FILM 
Heel lang geleden toen ik medewerker van DVDInfo werd, moest ik onder lichte dwang een vragenlijstje invullen. Een van de geheimen die ik aan de wereld prijsgaf was het antwoord op de vraag op welk item uit mijn collectie ik het meest trots ben. Ik koos toen voor de luxebox waarin de twee delen van La Boum zaten. Niet alleen was het toen een echt hebbeding, ook betekenen deze films persoonlijk enorm veel voor mij.

La Boum is net zoals de carrière van hoofdrolspeelster Sophie Marceau een bijna ongeloofwaardig sprookje geworden. Sophie Danièle Sylvie Maupu (want zo heet Marceau!) is de dochter van een vrachtwagenchauffeur en een verkoopster. Ze groeide in een arme banlieue van Parijs op. Om zich toch iets te kunnen kopen zocht Sophie in de zomer van 1979 naar een geschikte vakantiejob. Ten einde raad trok de jonge tiener naar een modellenbureau voor baby's. Als bij wonder viel het oog van Claude Pinoteau op één van haar foto's. De regisseur was immers op zoek naar het ideale meisje om de rol van Vic Berreton te vertolken. De belevenissen van deze jonge meid werden door co-scenariste Danièle Thompson bedacht. Veel moeite moest zij daarvoor niet doen, ze inspireerde zich gewoon op het leven van haar eigen jonge dochter Caroline.

Zo'n film over Franse jonge tieners kon alleen maar slagen,dacht men toen. Uiteindelijk was dat ook zo, want de prent lokte wereldwijd 15 miljoen kijkers naar de bioscoop. Nochtans zag het er de eerste week naar uit dat La Boum één van de grootste catastrofes uit de Franse filmgeschiedenis zou worden. In de eerste speeldagen haalde de film niet eens de kaap van 2000 bezoekers, maar plots werd het volgens Brasseur daadwerkelijk een echte boem. Het is moeilijk om de echte reden voor dit monstersucces te verklaren. De meest eenvoudige uitleg is natuurlijk Sophies knappe snoetje, maar dat zou echt wel iets te gemakkelijk zijn! De waarheid is wellicht dat de jeugd nood had aan een moderne film waaraan ze zich kond spiegelen. En vooral, La Boum was geen Amerikaanse droom, deze film speelde zich af in de straten van Parijs en het gaat over tieners zoals jij en ik ooit waren.

Het verhaaltje zelf is eigenlijk ronduit banaal. Vic is de dochter van François (Claude Brasseur) en Françoise (Brigitte Fossey). De ouders verwachten van dochterlief dat ze uitstekende schoolresultaten behaalt en dat ze steeds op tijd naar huis komt. Regeltjes die in het gedrang komen als Vic verliefd wordt. En natuurlijk, hoe kan het ook anders, wordt het meisje al eens bedrogen of is het de onpopulaire jongen met de puisten die op haar verliefd wordt.

De film staat wel bekend als een tienerkomedie, maar eigenlijk is het een coming-of-age film pur sang. De jonge Vic (Sophie Marceau) is een dochter van een welgestelde familie. Haar vader François (Claude Brasseur) is een tandarts die naast het gebit ook graag het vrouwelijk schoon inspecteert. Ook moeder Françoise (Brigitte Fossey) heeft maar weinig tijd voor de tiener, want haar job als reclamedesigner vergt al haar tijd. De enige die Vic wel begrijpt is haar grootmoeder (Denise Grey). Het oudje steunt volop de rebelse daden van Vic, de ouders moeten zelf maar het voorbeeld geven. Ook als Vic tegen de zin van haar ouders naar haar eerste feestje wil gaan (in het Frans la boum dus) vindt haar oma dat de tiener alle recht heeft om zich net als haar ouders te amuseren. De rest laat zich raden, want bij de eerste slow valt het jonge meisje in de armen van Mathieu (Alexandre Sterling). Schone liedjes duren echter niet lang, zelfs niet als je Sophie Marceau heet, want weldra ervaart ze hoe het voelt om bedrogen te worden. Gelukkig heeft de jonge dame alle troeven in handen om haar jonge geliefde opnieuw voor zich te winnen.

La Boum 2 is eigenlijk op hetzelfde verhaal gebaseerd. Wel zijn we ondertussen twee jaar later en draait de film zo goed als volledig rond Sophie Marceau die ondertussen een jonge vrouw is geworden. Haar liefje uit de eerste
film woont aan de andere kant van Frankrijk. Geen nood echter, want de jonge knappe Philippe (Pierre Cosso) staat al te popelen om Vics hart te veroveren. Het speelse (zeg maar infantiele) karakter van de eerste film maakt plaats voor meer serieuze thema's zoals de eerste bedervaring.

Zelfs het kleinste kind kan deze onzin uit zijn mouw schudden. Tja, zelfs de hartrubrieken uit Joepie zijn origineler dan dat en toch werkt La Boum als geen ander. Is het melancholie of gewoon die eeuwige drang om opnieuw jong te zijn? Niemand die daarop het antwoord kent, desalniettemin is het een film waar je blijft naar kijken. Wie weet dat ik er een ontslagbrief aan overhoud, maar jawel, ik heb La Boum al meer gezien dan Star Wars (en geloof mij, ik ken die dialogen van Luke Skywalker ook bijna uit mijn hoofd!).

BEELD EN GELUID
Het beeld verschilt nauwelijks van dat van de dvd. Het is weliswaar zo dat het toen al om een gerestaureerde versie ging. Af en toe zijn sommige scènes door de tand des tijds aangetast, toch zijn alle eventuele storingen zoals streepjes of andere zwarte vlekken weggewerkt. Maar als je geen verzamelaar bent en je hebt al de dvd in huis, dan biedt de Blu-ray niet echt meerwaarde. Kijk, zelfs bij een Sophie Marceau-film blijven we nog objectief!

EXTRA'S
Zo'n luxebox telt natuurlijk ook heel wat extra's, ofschoon er aan de Blu-ray geen seconde film meer is toegevoegd. Integendeel, bij de dvd-uitvoering zaten nog twee prachtige boekjes met daarin fotomateriaal, maar die zijn bij de Blu-ray verdwenen. De belangrijkste documentaire is Les Enfants De La Boum, waarin men op zoek gaat naar wat er van de jonge acteurs uiteindelijk is geworden. Eigenlijk is het een triestig verhaal. In de jaren 80 prijkten deze kindsterretjes op alle pagina's van Franse tienerbladen. Uiteindelijk is alleen Sophie Marceau daarvan overgebleven. Sheila O'Connor die de rol van Penelope speelt kon destijds haar ogen niet geloven toen ze haar gezicht op een poster op de Champs Elysées zag, nadien bleek de film een vloek te zijn. Net zoals de andere acteurs werd zij op school dag in dag uit gepest waardoor ze het onderwijs vrij vroeg vaarwel zegde en dat zonder een diploma op zak. Tegenwoordig spreekt ze reclamespotjes in. Ook als acteur liep het voor geen meter. Ze mochten wel in de lokale supermarkt handtekeningen uitdelen, maar daar bleef het bij. Met Sophie Marceau ging het heel wat beter, ook al bekijkt de mooie Française dat alles door een zeer nuchtere bril.

Sophie Marceau was eigenlijk een zeer verlegen meisje dat nooit om al die media-aandacht heeft gevraagd. Plotseling werd zij tot in Tokyo een superster en zij heeft er altijd problemen mee gehad dat de halve wereld verliefd op haar was. Na La Boum speelden zij nog een paar hoofdrollen in leuke (populaire) niemendalletjes zoals bijv. L'étudiante die eigenlijk gewoon La Boum 3 was. Nadien gooide Marceau het over een andere boeg door samen te werken met eigenzinnige cineasten zoals Maurice Pialat (Police) of Zulawski (Mes Nuits Sont Plus Belles Que Vos Jours) met wie ze later trouwde. Het meisje dat in de jaren 80 dagelijks propvolle vuilniszakken (!) met liefdesbrieven kreeg, werd plots de favoriete actrice van arthouse-regisseurs.

Met zanger Richard Sanderson ging het evenmin goed. In Reality: Le Tube De Ma Vie zien we hoe componist Vladimir Cosma RTL moest smeken om het nummer Reality op tv te krijgen. Toen dat uiteindelijk toch gebeurde was de single onbestaande, gewoon omdat geen enkele platenfirma oren had naar deze slow. Na de uitzending werd RTL overstelpt met brieven en telefoontjes van mensen die vroegen waar ze het nummer konden vinden. Barclay perste de single en Sanderson stond nadien wekenlang op nummer één. Daar bleef het ook bij, vandaag dweilt Sanderson allerhande Franse winkels af om zijn hit te playbacken.

Voor de rest is er nog Casting Et Essais waarin je de castings kan zien van alle acteurtjes. In Cours Particuliers kun je interviews met Claude Brasseur, Sophie Marceau, co-scenariste Caroline Thompson, Daniëlle Thompson (Danielles dochter die model stond voor het scenario) en Marie-Josèphe Yoyotte lezen.

CONCLUSIE
Ik geef het toe, deze bespreking lijkt verdraaid veel op een ode aan één van de mooiste (en sowieso ook beste) Europese actrices. Maar kijk, vijftien miljoen van mijn soortgenoten dachten dat ook en zo veel mensen kunnen toch niet fout zijn? Neen, alle gekheid op een stokje, de twee La-Boums zijn twee overheerlijke tienerkomedies die eeuwig in het hart zullen blijven van zij die de jaren 80 van dichtbij hebben meegemaakt. Is het filmkunst? Absoluut neen. Is het filmpret? Absoluut ja!