FILM
Alhoewel Paul Schrader pas op zijn achttiende zijn eerste film zag, werd de ex-filmcriticus later één van 's werelds belangrijkste filmiconen (ook al was dat achter de schermen). Zijn ouders waren sterk calvinistisch en voor hen was Hollywood een oord vol zonde. Het is dan ook niet toevallig dat Schrader in zijn films op zoek gaat naar de donkere schimmen in de maatschappij die vaak met zichzelf in de knoop liggen. Zijn bekendste voorbeeld is Travis Bickle uit Taxi Driver.: de grootste psychopaat uit de filmgeschiedenis. Ook in zijn eigen films zette de New Yorker verschoppelingen in de kijker. Alhoewel Blue Collar en Hardcore geen financiële hoogvliegers (maar wel meesterwerken) waren, had sterproducer Jerry Bruckheimer blijkbaar toch voldoende vertrouwen in de cineast om hem het nodige geld voor een derde film te bezorgen.

American Gigolo was één van de eerste films die een bommetje op de jaren 80 gooide. De film waarvan de filmposter eigenlijk beroemder werd dan de prent zelf, betekende de lancering van de carrière van Richard Gere. In Hardcore drong Schrader eerder al het harde pornomilieu binnen, maar in American Gigolo gaat hij nog een stapje verder. Julian (Richard Gere) is een onuitstaanbare ijdeltuit die zijn mooie lijf aan oude dames uit Beverly Hills verhuurt. De gigolo heeft alles waarvan hij maar dromen kan. Deze decadente levensstijl wordt door Schrader op magnifieke wijze in beeld gebracht. De scènes waarin Gere op de tonen van Moroders discomuziek over het scherm paradeert zijn elementaire filmcomponenten waarop vele eightiesprenten zijn gebouwd, want door het gebruik van fel neonlicht maakte Schrader (zonder het wellicht te beseffen) komaf met het grauwe beeld van de jaren 70.

Gere is geniaal als vrouwenversierder en voor een keer is hij zelfs geen saaie zeurpiet. American Gigolo is ongetwijfeld de beste film die de ster ooit heeft gemaakt. De decadente feestsfeer krijgt plots een grimmig karakter als de prostituee een verdachte wordt. Schrader verlaat de jaren 80 nooit, toch tovert hij zijn prent in enkele fragmenten om tot een onvergetelijke hedendaagse film noir. Een ander belangrijk onderdeel van dit drama is het ingenieuze gebruik van Giorgio Moroders composities. De discokoning is misschien wel de maker van heel wat onvergeeflijke gedrochten, maar zijn muziek is uiterst geschikt voor cinema. Door zijn bijdrage krijgt de film dan ook een extra dimensie die American Gigolo bijna naast Scarface plaatst.

American Gigolo is nooit echt spannend en eigenlijk is het verhaal eerder simpel. Op zich is dat vreemd voor een film die gemaakt is door de schrijver van Raging Bull en Mishima, maar toch schuilt de kracht van deze prent in de aparte sfeer. Ieder shot is (tja) een schot in de roos en van belang voor vele andere cineasten. Als Gere met zijn Mercedes over de brede lanen van Beverly Hills raast, zie je duidelijk naar welke films Nicolas Winding Refn keek toen hij Drive in gedachten had. Jawel, American Gigolo mag in geen enkele collectie ontbreken en er valt heel wat meer te zien dan de blote kont van Gere.

BEELD EN GELUID
Je ziet wel dat Paramount zijn best heeft gedaan om deze eightiesklassieker in een zo mooi mogelijk jasje te steken, toch is de originele transfer zo beschadigd dat het onvermijdelijk is dat er filmgrain opduikt. Het korrelige beeld is wel geen echt probleem, desalniettemin blijft het toch een domper voor zij die op een piekfijn beeld hoopten. De geluidsband is standaard (in de niet-Engelse talen zelfs gewoon mono), toch knalt deze film als geen ander uit de speakers. Daar zorgt uiteraard de briljante Italo-muziek van Giorgio Moroder voor. Het was trouwens dankzij deze film dat Call Me van Blondie een kanjer van een hit werd.

EXTRA'S
Hoe vreselijk deze woorden ook klinken, er staat geen extra materiaal op dit schijfje. Jammer, want als er iemand is die wat over film kan vertellen, dan is het Paul Schrader wel!

CONCLUSIE
Richard Gere is wel één van de grootste zeurpieten uit Hollywood, toch vergeef je hem dankzij American Gigolo  alles (zelfs zijn commercials voor pralines!). Schrader bewees na Blue Collar en Hardcore voor de derde keer dat hij niet alleen een groots scenarioschrijver, maar ook één van de te volgen regisseurs is. Op Blu-ray heeft de film misschien niet de transfer die hij verdient, desalniettemin een must in iedere filmverzameling.