Bij elektronische muziek denkt u uiteraard aan Kraftwerk of Brian Eno, misschien aan New Order of Autechre, met een beetje geluk aan de Amerikaanse Emeralds of dichterbij aan het Engelse Factory Floor, nieuwkomer Andy Stott of het Duitse Pantha du Prince (Hendrik Weber) en zijn Keulse collega’s van Mohn (Wolfgang Voigt en Jörg Burger), doch Tangerine Dream, als zogenaamde medegrondlegger van de elektronische muziek, laveerde nog voor het einde van de jaren 70 in de richting van new age en filmmuziek. Lang uitgesponnen hardrockgitaarsolo’s bleven tot vervelens toe een vast onderdeel van het repertoire, doch van spannende ritmes, verrassende geluidscombinaties of indrukwekkende elektronische hoogstandjes, was er nooit echt sprake. De muziek van Tangerine Dream is onderhoudend en welluidend, maar veel meer geschikt voor supermarkten, metrostations, wellness- en relaxation-cd’s, dan voor een plaatsje op de rockcharts. Dat de band ooit genomineerd werd voor een Grammy Award in de afdeling New Age is wat dat betreft veelbetekenend.

Op de 45 minuten durende dvd Tangerine Dream – Live In America, 1992 staan 11 composities uit het repertoire van de band, waarvan net niet de helft uit het liveconcert in Seattle (1992) afkomstig is. De titel dekt de lading dus eigenlijk niet, want de rest van het materiaal bestaat uit videoclips  en visuals van de band. Deze muziek-dvd is dan ook veel meer een overzicht van het traject dat Tangerine Dream heeft afgelegd tussen 1970 en 1992. Van de op de hoes beloofde behind-the-scenes-fragmenten hebben wij er overigens geen enkel teruggevonden. De videoclips zijn nauwelijks interessant. De muziek van Tangerine Dream leent zich perfect voor tropische zonsondergangen en als begeleiding voor een zich langzaam langs de hemel bewegende volle maan en dat is precies wat u de helft van de tijd te zien krijgt, samen met fragmenten uit oude zwart-witfilmpjes (uit de jaren dertig en veertig), weinig tot de verbeelding sprekende visuals in harde kleuren, fietsende bandleden, wandelende bandleden (o.a. aan het Atomium in Brussel), etc. 
 

Opmerkelijkste titel uit deze selectie is uiteraard Purple Haze dat ooit door Jimi Hendrix in een definitieve versie is gegoten. Daar blijf je beter af, zou je dan denken, maar Tangerine Dream gaat de uitdaging aan, want is Seattle niet de geboortestad van de zwarte gitaargrootmeester? Zonder de zo goed als perfecte stem en intonatie van Jimi Hendrix is er aan Purple Haze evenwel niet zo heel veel te beleven en daar levert Tangerine Dream het bewijs van op Live In America, 1992. Volgens de hoestekst zijn nummers zoals Phaedra en Logos klassiekers uit het repertoire van de Duitse formatie, maar eerlijk gezegd komen ze kwalitatief niet boven de rest van het instrumentaal geneuzel uit. Tangerine Dream mag dan al in de jaren 60 en 70 een pioniersfunctie gehad hebben, anno 2013 – maar eigenlijk al veel langer – is de band van nul en generlei belang meer en die zogenaamde blijvende invloed waarvan sprake op de dvd-hoes, die strekt zich in elk geval niet uit tot de acts die tegenwoordig de stand van zaken in de elektronische muziek bepalen.