FILM
Over nagenoeg heel de wereld staat Pharrell Williams' aanstekelijke Happy momenteel op de eerste plaats in de hitlijsten. Dat het gevoel van geluk nog steeds de grote drijfveer is voor vele mensen, wordt daarmee nog maar eens aangetoond. Maar hoe definiëren we geluk precies? Hoe verkrijgen we het? En is de definitie van geluk in de westerse wereld hetzelfde als in Azië of in Zuid-Amerika? Op die vragen tracht de documentaire Happy een antwoord te geven. Alleen doet de film dat op een zodanig knullige, amateuristische en weinig diepgravende manier dat je moeite moet doen om de prent uit te kijken. En dat voor een film die nauwelijks vijf kwartier duurt.

In die 75 minuten reist Happy wel de halve wereld af. De filmmakers bezoeken zowel riksja-rijders in India als een noeste vissersfamilie in Lousiana, zowel neurowetenschappers als de Dalai Lama. Zo willen ze het concept geluk vanuit verschillende invalshoeken benaderen. Het wetenschappelijke gedeelte - steevast in naïef-vrolijke grafiekjes en animaties gegoten - focust zowel op het vrijkomen van endorfines tijdens bepaalde activiteiten van de mens als op relatief grote dan wel kleine effecten die bijvoorbeeld status en geld hebben bij het bepalen van de gelukzaligheidsindex. Het menselijke gedeelte probeert te vatten hoe het voelt om gelukkig te zijn en wat ervoor zorgt dat sommige rijke samenlevingen, zoals de Japanse, op dat vlak stevig achterop hinken ten opzichte van bijvoorbeeld het Indische kastensysteem.

Als premisse voor een documentaire is dat dus zo slecht nog niet. Maar helaas laat de uitwerking zodanig te wensen over dat je spontaan in een artistieke depressie belandt. Precies de vinger op de zere wonde leggen, is niet zo eenvoudig - misschien omdat er zoveel wonden zijn en het aantal vingers beperkt is - maar de belangrijkste flater is wellicht de primaire reden die de makers hadden om Happy te draaien. Tom Shadyac, regisseur van onder meer Bruce Almighty en Liar Liar, kreeg in 2007 namelijk een fietsongelukl dat zijn blik op het leven helemaal veranderde. Hij gaf al zijn geld weg en kreeg een afkeer van het materiële. Die nooit aflatende, naïeve focus op geluk boven weelde doorsijpelt de volledige film en maakt de prent moeilijk verteerbaar. Een evenwichtige kijk op wat geluk kan zijn, dát was interessant geweest, een promofilmpje voor de boeddhistische kijk op het leven van Shadyac (en de feitelijke regisseur van de prent, Roko Belic) is dat allerminst.

Wat blijft er dan over? Een incompetent allegaartje van globetrottende beeldjes, saaie talking heads en grafiekjes die nietszeggend tot in het kwadraat zijn. Het helpt evenmin dat de productiewaarde van de film ook bijzonder laag ligt: blijkbaar is heel het budget in de reizen gestopt in plaats van in een artistieke visie voor de prent. En dus begaat Happy zo'n beetje de grootste zonde die je als film met die naam kan begaan: je wordt er verdomd ongelukkig van.

BEELD EN GELUID
De beelden zijn niet bepaald met topcamera's gedraaid, waardoor de kwaliteit van de beelden zelden uitstijgt boven de gemiddelde homevideo. De transfer kan dat probleem niet 'pimpen' en bezit dus geen uitstekende contrasten, geen verbluffende kleurenweergave, geen scherpte om u tegen te zeggen. Ook de stereosoundtrack kan niet begeesteren met een capabel maar voor het overige weinig memorabel audiospoor.

EXTRA'S
De enige extra is een Trailer voor de film.

CONCLUSIE
Happy probeert zogezegd te achterhalen wat geluk is en hoe we het kunnen bereiken, maar is vooral bezig met het weinig subtiel naar voren schuiven van een boeddhistische agenda. Gekoppeld aan amateuristische productiewaarden en een saaie vertelling, levert dat een documentaire op die eerder de ogen laat dichtvallen dan dat hij een glimlach op de lippen tovert. Beeld en geluid zijn adequaat, maar ook niets meer. De enige extra is een trailer.