In Hope Springs maakt de kijker kennis met Kay en Arnold. Ze zijn 31 jaar getrouwd, hebben kinderen en kleinkinderen, zij houdt zich hoofdzakelijk bezig met het huishouden, hij heeft een functie in de financiële sector. Sinds vele jaren zijn ze niet meer intiem geweest en al veel langer slapen ze in aparte kamers. Hun contacten beperken zich tot algemeenheden en praten doen ze nog zelden. Arnold kijkt meestal in de krant tijdens het ontbijt en ’s avonds valt hij doodmoe in slaap bij de televisie. Als Kay op een keer toch bij hem aanklopt en haar intenties voorzichtig duidelijk maakt, keert ze van een kale reis terug: Arnold voelt zich niet echt lekker. Ze praat erover in de kledingswinkel waar ze af en toe een handje toesteekt, snuffelt op internet en maakt uiteindelijk een afspraak met huwelijkstherapeut Dr. Feld in Great Hope Springs, Maine, voor een intensieve week huwelijks- en sekstherapie. Ze regelt de vliegtuigtickets en een goedkoop hotelletje plus een cheque voor Dr. Feld. Schade: 4000 dollar. Maar Arnold wil van geen therapeut weten en zeker niet van een charlatan in Maine. Kay houdt evenwel voet bij stuk: zij stapt de dag nadien op het vliegtuig mét of zonder Arnold.

Wat volgt is een reeks sessies met Dr. Feld om het huwelijk van Kay en Arnold weer op de sporen te krijgen. De therapeut wordt door regisseur David Frankel zeer bewust op de achtergrond gehouden zodat de aandacht van de kijker zich concentreert op de driezitsbank waar twee van elkaar vervreemde echtelieden proberen om over hun frustraties en fantasieën te praten. De therapiesessies zijn niet echt verrassend of vernieuwend, maar scenariste Vanessa Taylor (Everwood, 2003) die ondertussen aan de slag is als co-executive producer voor Game of Thrones, maakt het haar karakters niet gemakkelijk, want ze laat Dr. Feld aan Kay en Arnold gevoelige vragen stellen over hun seksuele appetijt, over orale en vaginale orgasmen, fellatie en zelfbevrediging, overspel en de interesse voor pornografie. Van geroutineerde acteurs verwacht je dat ze een dergelijk mijnenveld met succes doorkruisen en het zal u niet verbazen dat grand lady Meryl Streep van Kay een sterke en openhartige vrouw maakt die tijdens de gesprekken vrijuit praat over haar frustraties en fantasieën, waarbij ze alleen heel even naar lucht hapt als orale seks ter sprake komt, want daar blijkt het schoentje te knellen. Tommy Lee Jones als de meer gesloten en in zichzelf gekeerde Arnold zit in deze rol helemaal in de verdediging, want het heeft er alle schijn van dat z’n huwelijk op een dieptepunt zit omdat hij alleen maar interesse had in seks en niet in genegenheid en romantiek die altijd veel meer het terrein waren van Kay. Op de haar bekende manier boetseert Meryl Streep een karakter van middelbare leeftijd op de grens tussen acceptatie en twijfel dat verandering nastreeft, maar dat het zelf ook moeilijk heeft om te veranderen, doch het is Tommy Lee Jones die de show steelt als de norse en tegendraads echtgenoot die zich uit frustratie heeft teruggetrokken in z’n carrière nadat z’n vrouw hun seksleven op een zeer laag pitje en vervolgens on hold heeft gezet. Het klinkt wellicht allemaal nogal zwaar voor een komedie, maar het is vaak zo triest en meelijwekkend dat het grappig wordt, zoals in de scène in de bioscoop waarin Kay het in haar hoofd haalt om Arnold oraal te bevredigen, maar iets te veel haar tanden gebruikt waardoor haar onderneming met een sisser afloopt! En bijzonder grappig is de scène waarin Kay op aanbeveling van Dr. Feld een boek met sekstips koopt (waarover de verkoper beweert dat hij ze alleen voor de patiënten van de sekstherapeut inlegt), zich met een kilo bananen in de badkamer terugtrekt, maar zo geboeid raakt door de tekst dat ze onbewust de banaan opeet!

Hope Springs is gedraaid in Maine, de meest noordoostelijke staat van de V.S. tegen de grens met Canada. Het is een streek met een gematigd klimaat en het zal u dan ook niet verbazen dat het heel vaak regent in Hope Springs of dat er minstens grote plassen water op straat staan. Great Hope Springs, het stadje waar alle vreemdelingen door de inwoners herkend worden als klanten van Dr. Feld, heeft iets sprookjesachtigs met z’n oude huisjes in beige, lichtblauw en lichtgroen en lijkt zo weggeplukt uit de perfecte wereld van Truman Burbank (The Truman Show, 1998). Het decor van de film oogt op die manier heel Europees en heel weinig Amerikaans, maar in de noordoostelijke ministaatjes van de VS is de Europese look dan ook altijd bewaard gebleven.

In The Doctor is in: Steve Carell on the Doctor Feld (4 min.) vertelt Steve Carell over zijn rol en de vele boeken die hij ter voorbereiding heeft gelezen. Hij was zelf ooit zeven jaar in behandeling na een depressie en meent dat hij op die ervaring kan terugvallen om Dr. Feld gestalte te geven. In het eerder korte Inside the Perfect Movie Marriage: Meryl Streep & Tommy Lee Jones vertellen de acteurs over hun personage en in The Passionate Performer (6 min.) wordt de camera op Meryl Streep gericht die in haar lange carrière de meest diverse rollen heeft gespeeld en de meest diverse karakters tot leven heeft gebracht, schijnbaar elke keer met hetzelfde gemak. Heel interessant is de extra Exploring the Scenes: Alternative Scenes (17 min.) waarin u vier fragmenten uit de film te zien krijgt, gevolgd door telkens een vijftal takes van dezelfde scène door Meryl Streep en Tommy Lee Jones en waaruit eens te meer hun grote vakmanschap blijkt, want eigenlijk is elke take bruikbaar.