FILM
Ondertussen is bijna iedereen er terecht van overtuigd dat David Fincher één van de grootste cineasten van de laatste tien jaar is. Dankzij zijn bewerking van Stieg Larssons The Girl With The Dragon Tatoo, The Social Network (de film over Facebook-oprichter Mark Zuckerberg) of de geniale thriller Se7en staat Fincher vandaag bijna op gelijke voet met filmgrootheden als Alan J. Pakula of Francis Ford Coppola. Om u maar te zeggen dat Fincher het soort cineast is waarvan iedere rechtgeaarde cinefiel alles wil zien, je zou immers iets groots kunnen missen! En toch, is niet alles wat Fincher aanraakt in goud veranderd. Toen ik een oude recensie van collega Werner las, was ik stomverbaasd dat hij de opvolger van Se7en met zijn zwaard neersabelde. Een slechte film van Fincher, dat kan toch niet? Eens je The Game hebt gezien, weet je dat dat wel het geval is.

Het sterkste punt van Se7en is in The Game wellicht het zwakste. Daarmee hebben we het natuurlijk over het scenario. Zakenman Nicolas Van Orten (Michael Douglas) heeft in zijn leven alles wat hij wenst. Deze verwaande klootzak verwacht dan ook van iedereen dat die naar zijn pijpen danst. Tijd is voor hem geld en in het leven van deze yuppie is er geen plaats voor medelijden. Zijn broer Conrad (Sean Penn) is uit heel ander hout gesneden. Hij weet nog wat het is om van het leven te genieten is en heeft daarom zijn broer (zonder dat hij het weet) ingeschreven voor een ingenieus spel dat in scène wordt gezet door de firma CRS. Nicolas ontmoet een heleboel personages (in feite acteurs dus) die zijn mooi georganiseerd leventje helemaal overhoop halen. Het begint allemaal vrij onschuldig met serveerster Christine (Deborah Kara Unger) die per ongeluk een glas rood wijn over Nicolas' hemd morst, maar hoe langer het spel duurt des te gevaarlijker het wordt.

Als je het script in een notendop samenvat lijkt het op het eerste gezicht een zeer interessant uitgangspunt en zelfs ideaal voer voor David Fincher. Helaas verwerken scenaristen John Brancato en Michael Ferris zo veel dwaze (en vooral ongeloofwaardige) wendingen in het debiele verhaal dat geen mens nog belang hecht aan deze onzin. Zo dondert Douglas bijv. van een torenhoog gebouw, valt daarna door een glazen dak om vervolgens op een luchtmatras terecht te komen. Dat alles zonder dat er ook maar één stukje glas in zijn lijf zit of dat er een botje is gebroken. Neen, zelfs Schwarzenegger zou zoiets niet kunnen! Maar goed, je mag ook Fincher met de vinger wijzen, want in geen enkele scène merk je ook maar één seconde dat er een grote mijnheer achter de camera staat.

De acteerprestaties zijn wel goed, alleen zijn de personages volslagen kleurloos. Onlangs bewees Michael Douglas in Soderberghs Behind The Candelabra nog dat hij een subliem acteur is die van verschillende markten thuis is. In The Game haalt hij gewoon nog eens zijn bekende typetje als arrogante zakenman uit de kast zoals we dat al jaren sinds Wall Street kennen. Een ander mysterie is Sean Penn. Iedereen weet ondertussen dat je Penn alles kan laten doen, toch benut Fincher geen greintje van zijn talent. Ten slotte is er ook nog Deborah Kara Unger, maar ook zij kan haar rol als femme fatale voor geen seconde waar maken. The Game is met andere woorden op alle fronten een misser.

BEELD EN GELUID
Als ik mij baseer op de recensie van Werner dan heeft de dvd-release een matig beeldkwaliteit en dat is exact wat je over de Blu-ray kan vertellen. Meer zelfs, ik durf er een heleboel centen op te verwedden dat er nauwelijks een verschil merkbaar is tussen de twee versies. De film is vrij donker en ook al is The Game een allesbehalve oude film, lijken de kleuren nu al verschrikkelijk gedateerd. Trouwens, geen enkel beeld is echt haarscherp en dat kan nooit de bedoeling van een Blu-ray zijn. Wie ondanks al deze negatieve woorden de film toch wil in huis halen, die beperkt zich beter tot de dvd.

EXTRA'S
Het is moeilijk om het te geloven, maar op deze disk staat niks (maar dan ook niks!) qua extra's.

CONCLUSIE
Ofschoon David Fincher terecht het imago van geniaal cineast geniet, slaat ook hij soms de bal mis. Het mooiste bewijs daarvan is The Game, een Hollywoodfilm die overdreven en vooral lachwekkend is. Douglas speelt op automatische piloot terwijl het talent van Penn nauwelijks wordt benut. Conclusie is dus dat je altijd naar de hoofdredacteur luistert? Natuurlijk niet!