is Wong Kar Wais eerbetoon aan de Chinese vechtkunst uit de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw en aan de meesters uit Noord- en Zuid-China die de eeuwenoude traditie bewaarden en ze doorgaven aan hun leerlingen. Oorspronkelijk zou het een film over Bruce Lee worden, maar na talloze gesprekken met kungfuspecialisten besloot de regisseur om zich te concentreren op een aantal oorspronkelijke stijlen die aan de basis liggen van succesvolle blockbusters uit de jaren 60 en zeventig. Op die manier is The Grandmaster is een zeer Chinese film geworden met tal van symbolische en rituele verwijzingen die voor westerlingen (of minstens voor wie niet vertrouwd is met de vechtsporten) zo goed als onbegrijpelijk zijn, waardoor een belangrijk deel van Wong Kar Wais bedoelingen z’n doel mist. Wat overblijft zijn de prachtige gevechtsscènes, het wondermooie production design en de bij momenten verrassende beeldopnamen die via een perfecte montage helemaal tot hun recht komen.

The Grandmaster is vooral visueel een imposante film, zij het dat grootmeester Wong Kar Wai schijnbaar het maximum van z’n kunnen heeft bereikt, want z’n hocus pocus met de digitale mogelijkheden van het medium leidt niet tot een nieuw hoogtepunt, maar eerder tot een herneming van bekende technieken. Misschien speelt de vervanging van z’n vaste cameraman Christopher Doyle door Philippe Le Sourd (A Good Year, 2007) een rol, vast staat dat die niet voor nieuwe en verrassende effecten zorgt. Zo is de begin scène van de film – een gevecht van Yip Man tegen een honderdtal tegenstanders in de pletsende regen – weliswaar visueel indrukwekkend, maar van spanning is er nauwelijks sprake, want die moet het afleggen tegen de choreografie en een overdadig production design dat de kijker in verwarring brengt. En ook in de rest van de film is er vaak sprake van een overwicht van visuele effecten op een logische en begrijpelijke voortgang en op karakteruitdieping, want zoals uit The Road to Grandmaster (zie Extra’s) blijkt, is Wong Kar Wai vooral geïnteresseerd in de verschillende vechtstijlen en veel minder in de personages die hij ten tonele voert. Liefhebbers van oosterse vechtsporten zullen The Grandmaster wellicht op prijs kunnen stellen en fans van Wong Kar Wai nemen het zwakke scenario er wellicht graag bij, voor andere filmliefhebbers is er maar weinig te beleven en dreigt de verveling na verloop van tijd meedogenloos toe te slaan.

Het enige licht punt in The Grandmaster is hoofdrolspeler Tony Leung die Yip Man voor z’n rekening neemt en die er vooral in de eerste helft van de film in slaagt om de kijker aan z’n personage te binden in fragmenten die betrekking hebben op z’n gezinsleven en later op het familiale drama als gevolg van de brutale inval van de Japanse troepen. Leung is niet alleen een aantrekkelijke verschijning, hij kan ook op een ongedwongen manier emotie en menselijke warmte op z’n publiek overbrengen, waartoe hij in het verdere verloop van de film nog nauwelijks de kans krijgt. De Zuid-Koreaanse actrice Hye-Kio Song, in Azië vooral bekend door haar optreden in tv-series, neemt de rol van de dochter van de noordelijke Gong-grootmeester voor haar rekening, een jonge vrouw die de eer van haar familie boven liefde en romantiek stelt, waardoor ze de hele film lang in het keurslijf van de wraakengel zit, opnieuw een icoon met beperkte emotionele impact dat nauwelijks op de sympathie van de kijker mag rekenen.