FILM
Na het gigantische succes van The Devil Wears Prada was het te verwachten dat actrice Meryl Streep en regisseur David Frankel nog eens de handen in elkaar zouden slaan. Dat het resultaat van die tweede collaboratie een veel mildere prent zou zijn, hadden wellicht minder mensen verwacht. En toch kan je niet anders dan concluderen dat Hope Springs even hoopvol en wollig is als The Devil Wears Prada cynisch en compromisloos was. De kans dat er over deze film nog gesproken wordt binnen een decennium is dan ook klein. Maar dat neemt niet weg dat de prent voldoende leuke momenten en interessante karakterontwikkelingen bevat om zelfs mensen buiten de doelgroep van vijftigers en ouder te amuseren gedurende anderhalf uur.

De film opent met de 31ste huwelijksverjaardag van Arnold en Kay. Dat de passie al lang geleden uit hun huwelijk verdwenen is, is meteen duidelijk: het koppel koopt elkaar cadeaus die vooral voor henzelf zijn en Arnold en Kay slapen al jaren in aparte bedden. Voor Kay is het genoeg geweest. Zonder haar echtgenoot in te lichten schrijft ze hen allebei in voor een weeklange sessie bij een huwelijksbemiddelaar in het pittoreske Maine. Met tegenzin trekt Arnold mee richting oostkust, niet van plan om effectief te werken aan de band met zijn vrouw tijdens hun 'vakantie'. De huwelijksbemiddelaar laat hem echter weinig andere keus en - mede door de dure kostprijs van de sessies - beginnen Arnold en Kay aan oefeningen die niet alleen hun huwelijk maar ook hun al lang ingeslapen seksleven weer pit moeten geven.

Geen prijzen om te raden naar welke conclusie Hope Springs toewerkt, maar als je de voorspelbaarheid van de plot eventjes naast je neerlegt, biedt de film bijwijlen leuk vertier. Niet dat je dit het scenario kan aanwrijven, dat te vaak teruggrijpt naar de voor velen schrikbarende gedachte dat vijftigplussers ook een seksleven hebben. De scène waarin Meryl Streep suggestief een banaan pelt of waarin ze Tommy Lee Jones tracht oraal te bevredigen in een bioscoopzaal wekken terecht gefronste wenkbrauwen op. Is dit het niveau dat je verwacht van een komedie waarin de hoofdrolspelers samen 4 Oscars in hun bezit hebben? Ook de regie van Frankel is geen hoogvlieger. Hij beperkt zich grotendeels tot het sec in beeld brengen van de acteurs, waarbij je de cineast nooit van een artistiek risco meer of minder kan verdenken.

Maar Hope Springs is die zeldzame film die geen goed scenario of een treffende regie nodig heeft om de kijker toch te amuseren. Louter de twee hoofdrolspelers, die zich volledig in de rol gooien, volstaan. Van Meryl Streep zijn we dat gewend. Zij heeft zich het voorbije decennium omgeschoold van een 'ernstige' actrice naar iemand dieniet bang is om ook (platte) komedie aan te nemen. Maar achter de ongeloofwaardige slapstick vergeet 'la Streep' nooit om een personage te creëren dat bestaat uit vlees en bloed en wier daden je dus gemakkelijk kan begrijpen. Dat ook Tommy Lee Jones daartoe in staat was, dat had ik niet meteen vermoed. Maar in Hope Springs levert hij een vertolking die je gerust naast elk van zijn Oscarnominaties mag zetten. Jones is veel meer dan de traditionele knorpot van een vent: je ziet de pijn op zijn gezicht telkens hij moet toegeven dat hij zijn echtgenote niet behandeld heeft zoals het hoort. Hoewel dit centrale duo de film domineert, verdient ook de nevencast een vermelding. Steve Carell schroeft zijn expressieve mimiek terug in de rol van de huwelijksbemiddelaar en in een kleine nevenrol is ook Elisabeth Shue prima op dreef als een lokale barmeid.

Nu, laten we een kat vooral een kat noemen: Hope Springs kleurt mooi binnen de lijntjes, laat zich nooit op een risico betrappen en kruist voornamelijk de vingers opdat de acteurs het wisselvallige scenario iets hoger tillen. Een plek in de lijst van beste films van het jaar zal deze prent nooit krijgen. En hoe hoog of laag de film zal scoren bij de kijker heeft ook zeer veel te maken met het tijdstip waarop en de stemming waarin je de prent bekijkt. Maar - en ook dat is een eerlijke vaststelling - er worden in Hollywood heel wat slechtere en minder smaakvolle komedies gemaakt dan Hope Springs. En dat telt in de eindafrekening ook mee.

BEELD EN GELUID
Op zowel beeld als geluid is weinig aan te werken op deze release. OK, het thema van de film leent zich niet bepaald tot de meest sprankelende beelden of de meest dynamische geluidsmix, maar met heldere kleuren, een uitstekende scherpte, zeer goede contrasten en een nagenoeg perfecte weergave van zowel dialogen, muziek als geluidseffecten is dit zonder meer een toptransfer.

EXTRA'S
Distributeurs vullen een Blu-ray vaak met meer extra's dan de dvd-versie (deels wegens de extra bits en bytes, deels als verkoopargument) maar Hope Springs is de uitzondering die de regel bevestigt. Alle items in de bonussectie zijn namelijk identiek aan die van de dvd-versie. Graag verwijs ik dus naar de bespreking van mijn collega William voor een oplijsting van de extra's.

CONCLUSIE
Hope Springs is niet het soort film waarvan ik tot de doelgroep behoor, maar ik heb me toch goed geamuseerd met deze relatiekomedie. Van Meryl Streep wisten we al dat ze komische timing had, maar het is vooral Tommy Lee Jones die de show steelt als haar knorpot van een echtgenoot. Beeld en geluid halen een uistekend niveau en ook de bonussectie is aardig gevuld met leuke extra's.