Seizoen 2 maakt een sprongetje in de tijd en begint in het najaar van 1957. De nieuwe redactie van The Hour draait al negen maanden op volle toeren met Randall Brown als nieuwe hoofdredacteur en verrassend genoeg met de weggestuurde Bel Rowley als producer. Haar maatje Freddie Lyon is degene die er na de problemen met MI6 voor gekozen heeft om te vertrekken. Hij heeft een tijdje in Amerika gezeten en nadien bij de BBC-redactie in Frankrijk. Via Randall Brown, die hij hem in Parijs heeft leren kennen, zal Freddie evenwel opnieuw in The Hour verschijnen als copresentator, tot groot ongenoegen van Hector Madden die z’n baantje in gevaar ziet en een overstap naar Uncovered van concurrent ITV overweegt. Maar Madden heeft voorlopig andere katten te geselen, want na een avondje in nachtclub Le Paradis wordt hij door één van de animeermeisjes beschuldigd van fysiek geweld. Bel en Freddie geloven in Hectors onschuld en starten een onderzoek naar de illegale activiteiten van clubeigenaar Raphael Cilenti en diens schijnbaar uitstekende relaties met bekende figuren uit het Londense politieke en economische leven. Onderweg stoten ze op politiecommissaris Laurence Stern en vreemd genoeg ook op regeringswaakhond Angus McCain die allebei zo hun redenen blijken te hebben om Freddie Lyon uit de buurt van El Paradis te weren.

De zesdelige tv-serie The Hour – Seizoen 2 sluit zo goed als naadloos aan bij z’n voorganger en gebruikt de nucleaire wapenwedloop tussen de grootmachten (naar aanleiding van de lancering van de Russische Sputnik met het straathondje Laika aan boord) als achtergrond voor een verhaal over corruptie, afpersing en fysiek misbruik in het Londense nachtleven. De makers zoemen aanvankelijk in op de buitenechtelijke escapades van womanizer en The Hour-presentator Hector Madden (Dominic West), maar van zodra die zich in moeilijkheden heeft gewerkt en door z’n vriend en politiecommissaris Laurence Stern (Peter Sullivan) in een cel is opgesloten, is het tijd om de non-conformistische journalist Freddie Lyon opnieuw op te voeren, want Bel Rowley mag dan al begaan zijn met het lot van haar voormalige minnaar, zij heeft haar handen vol aan het productiewerk voor The Hour én aan ITV-journalist Bill Kendal die haar het hof maakt. Desondanks is ze geschokt en misschien zelfs teleurgesteld als ze verneemt dat Freddie – wiens huwelijksaanzoek ze ooit heeft geweigerd wegens carrièreplannen – iemand heeft leren kennen in Parijs. Je had me op voorhand kunnen inlichten, verwijt ze hem na een korte woordenwisseling tijdens de redactievergadering. Ja, en wat had je dan gedaan?, is Freddies nuchtere antwoord, want hij is de afwijzing van toen nog niet vergeten.

The Hour – Seizoen 2 lokte ruim een miljoen kijkers minder dan seizoen 1 en dat was voor de BBC reden genoeg om een voortzetting van de serie af te blazen. Waarom het publiek afhaakte is niet helemaal duidelijk, want seizoen 2 is minstens zo sterk als z’n voorganger met goed uitgewerkte karakters, veel variatie in de verhaallijnen en hoofdrolspelers die helemaal ingewerkt zijn in hun rol. Er is eenzelfde opdeling tussen scènes die zich op de redactie en in de studio afspelen en fragmenten die betrekking hebben op het onderwerp dat door Bel en Freddie uitgezocht wordt, met een zeer ruime inbreng van Victor Madden als het aangeschoten wild en een geheimzinnig band tussen de nieuwe hoofdredacteur Randall Brown en Lix Storm, voormalige buitenlandcorrespondente in Parijs en sinds de start van The Hour chef buitenland. De terugval moet dus te wijten zijn aan het hoofdonderwerp dat het BBC-publiek in veel mindere mate interesseerde, terwijl het wél hetzelfde soort verband legt tussen politiek en media en hier zelfs een stap verder gaat en de schijnwerper op malafide banden tussen politiek en zakenleven richt. Maar mensenhandel en prostitutie gecombineerd met afpersing en corruptie zijn in het verleden wellicht te vaak het onderwerp van films en tv-series geweest opdat The Hour – Seizoen 2 het verschil zou kunnen maken.

Dat is jammer, want The Hour kan in z’n tweede seizoen weer bogen op een uiterst sterke bezetting, met Romola Garai en Ben Whishaw (volgens kenners een jonge acteur met een grote toekomst) in poolpositie, resp. als producer en binnenlandjournalist. Hun relatie is apart, d.w.z. ze is schijnbaar louter op vriendschap gebaseerd, maar als oplettende kijker voel je de spanning als Bel en Freddie in elkaars buurt zijn, en hun terughoudendheid heeft eerder te maken met ambitie en carrièreplanning dan met desinteresse voor elkaar en het is dus maar een kwestie van tijd vooraleer een romantische wind door de gebouwen van de BBC waait. Romola Garai voert een lichtjes gestreste Bel Rowley op in dit tweede seizoen, want de redactie heeft niet alleen af te rekenen met de concurrentie van Uncovered, het kersverse actualiteitenprogramma van de commerciële zender ITV dat zeer goeie kritieken krijgt en dat Hector Madden een interessant voorstel heeft gedaan, maar ook met hoofdredacteur Randall Brown die Uncovered hyper, strakker en relevanter vindt dan The Hour, en die de ploeg m.a.w. oproept om zich te concentreren op zgn. scoops en primeurs. Freddies research in verband met nachtclub El Paradis is wat dat betreft een doeltreffer, maar Bel beseft dat hij loslippige animeermeisjes én zichzelf in gevaar brengt, want nachtclubeigenaar Cilenti en z’n kompanen zijn booswichten die voor niets terugdeinzen.

Freddie Lyon is ook in dit seizoen het personage dat de actie stuurt. Hij is nieuwsgierig, stout en schrikt er niet voor terug om risico’s te nemen ten einde z’n doel te bereiken, nl. voldoende bewijzen te verzamelen voor een onthullende reportage of een ontmaskerend interview in The Hour. Ben Whishaw maakt van Freddie een zeer bezig bijtje dat blijk geeft van een zekere gevoelloos in geval er sprake is van collateral damage met dodelijke afloop, maar dat uiterst professioneel en logisch te werk gaat om oorzaak en gevolg aan elkaar te koppelen. Presentator Victor Madden verliest in seizoen 2 flink van z’n pluimen na een schandaal met een jonge prostituee en een drankprobleem dat z’n kijk op de dingen vertroebelt. Dominic West blijft uiteraard een aantrekkelijke man om naar te kijken, maar hij maakt van Victor Madden in seizoen 2 een personage dat eerder medelijden dan bewondering bij de kijker opwekt, mede door de weinige fraaie manier waarop Victor z’n echtgenote Marnie (rol van Oona Chaplin, kleindochter van Charles Chaplin) behandelt. Met hoofdredacteur Randall Brown ten slotte introduceren de makers van The Hour een personage met een heel andere stijl dan z’n voorganger Clarence Finley. Peter Capaldi toont de kijker een man die weet waarmee hij bezig is en die bereid is om risico’s te nemen ten einde de concurrentie een stap voor te blijven. Maar Brown is een man van vlees en bloed en z’n manische reflexen zijn het gevolg van een weggedrukt schuldcomplex waarop hij samen met Lix Storm een antwoord probeert te geven.