Mocht u op zoek zijn naar een productie die een goed beeld geeft van het leven in het door orkaan Katrina geteisterde New Orleans, dan bevelen we u de uitstekende tv-serie Treme (2010-2013) aan waarin een aantal personages orde op zaken probeert te stellen en vaak meer heeft aan muziek dan aan overheidssteun (dixit Knack Focus). In het sprookjesachtige Beast of the Southern Wild zijn dergelijke beslommeringen niet echt aan de orde, want door de ogen van een zesjarige ziet de wereld er eenvoudiger en minder bedreigend uit, ook al zijn de omstandigheden niet bepaald gunstig. De kleine Hushpuppy heeft andere zorgen: haar vader is ziek en niets wijst erop dat hij nog lang zal leven. Ze gaat op zoek naar haar moeder die op een keer uit hun leven is verdwenen, want ze beseft dat ze het alleen niet zal redden in de prachtige, maar eerder vijandige omgeving. De ontmoeting met de jonge vrouw in een boot die is omgebouwd tot een huis van lichte zeden wordt evenwel een teleurstelling en dus keert het zesjarige kind terug naar de Bathtube om voor haar vader te zorgen en hem volgens zijn instructies te begraven.

Beasts Of The Southern Wild groeit in de handen van regisseur Benh Zeitlin uit tot een bitterzoet sprookje waarin mammoetachtige oerossen en spannende ontmoetingen belangrijker zijn dan manke sociale voorzieningen en primitieve levensvoorwaarden. De kleine Hushpuppy kent geen andere wereld dan die van de Bathtube. De dijk is de grens van haar wereld en het begin van een onbekende en onvriendelijke omgeving waar zieke mensen via blauwe slangen op de muur aangesloten worden, je haardos kort wordt geknipt en je makkelijke shorts en T-shirt vervangen worden door een truttig en ouderwets jurkje met bloempjesmotief. Het is niet haar wereld en evenmin die van haar buren en dus verlaten ze stiekem het ziekenhuis waar ze na de verplichte evacuatie zijn ondergebracht en keren terug naar hun eigen wereld waarvan nog maar weinig overblijft, maar die hun thuis is en de plek waar ze zich goed voelen.

Beasts Of The Southern Wild is een prachtige ensemblefilm van kleine menselijke anekdotes, een vleugje realiteit en kinderlijke dromen tegen de achtergrond van een natuurfenomeen dat een primitieve samenleving z’n laatste en noodzakelijke restjes materiële goederen afneemt, maar er desondanks niet in slaagt om de overlevingsdrang te fnuiken en de getroffenen te herleiden tot een manipuleerbare massa. De mensen van de Bathtube zijn arm en ontheemd, maar door tegenslagen laten ze zich niet intimideren, ook al gaat het om de grootste storm sinds mensenheugenis. Min en min is plus, het zou de lijfspreuk kunnen zijn van deze kleine en kwetsbare gemeenschap en de kleine Hushpuppy, aanvankelijk aarzelend en onzeker, komt als een sterke meid uit het proces. Jawel, ze staat er nu alleen voor, doch uit haar ogen straalt geen angst maar zelfzekerheid.

Beasts Of The Southern Wild is een mooie film om naar te kijken. De prachtige natuur van Zuid-Louisiana, het spectaculaire production design en de sprookjesachtige special effects, u heeft ze beslist zelden eerder gezien in een dergelijke rampenfilm die tegelijk zoveel meer is, want centraal in dit drama staat niet de natuurramp, maar de manier waarop een jong meisje ermee omgaat en overeind probeert te blijven in een wereld die van de ene of de andere dag verwoest wordt. Benh Zeitlin en z’n team hebben met de Bathtube een unieke plek tevoorschijn getoverd waarop je als toeschouwer niet uitgekeken raakt, een armetierig dorp van omgebouwde containers en houten hokken zonder enige voorziening, met rommel en afval alom en toch sprookjesachtig in z’n eenvoud en uitvoering. De detaillering is zondermeer indrukwekkend: de afkalvende Noordpoolgletsjers (een spel van ijsblokjes en sneeuw in een middelgroot bassin) zijn uitermate realistisch en de oerossen (zwarte Aziatische zwijntjes die men trucjes heeft geleerd en die zich probleemloos laten vermommen) lijken zo uit de ijstijd de wereld van de Bathtube binnen te stappen.

Maar een film met kinderen in de hoofdrol valt of staat met de kwaliteit van de acteerprestaties en op dat vlak heeft de regisseur een risico genomen door alleen een beroep te doen op niet-professionele medewerkers. Voor de rol van Hushpuppy zijn niet minder dan vierduizend kinderen gecast en de vijfjarige Quvenzhané Wallis, die nauwelijks de eerste ronde overleefde, viel pas op toen ze een scène moest spelen waarin ze erbij haar vader op aandringt om z’n medicijn te nemen. Voor een kind van die leeftijd levert ze een onwaarschijnlijk sterke prestatie, want de situaties waarin Hushpuppy verzeild raakt zijn niet echt evident voor iemand van die leeftijd. Haar tegenspeler Dwight Henry komt uit de onmiddellijke omgeving van de draailocatie. Hij was de bakker waar de ploeg ’s ochtends z’n broodjes kocht en het was de regisseur zelf die hem uitnodigde om aan de casting deel te nemen. De 54-jarige (hij ziet er in het echt een stuk jonger uit) bleek meteen de beste keuze en ook al lijkt z’n personage Wink zich schuldig te maken aan overacting, dan is het goed om te beseffen dat het personage op dat moment al wel beseft dat het gaat sterven en er alles aan doet om z’n dochtertje voor te bereiden op een leven zonder vader of moeder, zeg maar een geforceerde cursus levenswijsheid.