paris heeft schwung, ritme, en is gevat in een mooie tekenstijl die erg aansluit bij het betere werk van Dreamworks. Het relatief simpele verhaaltje met een klein zedenlesje over het iemand beoordelen op zijn uiterlijk staat een stevige uitwerking met goeie grappen en visuele bravoure niet in de weg. Waarlijk een film waar jong zowel als oud iets aan zal kunnen beleven, en dat is recent niet altijd het geval (Brave is veel te veel op volwassenen gericht, bijvoorbeeld). Alles eindigt bovendien met een happy-end: Parijs is gered, Francoeur kan weer naar hartelust gitaar spelen, de kwaaie commissaris eindigt zelf in de cel (of is het het gekkenhuis?), kortom al wat je in een kindervriendelijk spektakel kan verwachten. De papa's komen waarschijnlijk meer om Vanessa Paradis te horen zingen, en die is met nummers als La Seine in topvorm. Een Europese cartoon die de handschoen opneemt tegen de grote Amerikaanse bobo's getuigt evenwel van lef, maar enkel als we hen de Engels gedubde (betere) versie kunnen slijten, is er mogelijk sprake van concurrentie. Het heeft die vaart niet gelopen en da's een beetje jammer.

BEELD EN GELUID
Beeld-en geluidskwaliteit zijn bevredigend, op het voor de hand liggende euvel na dat de Franse dub langs geen kanten met de Engelse synchronisatie werkt. Het beeld is levendig en fris, en weet toch Parijs dat druiligere element mee te geven uit de tijd waarin de Seine overstroomd was en enkel een paar wijken zoals Montmartre gespaard bleven. Het had nog een beetje meer een sociale dimensie kunnen krijgen, maar wat men hier in anderhalf uur gestoken heeft, is op zich al de moeite waard. De aflijning is scherp, er zitten geen artefacts in de donkere scènes achteraan het cabaret, en voor de rest is dit een kleurige, swingende film. Als u over de Franse dub heen bent, valt het met de geluidseffecten nog mee (die zijn letterlijk dezelfde als in de Engelse versie), maar als ik rancuneus zou zijn zou ik toch een paar punten aftrekken voor het gemis van de Engelse dub - maar soit, ik zal het maar zo laten.

EXTRA'S
De documentaire lijken allemaal deel van een groter geheel. In de eerste Interview met M en Vanessa Paradis (6:46) vertelt het duo hoe hun collaboratie tot stand is gekomen, en hoe ze liedjes zoals La Seine naar voor schoven. De stemmen van de film (11:58) behandelt meer de Franse cast, en hun gezamelijke actie. Vreemd genoeg heeft Vanessa Paradis hiervoor haar kat gestuurd. De documentaire Een verschenen monster (2:24) toont ons de eerste beelden van Francoeur, en in Choreografie van Lucille en Francoeur (3:04) wordt ons getoond hoe twee Amerikaanse dansers als levende stand-in de danspassen voordoen voor de La Seine-scène (vergeef me mijn stomme woordspeling). Dan volgt een Interview Bibo en François Moret de productie designer. In een laatste documentaire Achter de schermen (2:11) zien we tenslotte ook nog een paar bijdragen, waardoor we - hopelijk onder Franse invloed - van de reeks spelletjes verstoken blijven

CONCLUSIE
De film is in het Engels beter te pruimen dan in het Frans. Ofwel heeft A-Film hier een steek laten vallen, ofwel moet u via de importkanalen een Engels exemplaar bemachtingen. Let op, de meest all-round release gaat u ergens daar vinden. Un Monstre À Paris is vooral een visueel mooie film die u gerust aan uw kinderen kan tonen.