FILM
Dat het leven van Nelson Mandela genoeg stof bevat voor een beklijvende speelfilm staat buiten kijf. Maar Mandela: Long Walk To Freedom is die imposante film alvast niet geworden. De prent is eerder een saaie geschiedenisles dan een blik in de ziel van het hoofdpersonage. Nagenoeg elk belangrijk detail uit zijn leven, van zijn dagen als advocaat via zijn groeiende engagement voor de strijd tegen Apartheid als hij zijn tweede echtgenote Winnie ontmoet, tot en met zijn opsluiting op Robbeneiland en de uiteindelijke vrijlating: alles passeert de revue. De filmmakers durven gewoonweg geen keuzes te maken en kunnen daarom niet genoeg aandacht besteden aan karakterontwikkeling. Het gevolg? Mandela: Long Walk To Freedom laat een aantal uitstekende acteurs iconische personages uit de Zuid-Afrikaanse geschiedenis spelen, maar wat hen drijft en waar hun reis zal eindigen, zal je worst wezen.

In biografische films is de verleiding vaak groot om de chronologie van een levensloop te volgen. Ook hier kunnen de filmmakers daaraan niet weerstaan. Maar laat een leven zich wel vertalen als een optelsom van alles wat een personage in zijn leven gedaan heeft? Het korte antwoord, zeker in het geval van Mandela: Long Walk To Freedom, luidt 'neen'. Mandela was achtereenvolgens een gehaaide advocaat, een overspelige echtgenoot, een vrijheidsstrijder, een terrorist, een martelaar, een voorvechter van geweldloos verzet én het geweten van een natie. Al die verschillende identeiten met elkaar verzoenen in een film van iets meer dan twee uur is onbegonnen werk.

Had men dan beter voor de prent één specifiek moment uit het leven van Mandela gekozen als embleem voor zijn volledige bestaan? Invictus indachtig, Clint Eastwoods doodsaaie Mandela-film van enkele jaren geleden, die focuste op het WK Rugby in 1995, is dat op het eerste gezicht misschien ook geen valabele optie. Maar Eastwood had een oudere Mandela als hoofdpersoon die boven elke vorm van morele ambiguïteit verheven was. In Long Walk To Freedom krijgen we ook een jonge, vitale Mandela te zien, een personage met kleine kantjes, onhebbelijkheden, morele onzekerheden. En in die optiek was het interessant geweest om wél te focussen op één periode uit zijn leven in plaats van op alles.

Maar dat is niet de enige flater die men in Mandela: Long Walk to Freedom maakt. Regisseur Justin Chadwin, vooral bekend van het ook al teleurstellende The Other Boleyn Girl, vindt bijvoorbeeld geen treffende visuele identiteit voor de prent, waardoor het effect van een productie voor History Channel nog versterkt wordt. Ook de muziek is een storende factor omdat die vooral de clichés over etnische muziek in Zui-Afrika bevestigt. Bovendien kleurt de montage mooi binnen de lijntjes en is spanning of emotie daarom ver te zoeken. Het enige technische aspect van de film dat wel kan overtuigen is het production design, dat bijna vijftig jaar Zuid-Afrikaanse geschiedenis een geloofwaardig gezicht geeft.

Temidden al die teleurstellingen is de grootste wellicht dat de acteurs aan hun lot worden overgelaten met het middelmatige scenario. Zowel Idris Elba (Nelson Mandela) als Naomie Harris (Winnie) zetten een uitstekende vertolking neer, vol nuances en waarachtige emoties, maar hun inzet gaat teniet omdat de prent een apert gebrek aan focus vertoont en meer interesse heeft om naar de volgende historische gebeurtenis over te gaan dan om het karakter van deze twee fascinerende personages voort te onderzoeken.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit is degelijk maar schiet op een aantal punten toch tekort. Zo is het contrast in enkele nachtscènes teleurstellend, is er meer grain aanwezig dan je in een moderne film zou verwachten en is de kleurenweergave wisselvallig. Het zijn geen gigantische minpunten, maar genoeg om geen al te hoge score te geven aan de transfer. De soundtrack scoort op dat vlak beter. De achterste boxen worden effectief ingezet om de sfeer van revolutie weer te geven en de dialogen klinken steeds helder. Ook de mix is prima.

EXTRA'S
De enige extra is een Trailer.

CONCLUSIE
Mandela: Long Walk To Freedom is een veredelde geschiedenisles die keurig alle sleutelmomenten uit het leven van de vrijheidsstrijder afvinkt, maar die niet het minste inzicht geeft in de motieven die Mandela ertoe bewogen om 27 jaar eenzame opsluiting te ondergaan voor zijn idealen. Alle goede pogingen van de cast ten spijt is deze film saai en overbodig. De beeldkwaliteit is over het algemeen in orde, maar lijdt onder een gebrek aan contrast, terwijl de soundtrack alleen in opstandscènes ten volle alle boxen benut. De enige extra is een trailer.