FILM 
Na The Lord Of The Rings is het eigenlijk nooit meer goed gekomen met de carrière van Elijah Wood. De babyface die aan Frodo een filmgezicht gaf kan wel acteren, jammer genoeg slaagt hij er zelden in om er de juiste rollen uit te pikken. Vaak gaat het om releases die louter de videomarkt halen. Maniac heeft in de Benelux ook geen enkele bioscoop (op een vertoning op het Filmfestival van Gent na) gezien, toch is deze remake de beste prent waarin Wood ooit heeft gespeeld.

Je zucht omdat je het woord remake leest? Deze arthouse-slasherfilm (jawel!) is een nieuwe interpretatie van de in 1980 verschenen gelijknamige slasherfilm van William Lustig, een klassieker die door heel wat cultfans als één van de grondleggers van het genre wordt beschouwd. Franck Khalfoun werkte voor zijn versie samen met Alexandre Aja, de Franse horrorcineast die bij het grote publiek bekend raakte door zijn remake (tja, het gaat over horrorfilms!) van The Hills Have Eyes. Wie echter verwacht dat deze Maniac een doordeweeks griezelfilmpje is zal zich bekocht voelen. Niet dat er geen schrikeffecten inzetten hoor, integendeel! Menig kijker zal de ogen dichtdoen als de camera in close-up toont hoe de huid van een schedel wordt verwijderd of een enkel met een vlijmscherp mes wordt doorkliefd. Neen, de kracht van Maniac zit hem in de sfeer en vooral het respect dat Franck Khalfoun toont voor zijn filmgoden.

Maniac is het soort film dat er voor zorgt dat mensen verslaafd raken aan cinema. Het verhaal over Frank (Elijah Wood), een labiele gek die door zijn moeder is verwaarloosd en later psychopaat werd, is verre van origineel. Wel is het de manier waarop Franck Khalfoun dat doet. De eightiessoundtrack van Rob doet meteen aan Nicholas Winding Refn denken. De scènes in de auto of de desolate Amerikaanse boulevards zijn regelrecht uit Drive gepikt. Maar wat zou het? Khalfoun verbergt ook zijn inspiratiebronnen niet. Als Frank samen met zijn vriendinnetje Anna (Nora Arnezeder) naar de bioscoop trekt om naar Das Cabinet Des Dr. Caligari te kijken, dan wil Franck Khalfoun gewoon aantonen dat hij door Robert Wiene is beïnvloedt. Net als Refn. Als plots de 80's synthpopklassieker Goodbye Horses van Q Lazarus uit de speakers knalt, dan weet iedere cinefiel dat dit een verwijzing is naar The Silence Of The Lambs. En zo kunnen we een tijdje doorgaan. Net als Tarantino steelt ook Franck Khalfoun uit allerlei klassiekers en tovert na afloop een zeer individueel werk tevoorschijn. Net zoals in die andere klassieker uit het genre (Henry, Portait Of A Serial Killer) volgen we het verhaal via de ogen van de psychopaat. Het is een allesbehalve gemakkelijke filmrit, want zijn hersenen liggen nu eenmaal overhoop. Als de moordenaar na het plegen van een moord zijn handen wast met staalwol, wil hij dan de zonden van zijn handen wassen? Frank wil weg uit de gevangenis in zijn hoofd, toch is dat niet eenvoudig. De lust naar moord is nu eenmaal sterker dan de drang om mooi in het rijtje te lopen. Maniac is een horrorfilm die geen horrorfilm is. Arthouse met een zeer destructief kantje dus, of hoe verheerlijking van geweld kan leiden tot ultieme kunst. Niet te missen, in huis halen is de boodschap.

BEELD EN GELUID
We weten dat onze lezers veel belang hechten aan zowel beeld als geluid. Dat is normaal, per slot van rekening is de aanschafprijs van een Blu-ray niet bepaald goedkoop. Toch mag je nooit vergeten uit welke productiehuizen films komen. Ik bedoel, laat ons niet vergeten dat sommige producties voor een habbekrats zijn gemaakt. Laat ons daar immers alleen maar vrolijk om zijn, anders zag je nooit de unieke talenten van mensen die niet door de grote studio's zijn opgepikt. Dus tja, Maniac heeft af en toe wat last van wazige beelden. Wat er zich op de achtergrond afspeelt is niet altijd even duidelijk. Maar, dat alles is dus te nemen of te laten. Het geluid spettert uit de speakers met een soundtrack die wordt gedomineerd door synthmuziek met een hoog eightiesgehalte. Een ode aan de cinematografische pracht van Michael Mann dus.

EXTRA'S
Als we het over de extra's hebben, kunnen we de superlatieven maar beter thuis laten. Op de bonussectie vind je alleen maar The Making Of Maniac die amper 3 minuten (jawel) duurt en een interview met de makers waarin ze het vooral over hun respect voor de originele slasherfilm hebben.

CONCLUSIE
Maniac is een aparte film. Het lijkt bijna onmogelijk om het te vatten, maar extreme horror en geniale arthouse gaan wel degelijk samen. Maniac is de beste film uit 2013 die je waarschijnlijk nog nooit hebt gezien, weliswaar met dank aan Michael Mann, Nicholas Winding Refn, Martin Scorsese, Robert Wiene en talrijke andere cineasten.