Vorig jaar bewees William Friedkin met Killer Joe dat hij nog helemaal niet uitgeteld is. Reden genoeg voor ons om eens een prent van deze cineast boven te halen uit 1985, namelijk To Live And Die In L.A. Deze moderne film noir was verre van een kassucces, toch werd hij later op de videomarkt een bescheiden hitje en tegenwoordig wordt hij door sommige cinefielen zelfs als een cultfilm beschouwd. Persoonlijk ga ik nog een stapje verder: To Live And Die In L.A. is één van de beste films uit de jaren 80.

 

De grootste troef van deze film is zonder twijfel de sfeer die naar Miami Vice refereert. Dat vond ook Michael Mann (de bedenker van de flikkenserie) die Friedkin voor de rechter sleepte wegens plagiaat. Naar verluidt zijn de twee achteraf goede vrienden geworden, maar ondanks een vrijspraak is het duidelijk dat de maker van The Exorcist zich liet inspireren door de avonturen van Crockett en Tubbs. De film speelt zich weliswaar niet in het zonnige Miami af, maar wel in het decadente Los Angeles waardoor Robby Müller meteen de kans kreeg om enkele prachtige shots uit zijn hoed te toveren. Door het gebruik van rode filters ziet de Friedkin-film er dan ook af en toe als een Tony Scott-prent uit en dat is meteen een reden om de film een extra puntje te geven. De gelijkenissen met Miami Vice merk je niet alleen in de hippe kledij of de supersnelle wagens, maar ook in de sfeer. Net zoals in de beroemde politieserie worden dode momenten knap opgevuld met elektronische muziek van Wang Chung, alhoewel je zou zweren dat het om een Jan Hammer-score (jawel, de huiscomponist van Miami Vice) gaat. Om het helemaal bont te maken gaf Friedkin de hoofdrol aan Michael Petersen die (toeval of niet!) zijn debuut maakte in Thief van Michael Mann!

 

Het scenario van de film zit heel goed in elkaar. Twee dagen voor zijn pensioen voert politieofficier Jim Hart (Michael Greene) op eigen houtje een onderzoek naar een valsemunter. Jammer genoeg is hij op de verkeerde plek en verkeerde tijdstip terechtgekomen want de flik wordt koelbloedig neergeschoten. Zijn partner Richard Chance (William Petersen) is er het hart van in en zweert dat hij Eric Masters (Willem Dafoe) aan het kruis zal nagelen. Ondertussen krijgt Chance een nieuwe kompaan, John Vukovich (John Pankow). Vukovich is wel een ervaren wetsdienaar, doch hij werkt strikt volgens het boekje. Het kost Chance dan ook heel wat moeite om zijn partner te overtuigen om Masters bij de lurven te pakken.

 

De vertolkingen zijn ronduit briljant. De casting van Petersen die we natuurlijk uit de CSI-series en Manhunter (de allereerste Hannibal Lecter-film) kennen is meer dan geslaagd, en dat geldt natuurlijk ook voor Willem Dafoe. Ook de rol van Darlanne Fluegel als informante is er eentje om te onthouden. Bizar genoeg hebben we nadien niets meer van deze Michelle Pfeiffer-lookalike gehoord. Naast de verbluffende fotografie is Friedkins regiewerk de ster van de film. Friedkin imiteerde dan wel de Miami Vice-beelden, toch merk je dat er een genie achter de camera staat. Het mooiste bewijs daarvan is de achtervolgingsscène op Long Beach. De opdracht die Friedkin van de studio’s kreeg was loodzwaar, hij moest er namelijk voor zorgen om zijn eigen legendarische achtervolgingsscène uit The French Connection te overtreffen. Een taak waarin hij is geslaagd, want deze scène is een climax om u tegen te zeggen. Over het slot van de film valt er ook het een en ander te vertellen. De studiobonzen waren helemaal niet te spreken over het bizarre einde en de cineast werd nadien verplicht om een ander slot te verzinnen. Dat deed hij, maar wel zorgde Friedkin er bij de release voor dat de film de vooropgestelde finale kreeg.

 

To Live And Die In L.A. is eigenlijk een zeer aparte film in Hollywood. Sommige beweren dat de Reagan-sfeer daar voor iets tussen zit. De helden uit deze spannende copmovie zijn geen striphelden. Ze zitten aan de drank, ze snuiven drugs en hun privéleven is één zooitje. Amerika is niet meer dan een oord waar de misdaad welig tiert en toevallig zijn zij de ordehandhavers die er het beste moeten van zien te maken. Een gevoel dat je ook vandaag in vele films terugvindt, denk maar aan End Of Watch. Als je nog eens een winkel binnenstapt, dan moet je beslist deze actieprent meepikken, want To Live And Die In L.A. kan (bijna) wedijveren met Scarface of Heat.

 

De beeldkwaliteit is aanvaardbaar. Er zijn geen mankementen, maar toch zie je heel wat filmgrain in sommige scènes. Maar goed, echt storend is dat nooit. Het geluid is meer dan goed. De soundtrack van Wang Chung, de synthpopgroep die in de jaren 80 wereldberoemd werd met Dance Hall Days, is magnifiek. Het gaat om minimale synthklanken die weliswaar als twee druppels water op Jan Hammers muziek lijkt, maar toch geven ze de film een extra dimensie.

 

Er staan jammer genoeg geen extra’s op deze schijf.

 

To Live And Die In L.A. is een vergeten parel van meestercineast William Friedkin. De maker van The French Connection liet zich inspireren door de hippe Miami Vice-beelden en toverde daarmee een ingenieuze politiefilm uit zijn hoed die dertig jaar later geen tikkeltje gedateerd oogt. Een klassieker uit de jaren 80 die je moet zien.