SERIE
Wanneer een groep mariniers in Irak de schuilplaats van de terrorist Abu Nazir (Navid Neghaban) tracht te ontmantelen, stoten ze daarbij op een verrassing: in het kamp wordt sergeant Nicholas Brody (Damian Lewis) vastgehouden, terwijl hij al acht jaar werd verondersteld dood te zijn. Brody's thuiskomst wordt met een mediacircus gevierd, en hij wordt herenigd met zijn vrouw Jessica (Morena Baccarin, Firefly) en zijn kinderen Chris (Jackson Pace), die zijn vader nooit gekend heeft, en Dana (Morgan Saylor), die een kleuter was toen vader missing in action werd verklaard. Niet alleen heeft Brody het moeilijk om zich weer aan te passen aan zijn vrijheid en zijn nieuwe familieleven - hij weet tot frustratie van zijn zoon niet wat een Playstation is - ook heeft de tijd intussen niet stilgestaan en zijn vrouw heeft al jaren een relatie met Nicholas' beste vriend Mike Faber (Diego Klattenhoff). Wat haar overigens niet kwalijk kan genomen worden, want ze leefde in de veronderstelling dat ze weduwe was.

Maar er is nog iemand anders geïnteresseerd in zijn thuiskomst: CIA-agente Carrie Mathison (Claire Danes, Terminator 3) heeft een tijdje daarvoor van een terdoodveroordeelde informant vernomen dat Abu Nazir erin geslaagd zou zijn om een Amerikaanse krijgsgevangene te winnen voor de zaak van Al Qaida. Carrie is er rotsvast van overtuigd dat Brody de gevangene in kwestie was, en ze bijt zich als een bloedhond vast in het dossier. Jammer genoeg zijn haar oversten niet dadelijk geneigd om haar te geloven; alleen haar mentor Saul Berenson (Mandy Patinkin) is bereid om haar het voordeel van de twijfel te geven. Carrie draagt echter een groot geheim met zich mee: ze heeft van haar vader Frank (James Rebhorn) een flinke bipolaire stoornis geërfd, die ze weliswaar onder controle kan houden met de pillen die haar zuster Maggie (Amy Hargreaves) in het ziekenhuis waar ze werkt achterover drukt, maar als bekend zou worden dat ze aan een psychische stoornis lijdt, betekent dat bij de CIA ongetwijfeld een enkeltje richting uitgang. Carries argwaan over Brody verwordt tot een ziekelijke obsessie, en wij, kijkers, blijven daardoor een seizoen lang geboeid omtrent de vraag of Carrie nu werkelijk waanbeelden koestert, of dat ze misschien wel gelijk heeft en Brody spilfiguur is in een massieve, op handen zijnde aanslag.

Homeland werd gemaakt door dezelfde ploeg scenaristen als 24, en is losjes gebaseerd op de Israëlische televisieserie Prisoners Of War. Het lot van en de vrijlating van krijgsgevangenen is in het Midden-Oosten een hot topic, en blijkbaar had totnogtoe geen enkel Amerikaans station zich gewaagd aan een stuk speculatieve fictie over het lot van dergelijke slachtoffers, die bij hun terugkeer in het dagelijkse leven door de media vaak worden gebombardeerd tot bekende persoonlijkheden. Het team van Alex Gansa en Howard Gordon heeft in de vergelijking ook nog het speculatieve element gegooid wat er zou gebeuren als zo iemand verdacht zou worden van terroristische sympathieën. De briljantste zet was echter om als antagonist iemand met een psychische stoornis te plaatsen, zodat de vraag of Brody nu al dan niet een terrorist is zowat om het kwartier anders beantwoord zal worden door de meeste kijkers. Gelukkig krijgen we vooraleer het seizoen om is alvast duidelijkheid omtrent het antwoord op die vraag, maar is er intussen zoveel in de vergelijking gegooid dat er stof genoeg is om nog meerdere seizoenen op te vullen met de verdere plotafwikkeling.

Dat de oudgedienden van 24 nog eens iets zouden doen over internationale spionage stond bijna in de sterren geschreven, en het is opmerkelijk om te zien hoe de reeks afwijkt van zijn illustere voorganger. De plots worden bijna zakelijk afgewerkt, er wordt misschien links of rechts al eens een bommetje tot ontploffing gebracht, maar in vergelijking met de kilo's lood die Jack Bauer elke weer door zijn colt pompte is deze reeks opmerkelijk braaf, en focust men vooral op de psyche van de personages: Brody en Carrie zijn allebei gekwetste zielen die psychologisch niet helemaal in orde zijn; wanneer ze na een paar afleveringen direct met elkaar geconfronteerd worden, geeft dat vonken, en nemen de gevolgen van hun ontmoeting een stroomversnelling. Heel veel lof verdient daarbij Claire Danes, die eerder te zien was in films als William Shakespeare's Romeo + Juliet en Stardust, en die voor haar rol als geestelijk gestoorde CIA-agente behoorlijk wat uurtjes heeft moeten studeren om een personage met een bipolaire stoornis te spelen; ze slaagt echter met onderscheiding voor haar moeilijke rol, die ze met veel nuance en gedrevenheid weet neer te zetten. We zouden nog haast vergeten dat de Britse acteur Damian Lewis (Band Of Brothers) ook over een breed arsenaal aan emoties beschikt om zijn ingewikkelde personage, waar we ettelijke afleveringen niet van weten waar zijn loyauteit ligt, vorm te geven. De cast wordt vervolledigd met enkele klasseacteurs als Mandy Patinkin en actrices als de Braziliaanse Morena Baccarin (V).

De makers hebben met Homeland de lat hoog gelegd: de personages zijn genuanceerder dan in 24 en hebben allen een donker kantje aan hun persoonlijkheid hangen. Zelfs een meedogenloze terrorist als Abu Nazir wordt vermenselijkt wanneer we in het verloop van het verhaal zijn motivatie vernemen voor zijn haat tegen al wat westers is. De reeks werd gefilmd met eerder spaarzame verlichting, een filmstijl die soms wat weg heeft van onderzoeksjournalistiek, en met klasse, getuige daarvan het vele gebruik van jazzmuziek, die ook nog eens een functionele rol in het verhaal lijkt te hebben, meestal gecomponeerd door muzikale duizendpoot Sean Callery. Door een uitgemeten manier van het verhaal te vertellen, waarbij we Brody's versie van zijn acht jaar durende gevangenschap in stukjes krijgen opgelepeld, wordt het verhaal een zeer kleurrijk lappendeken waarop wit en zwart prominent afwezig zijn en vervangen worden door rijke schakeringen aan grijs.

BEELD EN GELUID
Fox heeft een reputatie hoog te houden wat betreft goede releases. Helaas laat de beeldkwaliteit die 90 % van de tijd uitstekend is, het op de overige 10 % af en toe afweten. Er zit zo bijvoorbeeld een vervelende storing in het beeld van de derde aflevering, ergens in de scène waarin de CIA de beelden van Farid's ondervraging door de politie aan het bekijken is. Dit soort storingen duikt sporadisch op in sommige afleveringen, duurt meestal maar een paar seconden, maar haalt je uit je concentratie. Ook is de belichting niet helemaal stabiel in de slotscène van aflevering 7. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat het met de meeste scènes anders wel snor zit: de hogedefinitietransfer biedt meerwaarde, laat de texturen zoals de gelaatstrekken van Brody nog wat beter uit de verf komen, en het kleurpalet is aangenaam om naar te kijken. In een reeks waarin er links al eens een schot valt en rechts al eens een bommetje ontploft worden de geluidsscènes goed ruimtelijk weergegeven; Homeland drijft echter niet op actie in de mate waarop 24 dat wel doet,

EXTRA'S
De commentaartrack op de pilootaflevering bevat bijdragen van hoofdacteurs Claire Danes en Damian Lewis, en showrunners Alex Gansa en Howard Gordon. Ze leveren een uitgebreide uiteenzetting over de personages, het verhaal en kaderen het dan ook nog eens in de actualiteit. Alledrie de disks bevatten verwijderde scènes (12:41) die de ene keer al wat pivotaler zijn dan de andere. Bovendien bevat de derde disk nog twee hebbedingetjes. Het kortfilmpje Week Ten - Prologue to Season Two (3:53) is zowat een uitgebreide verwijderde scène waarin Brody Carrie in het hospitaal komt bezoeken. De scène lijkt haaks te staan op de gebeurtenissen in de serie, totdat op het einde de aap uit de mouw komt. Dan is er nog de bijzonder goed uitgewerkte documentaire Homeland Season One: Under Surveillance (33:46), waarbij men op een goed half uur slaagt om een uitgebreide uiteenzetting te geven over de Israëlische roots van het feuilleton, de psyche van de drie voorname hoofdrolspelers, het leuren met het feuilleton bij de kabelnetwerken, en ook bijvoorbeeld de niet evidente keuze voor jazzmuziek in de soundtrack. De driedimensionale fotostills die in de documentaire worden gebruikt zijn helaas wel een afknapper op gebied van beeldkwaliteit, want ze kreunen onder de ruis.

CONCLUSIE
Het eerste seizoen van Homeland kon me erg bekoren, en ik heb de reeks op een recordtempo uitgekeken. De beeldkwaliteit is niet altijd even consistent, wat punten kost in de beoordeling. Deze release is in België nog niet uitgebracht, omdat een welbepaald televisiekanaal nog het recht heeft om het als eerste uit te zenden, maar dit is compleet kafkaiaanse nonsens, want zowat alle winkels liggen vol met Nederlandse importexemplaren. Van zoveel hypocrisie zakt mijn broek af.