FILM 
De tekst op de Blu-ray omschrijft deze prent als een soort hybride van Mad Max en Death Proof. Alhoewel je meestal zulke promotekstjes beter met het nodige zout neemt, is dat deze keer niet eens zo sterk gelogen. Niet dat Henry Saine over hetzelfde talent als George Miller of Quentin Tarantino beschikt, toch mag deze actieprent in zijn genre er al bij al best wezen.

Het relaas van de huurmoordenaars speelt zich af in de nabije toekomst. Het precieze jaartal weten we niet, wel is het zeker dat er van de aardbol maar weinig moois is overgebleven. Er woedde immers een bikkelharde oorlog tussen bedrijfsverantwoordelijken. Het gevolg van deze strijd is dat de aarde één grote (bijna onleefbare) woestenij is geworden. De Raad Van Negen wil de overgebleven witteboordencriminelen dan ook straffen. Op de hoofden van de gewezen bedrijfsleiders staat een hoge prijs, waardoor heel wat huurmoordenaars een aardig centje kunnen opstrijken. Drifter (Matthew Marsden) is zo’n man. Helaas voor hem is hij niet de enige die deze bijverdienste uitoefent, ook Mary Death (Christian Pitre) is er steeds als de kippen bij als er ergens een zakenman wordt gesignaleerd. De sexy Mary was vroeger Drifters vriendinnetje. Als zij een bevelschrift vindt waarop staat dat haar ex-vriendje wordt gezocht, kan zijn haar ogen niet geloven. Gelukkig voor Drifter kan de stakkerd Mary ervan overtuigen dat hij in het ooitje wordt genomen. Samen met haar gewezen vriendje en diens onhandige gun caddy Jack (Barak Hardley) trekt Mary naar de Raad Van Negen om achter de waarheid te komen.

Het verhaal lijkt inderdaad op het eerste gezicht wat onnozel. Maar toch, ondanks een paar ongerijmdheden in het scenario, dat trouwens tijdens een dronken bui werd verzonnen, is Bounty Killer in de eerste plaats een visueel festijn. Saine pikt er voor zijn soundtrack wat aanstekelijke souldeuntjes uit, hij maakt van zijn actrices onweerstaanbare babes en voegt er heel wat grappig geweld aan toe. Je hebt het natuurlijk al eens eerder (en zelfs beter) gezien. De zogenaamde zigeuners waarmee de huurmoordenaars steeds moeten afrekenen zijn niet meer dan een excuus om te kunnen uitpakken met beelden die uit de eerste Mad Max konden komen of het verpleegsterpakje (of zoiets toch) waarmee Mary Death paradeert, is dan weer duidelijk gepikt uit de Machete-franchise. En toch, alhoewel Bounty Killer niet meer dan een schaamteloze copycat is, komen de makers er aardig mee weg.

BEELD EN GELUID
Henry Saine gebruikte, net als zijn voorbeeld Tarantino, typische felle seventieskleuren. Dat verhoogt niet alleen het B-filmgehalte, maar maakt van de film ook een visueel festijn. Ook wat het geluid betreft zit alles snor: zoals ja kan verwachten vliegen de kogels dan ook om je oren!

EXTRA'S
Er staat geen extra materiaal op dit schijfje.

CONCLUSIE