FILM 
Onlangs werd in Frankrijk een (peperdure) Blu-raybox met daarin alle werken van Eric Rohmer uitgebracht. Deze cineast is één van de steunberen van de hedendaagse Franse cinema en stond als hoofdredacteur van het befaamde blad Les Cahiers Du Cinema aan het roer van de nouvelle vague-beweging uit de jaren 60.  Als je zijn hele oeuvre bekijkt zou je hem gerust als de (betere?) evenknie van Woody Allen kunnen beschouwen omdat hij net als de New Yorker de koning van de relatiefilm is.

Een film van Rohmer zou je tegelijkertijd als moeilijk en gemakkelijk kunnen omschrijven. Gemakkelijk omdat het om herkenbare protagonisten gaat die je op straat ziet, moeilijk omdat ze zich al eens over levensvragen durven te buigen waarop geen mens een antwoord weet. Jean-Louis (Jean-Louis Trintignant) is zo'n kerel. Hij is ingenieur bij Michelin en een pilaarbijter eerste klas. Hij heeft in het verleden wel al eens naar het vrouwelijk schoon gekeken, maar seks voor het huwelijk is voor hem uit den boze. Wel heeft hij tijdens een misdienst in een kerkje in Clermont-Ferrand zijn oog laten vallen op de blondine Françoise (Marie-Christine Barrault). Zijn christelijke visie krijgt een flinke deuk als hij zijn oude schoolvriend Vidal (Antoine Vitez) tegen het lijf loopt en zo in contact komt met de aantrekkelijke, wulpse Maud (Françoise Fabian). Als op een dag de wegen ondergesneeuwd zijn, moet Jean noodgedwongen overnachten bij Maud die zijn christelijke waarden maar niks vindt.

Wie aan een (eerdere) Rohmer-film begint, weet maar beter dat hij zal worden overdonderd met loodzware dialogen. Centraal in deze film staat de leer van Blaise Pascal die stelt dat de mens in zijn leven de keuze heeft tussen een kleine kans op oneindig veel geluk en een grote kans op ongeluk. Mensen die niet vertrouwd zijn met deze theorie zullen wellicht meerdere malen de wenkbrauwen fronzen bij bepaalde passages, want simpel is het allemaal niet. Gelukkig wordt de kijker op een verbluffende fotografie en excellente vertolkingen van Jean-Louis Trintignant getrakteerd. Het onderwerp is misschien wat verouderd, toch maakt deze derde film uit de zesdelige Contes Moraux-reeks een frisse indruk. De film werd Rohmers doorbraak, de voormalige hoofdredacteur werd immers voor twee Oscars genomineerd.

BEELD EN GELUID
Oorspronkelijk heeft Eric Rohmer deze prachtfilm in 1.33:1 opgenomen. Deze release stamt nog uit de tijd waarin de kijkers (of de meesten toch) dachten dat hun televisiebeeld helemaal gevuld moest zijn. Homescreen maakt zich dan ook schuldig aan het verknippen van dit meesterwerk. Het 4:3-beeld staat bol van foute verhoudingen (uitgerekte auto's, mensen met abnormaal brede schouders...). Ook de prachtige zwart-witfotografie is maar met weinig respect behandeld. De kwaliteit ervan lijkt op die van een ordinaire videotape. Jammer. Het geluid is Frans mono en alhoewel de dialogen duidelijk hoorbaar zijn, hoor je toch ook zeer veel ruis op de achtergrond.

EXTRA'S
Er staan geen extra's op dit schijfje.

CONCLUSIE
Rohmers filmkunst is vandaag relevanter dan ooit. In tijden waarin cinema bijna wordt gelijkgeschakeld met oogverblindende (maar tevens slaapwekkende) CG-effecten, heeft film nood aan echte regisseurs en dat is Eric Rohmer zeer zeker. Alleen zonde van de bedroevende kwaliteit. Misschien toch voor die dure Franse uitgave gaan?