FILM
Stel je voor dat David Lynch erin geslaagd was zijn oorspronkelijke plannen door te voeren en van Mulholland Drive de opvolger van het alom geprezen Twin Peaks had gemaakt. Hoeveel slapeloze nachten had hij ons dan wel niet bezorgd, hoeveel inderhaast verslonden maaltijden voor het televisiescherm? Maar driewerf helaas, toen de big chiefs van de Amerikaanse televisiezender ABC voor het eerst de pilootaflevering te zien kregen verslikten ze zich in hun, nochtans in hoge mate aanbevolen, cappuccino’s en wisten ze niet eens meer hoe gauw ze Lynch met zijn nu toch wel al te gortig geworden bizariteiten hun kantoor uit moesten kegelen. Niet dat deze laatste het aan zijn hart liet komen, die zag in deze afwijzing immers gewoonweg nieuwe kansen en begon met behulp van Le Studio Canal Plus aan de herwerking van zijn oorspronkelijke scenario. Hij maakte bijkomende opnamen en slaagde er uiteindelijk in zijn project om te bouwen tot een op het bioscooppubliek gerichte langspeelfilm. En het dient gezegd, op een paar onsamenhangende momenten na is Lynch daar ook wonderwel in geslaagd. Mulholland Drive (de filmversie dan) ziet er op het eerstege zicht zelfs vrij eenvoudig uit. In de nasleep van een dramatisch verkeersongeval op Mulholland Drive strompelt een verdwaasde jonge vrouw (Laura Harring) het leven binnen van Betty (Naomi Watts), een would-be actrice met een hoge aaibaarheidsfactor die net van het vliegtuig uit Canada is gestapt om het helemaal in de Amerikaanse filmindustrie te maken. Met een handtas vol geld wordt Rita (een naam die ze ontleent aan een filmaffiche van ‘Gilda’) op sleeptouw genomen door een hyperenthousiaste Betty op zoek naar haar verloren identiteit. Het is precies op dat moment dat de film van toon verandert en ons langzaam maar zeker meevoert naar de surrealistische en uitermate zwarte sprookjeswereld die we van Lynch zo gewend zijn. Hij mixt verhalen dooreen en zelfs hele personages. Hij gaat aan de slag met mysterieuze dwergen, howdy-doody-cowboys, maffiose filmproducenten, onbeholpen huurmoordenaars, blauwe dozen en allerlei andere huis-, tuin- en keukenspullen. Andermaal laat hij de grenzen tussen droom en realiteit vervagen en in plaats van ons op aan ordentelijke manier het mysterie te ontrafelen, slaagt hij erin om ons er net als bij Twin Peaks destijds nog verder en dieper in mee te zuigen. Een Lynch op zijn best dus, al dient daar wel de opmerking bij te worden gemaakt dat deze filmstijl altijd zijn absolute voor- en tegenstanders zal blijven houden. Voor of tegen Lynch. Voor of tegen Mulholland Drive. Het is en blijft de vraag.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit is over het algemeen vrij goed al moet je zeker geen topkwaliteit verwachten. Het detail en de scherpte zijn voldoende al mocht het contrast in sommige scènes wel wat beter zijn. De kleuren ogen levendig.
Wat geluid betreft, heb je de keuze tussen een Dolby Digital 5.1- en DTS 5.1-geluidstrack. Beide klinken goed al wordt de film veeleer gedreven door dialogen. Waar nodig wordt er gebruik gemaakt van de beschikbare kanalen. De beklemmende sfeermuziek komt hier goed tot haar recht. Het verschil tussen beide geluidstracks is miniem.

EXTRA’S
in de afdeling extra’s van Mulholland Drive worden we via een Making-of getrakteerd op een korte maar intrigerende blik in de geest van David Lynch. Niet dat we hierbij de meester zelf aan het woord krijgen, daar is zijn afkeer voor dvd-extra’s net iets te groot voor. Nee, we moeten het doen met interviews, afgenomen van Angelo Badalamenti (Lynch’s huiscomponist) en Mary Sweeney (montage-assistente bij Mulholland Drive, Wild at Heart, Blue Velvet en Twin Peaks) die ons kortstondig mogen onderhouden over hun samenwerking met Lynch. Aangevuld met een trailer, de korte fotografische wandeling Het Grote Nergens (waarbij ook de drie hoofdpersonen uit Mulholland Drive voor even de – terechte – lof over David Lynch mogen zingen) en enkele filmografieën.

CONCLUSIE
Met deze film won David Lynch de Gouden Palm op het Filmfestival van Cannes. Meer dient er daarover niet meer gezegd te worden. Misschien toch nog even deze amicale waarschuwing: Mulholland Drive is een film die je op zijn minst twee keer dient te bekijken. Een eerste keer, waarbij je best de film op intuïtieve wijze over je heen kan laten gaan en dan ook nog een tweede keer, bij voorkeur na het lezen van enig commentaar en/of verklaring (zonder problemen te vinden op bekende film- en dvd-sites), waarna je dan op hoogst wonderbaarlijke wijze de puzzelstukjes voor je ogen op hun plaats zal zien vallen. Niet voor filmdoetjes dus, maar wel het betere werk voor de betere fijnproever.